Meest macabere momenten van het maken van een fototentoonstelling zijn toch wel de momenten van de gedachtenwereld. Geen wereldse gedachten. Maar gedachten over hoe is het gegaan. Hebben we gedaan wat we konden? We laten nu de beelden zien. Zal het aanslaan? Zoals ik ergens heb opgemerkt: monumenten van momenten. Zouden daarvoor nu bezoekers komen? Harmelen, Zegveld, Kamerik en Woerden. Het is de moeite waard.
Kijk, de wethouder kijkt. En ik weet wat hij gaat doen.
Met zijn toespraak. Ik zie bijna wat hij denkt. Maar het is niet aan mij om dit geheim te verklappen. Morgenavond tegen de klok van 20.30 uur zal hij ook dat geheim wel uit de doeken doen. Want vandaag komen de doeken eens niet in de belangstelling te staan. Neen, de schatten van het streekarchief. Eigenlijk jammer dat ik die schatjes van het streekarchief niet op de foto heb genomen. Dan had ik die hier ook “ten toon kunnen stellen”. Nou, ik hoop van de opening toch ook wat “plaatjes” te schieten.
Als ik de wethouder zo zie staan, dan weet ik dat de melancholie bijna gaat toeslaan.
Ook zullen er nog enkele andere zaken worden tentoongesteld. Ze hebben qua functie ook wel wat uit te staan met deze tentoonstelling. Voor de liefhebber toch ook beslist de moeite waard.
Geef een reactie