Met de snelheid van de tijd. Met de snelheid van het licht, de snelheid van de aardrotatie en de snelheid van 60 seconden per minuut naderen wij het einde van 2005. Ik vind het altijd weer bijzonder. Er verandert heus helemaal niks aan welke snelheid ook en toch spoed het jaar ten einde. Melancholisch als ik ben kan ik in stille verwondering kijken naar het tikken van de klok. Het schrijden van de tijd. De tijd die tussen een ieders vingers doorglipt. Je hebt van die glibbers die denken alles in de hand te hebben. Ik heb het door. De tijd hebben ze mooi niet in de hand. Da’s tenminste een zekerheid die ik heb die ik met iedereen kan delen zonder er ook maar een cent armer van te worden.
Nu is delen een bezigheid die ook aan het einde van het jaar een steeds voornamere rol speelt. Soms delen bazen nogwel eens. Onze baas niet, maar dat terzijde. Overheid is niet zo delerig, meer hebberig. Blauwe enveloppen, bekeuringen, belastingen, heffingen, heffingskortingen (ook een mooie smoes, welke ambtenaar dat bedacht heeft moest van Zalm een zalmsnip extra krijgen) want ondertussen heffen ze of het een lieve lust is. Voor de burger een last. Enfin, ze hebben natuurlijk hun centen ook nodig. Dat weet ik en zal daarover verder niet zeuren. Maar goed, om nog even over het delen te hebben, de enveloppen voor de bijdrage van het bijbelgenootschap, de zending, de bond voor inwendige zending, Dorkas, IZB, HGJB, armoedebestrijding leger des heils, rode kruis, Woord en Daad, VBOK, Interservice en weet ik wat niet meer, hun papieren uitgestoken hand bestookt de kas van ons als eerzaam burger.
Mijn gemoed woelt. Te weinig, kerk in actie, politieke partijen die zich weer opmaken voor de verkiezingen, kreupel, verlamden, ziekten en gebreken, zij allen steken hun smeekbeden niet onder stoelen noch banken. Als we eraan gaan voldoen naast alle rekeningen die gewoon ook betaald moeten worden, enfin mensen, dan kunnen we nog even. ZAL TOCH MAAR OPSLAG MOETEN VRAGEN WANT IK KAN NIET AAN DE VRAAG VOLDOEN. SLAAT ALLES als ik mijn mail open en mijn kleinzoon mij advies vraagt om een methode te vinden waarop hij zijn gewenst bedrag voor de noodzakelijke aanschaf van een legospeelgoedtuig bij elkaar kan brengen op snelle manier natuurlijk.
Juist nu mijn voornemens voor het nieuwe jaar zo snel proberen vorm en wortel te schieten. Altijd bij het kopen drie of vier vragen vooraf gaan stellen:
1. Heb ik het nodig?
2.Heb ik het echt nodig?
3. Als vraag 1 en 2 met ja beantwoord zijn, is er dan een goedkoper alternatief?
4. Als ik de drie vragen heb beantwoord, ben ik dan echt overtuigd van de noodzaak of houd ik mijzelf nog steeds voor de gek? Toch he, toch ga ik niet zomaar die voornemens aan de kant gooien.
Misschien best een aardige binnenkomer voor de nieuwe dagen die gaan komen.
Wellicht is het lichtelijk te overwegen diezelfde vragen te gaan stellen bij alle smeekbeden die ons dagelijks bereiken?
Ik ga er over na denken.