Down

Down under. Mentaal down. Zo kan een mens zich gewoon voelen. Waarom moest ik eigenlijk stoppen met dat hele onderwijsgebeuren? Het kan je soms zo maar, door een of ander artikel in de tijdschriften, overvallen. En dat had ik de laatste tijd ook. Ik was en ben een beetje down. Dat archiefwerk is toch wel eens wat onbevredigend. Dat soort gevoelens had ik bij het onderwijs niet. Dat waren heel andere gevoelens. Tijdgebrek. Dat moet klaar, daar overleg, nog eens overleg, dat raadsstuk, die b en w notitie. Formuliertje zus en formuliertje zo. En dan altijd die telefoon. Enfin. Dat leek kennelijk erg belangrijk allemaal. En op het archief komt het niet ” uit de pen” en ik niet “uit de verf”. Of het is niet goed of te “leuk” of te weet ik wat. Zo iets. Nu hoef je dat onderwijsgeweld ook helemaal niet zo op te hemelen. Maar ’t was zoiets als de eerste liefde. Het had alles in zich en ik had alles in mij. Dacht ik. ’t Moest kennelijk niet zo zijn en ’t is uit met de pret. Of ik het nu eigenlijk een beetje te veel van het goede vind? Maar dan ineens weet je het weer. Het onderwijs “holde” achteruit in kwaliteit, de jeugdzorg in al die onvoorstelbare oeverloze doolhoven en schijven. Ach, als je afstand (moet) nemen, zie je die zaken soms (nog) scherper dan toen.

Maar ’t was machtig om te doen, zo mijmer je wat en zo pieker je je soms een beetje “down”. En dan ineens…………
Zo vond ik een briefje. Een briefje van enkele studenten van een pabo die op de studiezaal van het archief aktief waren geweest. En als je het leest dan pas word je “down”. Dan begrijp je ineens weer dat het goed was (om er maar niet meer bij te zijn). Voltooid verleden tijd dat onderwijs. Kijk en huiver. Zo is het archief misschien toch zo gek nog niet……..