‘ t Ouwe baassie is verjaard. Behaard door velerlei aardigheden, hoop doet leven nietwaar? kwamen we vandaag tot de ontdekking dat de haren mij ten berge rijzen. Grijze haren krijg ik er van. Wat een wondere wereld. Vandaag heb ik laatjes geplaatst. Vandaag ook gezien dat een laatje te laag is geplaatst. En de stekker die Daan met zoveel moeite en verdriet heeft aangesloten past gewoon niet. Was een stekkerdoosje van deze Piet. Nou, zoonlief zijn wondere machine blijkt te zijn gecrasht. Bij mij geen ergens gewoon het licht uit. De lieve kleinkinderen(althans een deel van de kleinkinderen) heeft mij vereerd. Met een bezoek. En nu sluit ik voorlopig mijn levensboek. Drie en vijftijg jaren zijn voorbij geleden. En nog niet eens zo heel lang geleden heb ik mijn broertje naar zee gebracht. Blijkt dat gewoon een halve eeuw geleden te zijn geweest. Dat werd mij vanochtend door mijn Nieuw Zeelandse familielid onder de neus gewreven. Wat een leeftijd. Tijd voor een geweldige lekkere Friese B.
Maand: februari 2006 Pagina 1 van 2
Is buitensport een gevoel? Deze vraag werd gesteld op de hiking-site.nl. Nou kan dat natuurlijk ook als stelling worden weergegeven. Dan luidt deze: “Buitensport is een gevoel”. Maar de bedoeling van de vragensteller was om onderzoek te doen. En dan blijkt ineens de vraag stellen, vele malen makkelijker dan de vraag te beantwoorden. Toch heb ik onder mijn “schuilnaam” geprobeerd een antwoord te geven op die vraagstelling. Het kan zelfs een gevoelig onderwerp zijn. De een legt natuurlijk ook meer gevoel dan de ander in de beantwoording. Toch heb ik ook op die stgelling gereageerd. Is dat nodig? Ach, een mens filosopheert wel eens wat, toch?
De hiking site is een echte aanrader. Allemaal hebben we wel eens het gevoel er even tussenuit tre willen knijpen. Ik wel tenminste. Ook een onbewust onbevredigd gevoel van kind zijn. Als kind wilde ik al weg van de snelweg. Als kind wilde ik al met een rugzakje op de hele dag door de Veluwse bossen rossen. Ik weet dat ik als jochie van een jaar of 11 er eens op een zaterdagochtend heel vroeg wegging. Een uurtje of vier in de ochtend. En ik weet nog dat ik onderweg geweldig heb genoten van de eekhoorntjes in de bomen. Die rugzak heb ik zelfs nog steeds. Deze rugzak gebruik ik nog wel eens op een korte wandeling!
Hiking-site brengt wonderlijke gevoelens naar boven. Het krikt je op, het inspireert. Het wekt sluimerende gevoelens van onbehagen op. Het wekt op om naar buiten te gaan. De wijde wereld in. Met een rugzak, een slokje en een brander er op uit.
Ik heb de vragensteller ook beantwoord. Dit antwoord luidt:
Voor mij is buitensport het gevoel dat binnen ontstaat om naar buiten te gaan. Als je genoegzaam buiten bent geweest ben je weer toe om naar binnen te gaan!
Danig van slag. Ontdaan van Daan. Dadelijk worden wij ontdaan van een grote overlast. Neen, niet Daan natuurlijk. Dat is inmiddels een bijna dagelijkse gast in ons midden. Ontdaan van overlast doordat wij eindelijk weer een douche kunnen gaan nemen. Dank zij Daan. Daan zou Daan niet zijn als ik niet zo ontdaan zou zijn door Daan. Schrikken was het met Daan vanmorgen. Ontdaan werd ik bijna van mijn droom dat Daan zou zeggen: ’t is voor vandaag gedaan met Daan. Maar ontdaan door die ontdekking ontdekte ik dat Daan toch zou komen. Voort met douche, toilet en keuken. Daan onderhoud zijn montage werkzaamheden. Ik word er een beetje ontdaan van. Daan zag water branden op zaterdag de 11e februari 2006. Daan werd even ontdaan van de luister van Citroen bestelwagen. Ontdaan van alle motorische mogelijkheden moest hij toch echt de weg van de wegenwacht pech en hulptroepen in roepen. Nou, da’s wel duidelijk, het motortje had het gedaan. De garage van Daan had het bijna gedaan. En Daan kwam zag en overkwam niet aan een geweldig gevoel van lamlendigheid. Daar zaten we. We keken elkaar aan, vrouwlief en ik. ’t Ja, geen douchebeurt. Dan ons heil maar elders zoeken. Die Daan toch. We hebben elkaar nog maar wat moed ingesproken. We hebben Daan gebeld. Kerel, maak je nu niet al te druk, ’t is beroerd en blijkbaar effekes gedaan met Daansbusje, nou, als je busje nu niet zo komt komt ie maar wat later. Daan was bijna ontdaan door zoveel medeleven (bleek achteraf) Maar zeg nu zelf, ’t zal je maar gebeuren. Zo’n pokke auto, waar je eigenlijk best weg van bent laat je staan in plaats van op weg te gaan. Nou rijdt Daan in een super VW (niet verder vertellen) maar hij wordt wellicht toch uit de brand geholpen door zijn garage. Kijk da’s pas service. Ik ga ook eens naar die garage. En onze douche? Bijna ontdaan van alle zooi worden de laatste sprankelende zaakjes aangebracht. Morgen komen de tegels om het “af te maken” en als straks de pijp weer wordt aangesloten worden wij ontdaan van alle vuiligheden des levens. Ik moet stoppen. Ontdaan raak ik van zo’n verhaal. Echt waar. Als alles af is flikker ik mijn foto’s via flickr. op de site. En een ieder die het ziet, beseft die schoonheid niet en zingt met mij het hoogste lied!.
Je hebt roos. Je hebt rozen en rozensoorten. Netelroos of gordelroos. Dit soort rozen mag je niemand toewensen. Dat doe ik ook niet. Maar in de tijd tegen valentijn begin je natuurlijk wel eens na te denken over de roosjes en mijn roosjes. Rozegeur en maneschijn. Maar een kennisje van me, een heel aardige collega, dat zal ik maar verklappen, was dus door een roos geveld. En dit was dus helemaal geen leuke roos. Netelroos. Pijnlijk maar waar. Wat was ik dan ook erg blij haar weer terug te zien. Als een roosje tussen de rookwolkjes. We hebben inmiddels geleerd van haar. Rozen verwelken bloemen bestaan, de waardering voor collega’s die blijft dus bestaan. Fijn dat een pilletje toch wonderen kan doen. Fijn dat er wolkjes van genot van medicie zijn die weten waar Abraham zijn pillekes vandaan haalt. Nou geef ik haar dan maar een virtuele roos. Met deze roos kan ze de dagen voort. Tenslotte zegt men ook nog het volgende: het leven gaat niet over rozen. Nou, daar denk ik geheel anders over. Je moet nl. weten dat rozen bestaan uit hele lange stengels met heel veel doorns. Levenskunst is, om die doorntjes te ontwijken, te genieten van de voortgang wetend dat dat wat voor je ligt een wonderschone bloem is. Balancerend langs de stekels op weg naar de bloem die wij roos noemen. Nu het echter bijna avond is, wij allen wat rozig worden, denk ik nog even na over de schoonheid van een roos. Gele rode roze…….
Straks slaap ik als een roos. Maar als ik ga dromen van rozen dan blijkt het toch weer dat dromen bedrog zijn. Zijn rozen nu ook bedrog?