1 april lijkt op vrijdag de 13e:tentoonstelling 4

’t Is wel wat hoor. Een april. De moppen zijn niet aan te slepen. Het lijkt wel vrijdag de dertiende. Als er iets tegen zit dan zit ook alles tegen. Vandaag zijn we begonnen om nu toch echt de douche af te maken. Maar Daan is zichzelf niet en voordat Daan denkt dat ik hem afmaak is Daan vertrokken. Gelijk heeft ie. Het zal zijn dag niet wezen. Het is zijn dag -nog – niet en met een afgetrokken gezicht is het gedaan met onze Daan. Ziek als een hond heeft ie gelukkig nog wel de verwarming aangesloten. Volgende week dan maar de rest. De waskom is er en ach dan komt het toch wel goed?

Op vrijdag de een en dertigste maart van het jaar onzes Heeren twee duizend zes was het ook al zo lekker. Ik had de hoed nog op. De jas nog aan, nog niet geheel bijgekomen van de schrik om weer in Woerden te zijn of de ene collega na de andere komt al met nieuwtjes. Goede recenties! Je word beroemd! Je moet voor de radio.. enfin, eerst de jas maar eens uit en de levenselixer voor ambtenaren van stal getrokken. Of ik bereid ben voor de radio verslag te doen van de tentoonstelling? ’t Ja hoor es, neen natuurlijk. Ik ben geen radiofan. Maar ik moet wel mijn tent verkopen (en als liefhebber van tent(kamperen)) begrijpt u wel dat ik “tent” dus beslist niet minderwarig van aanduiding vind. Mijn “tent” is mijn alles. Maar wat heb ik nu te vertellen?

Enfin, we konden het toch nog zo mooi plooien dat ik dat dan maar aansluitend zou doen. Opgetogen ben ik opgetogen naar het stadsmuseum. Een schitterende reportage. Echt waar. Fantastisch ging het. Ik kreeg de kans “alles” te verkopen, van foto’s en streekarchief, de schatten die wij bewaren voor eeuwigheid, voor het kunnen voldoen aan de andere eis voor archivarissen, n.l. het “toegankelijk maken voor volk en vaderland” van de archieven, de volstrekt geweldige medewerking van Floor de Graaf van het stadsmuseum, de gildemedewerkers, etc! Het kon gewoon niet op. Tevreden ging ik dus naar huis. Wat heb ik dat zaakje eens mooi voor het voetlicht kunnen brengen! Vrijdag! Zeg maar dag met je handje. Het leek wel vrijdag de 13e al was ie omgekeerd de 31e.

Laat het 1 april geworden zijn.

Tevreden kijken we elkaar aan. De belastingaangifte was nog net op tijd af. Daan aan het werk, de zon die schijnt en nu zou ….de telefoon…….voor jou……….nou da’s nimmer een best teken en inderdaad verslaggever R….of ik het “over kon doen in de studio”… de opname was mislukt door een slechte micro/breuk in de kabel of weet ik wat…….

Nou daar zit je te zitten. ‘k Zag het niet meer zitten. Daan ging bleekjes om de neus henen….nog niet af..helaas……

En ikke zat maar voor me uit t e kijken. Moest dat nu? Kon ik dat nog een keer opbrengen? Maar laat je die vrienden van de pers dan zakken?

Lang verhaal kort. Oke, ik kom. 16.30 uur. En daar zat ik. Na een geweldige rondleiding door de studio’s, mooi professioneel spulletje hoor!, en aardige inleidende beschietingen zat ik ook aardig op mijn gemak mijn verhaal te vertellen. Maar ’t was niet meer mijn “origineeltje”. Zo lekker vers langs de foto’s. Zo onbeholpen enthousiast. Neen, ik was bang dat dit toch allemaal wat minder was. Enfin, hij liet mij de eerste rapportage horen. Niet om aan te horen met dat geruis en dus begreep ik ook wel dat dat niks kon worden……. Enfin hij sloot de oude af en? geloof het of niet hij wiste !!! het hele hele intervieuw……….

Kijk, dit is nu zo’n foto die er ook hangt!

We keken elkaar aan. Zaterdag de dertiende? 1 April? Ik had hem nog weer teruggebeld. ” Is toch geen 1 april grap he dat dat intervieuw niks was?” ” Neen, zo zijn we hier niet. Oke, want ik ben wel uitgeslapen snappie?” Hij snapte. Enfin, nadat opnieuw extra overuren zijn gedraaid, ik was doorgedraaid mag u wel weten, heb ik opnieuw mijzelf opgeladen voor een verhaal vanachter de micro. Toch wel geinig hoor. En nu maar hopen dat ik “de tent ” goed heb kunnen verkopen. Dat ik de collega’s nog eens een flinke veer…. juist ja, de gilde medewerkers, Floor, Rob etc. goed heb kunnen “positioneren”.

Zondagavond kunt het horen. van 19.00-20.00 uur. Maar tjonge jonge, ik geloof niet dat ik ooit nog weer zo gek ben om te gaan meewerken aan radio en tv.

Het is helemaal niet grappig hoor, zaterdag 1 april.

Ik heb me heus niet rotgelachten.

Kan beter opslag vragen….

Ach..

Drie keer? Is scheepsrecht.