Eriba

Jaja, mijn naam is Eriba Pan. Een echt broertje of zusje van Puck.

Mijn nieuwe baasje zit met stomme verbazing te graaien in zijn grijze delen. Een ongelovige grijns schiet over zijn gezicht. Mooi niet. Geen Puck, maar Pan.

Eerst wilde mijn baasje dan toch eigenlijk wel een Puck. Toen hij ging fietskamperen, ik heb mij daar toch een raar baasje, maar dat terzijde, ging ie zonder tent nota bene. Zie maar eens hoe hij ging kampementen. Alleen maar een tarp. Nou ja, zo raar is mijn baasje. Kijk maar,dat’s dus mijn baasje. Hij rijdt de camping op in Wilnis, kijkt en ziet?
Een Eriba Puck! Enfin, hij gaat daar in de loop van de zaterdag maar eens kijken en hij komt tot de conclusie dat een Puck veel te groot bleek te zijn in zijn gedachten. En hiermee kwam dan ook snel een eind aan zijn denken en licht verlangen naar een Eriba Puck.

“t Vrouwtje van mijn baasje wilde eigenlijk helemaal niet meer in het voor- en najaar gaan kamperen. Dat had mijn baasje toch ook wel snel door na de koude van het vorig jaar in het Groningse land. Zelfs het daar ontstoken kampvuur deed daaraan niets af. Snel, uiteraard voorzover een ambtenaar al snel kan zijn. Neen, meneer zat maar te koekeloeren op het net. Dat wereld wijde web maakte hem wel steeds nieuwschieriger naar andere varianten van de Eriba. Als het kennelijk wat moest worden, nou dan toch in deze categorie zigeunersleurbakjes. En gezegd moet worden beschreven, meneer werd er steeds kiener en handiger in. Let op: mijn baasje kreeg gewoon de geest. Echt waar, hij ging bieden op een caravan. Zij het een kleine. Het leverde al met al niet veel op… Dat gebiedt maakte echter kennelijk de “heb” wel bij mijn baasje wakker. Hij werd verdikkie steeds serieuzer en zo zat dat gekke baasje van me steeds meer te zoeken en te koekeloeren naar allerlei soortgenoten. Bood nota bene bijna op een sleurbak (’t leek wel een veredelt hondenhok, maar dat moet je natuurlijk niet verder vertellen) uit 1959. Toen begon ie ineens echt te flirten met een Predom. Ook daar werd door hem al heel serieus op de cent nauwkeurig op geboden. ’t Werd eigenlijk steeds gekker. Predom was ineens “je van het” en voor dat we er met zijn allen erg in hadden ging meneer naar Zoetermeer. Een of andere handelaar had zo’n ding staan voor weinig (natuurlijk) maar goed heel serieus trommelde hij ineens, het was nota bene nog bloedheet ook, het vrouwvolk bij elkaar en hupsakee, meneer ging kijken.

Ik stond van schrik op mijn pootjes te zweten. Zou ie mij nu over het hoofd gaan zien? Mijn kwaliteit? Eigenlijk hoeft zoiets natuurlijk niet. Kijk, als mijn baasje slim is, dan erkent die mijn bijzondere eigenschappen, kwaliteiten en rariteiten. En dan kan Predom wel inpakken, toch?!

Nou, mijn baasje had dit wel door. Hij stond erbij, keek ernaar, maar gelukkig zeg, die baas kon inpakken. Tuurlijk. Dat beestje stond erbij of dat ie door zijn stutten zou zakken, droog, verweerd, het weer erin, glas aan de ramen aan barrels, een doekje zo dun als vloeipapier voor de shag, enfin meneer had het gezien. Bekijk het maar, zei ie tegen die sleurbakkenverzamelaar. Da’s niks voor mij. Hij droop af. Echt. Het was hem aan te zien. Ruim boven de 25 gr. Celcius. En de prijs werd ineens zo makkelijk “bespreekbaar” dat hij “lont” rook. Neen, mijn baas werd wijs.

Ineens stonden ze voor mijn snuffert. Ik stond net bij te komen in Heerhugowaard. Ze hadden me die morgen op de foto gezet en er een tekstje bij gefrommeld. Ik geloof dat ik nog een kwartier op het www ten toon werd gespreid, of ik hoorde al iets van: een vent uit Harmelen kompt kiekeloeren naar de Eriba Pan. Er was behoorlijke bedrijvigheid. Ineens moesten er soortgenoten die veel duurder waren netjes worden neergezet. Ergens werd een extra poetslap losgetrokken en al die bakken van zo rond de 1800 tot wel 4500 euro werden met extra egards behandeld.

Ik stond er eigenlijk nog zelfs een beetje achteraf bij. Neen, dat vond ik niet zo leuk want die man uit Harmelen zou toch voor mij komen?

Het werd maar later en later en ineens, het zal rond 17.30 uur geweest zijn, daar stond mijn baasje met zijn vrouwtje. Nou, beetje ouwelui achtig. Ik hoorde mijn naam roepen, maar verdikkie werden ze toch eerst naar die veel duurdere Puck gestuurd. Nou, mijn baasje was helder, te klein en te duur. Toen werd ik bekeken. Voort ging het weer en mijn deur werd weer gesloten. ‘k Snapte er eigenlijk niks van. Maar die verkoper boorde alle talenten aan om mijn baasje toch aan de Kip Compakt te krijgen een Rapido werd ook genoemd, maar tjemig hij kwam toch opnieuw bij mij langs. Ineens was het gebeurd. Voor een “zacht” prijsje werd ik kennelijk van de hand gedaan er de volgende dag zou mijn baasje mij komen halen. Ik was verkocht! Gek eigenlijk want niemand was nog wezen kijken. Kon ook niet want ik had nog geen dag op het www gestaan. Komt er echter een vent met een baard met vrouw en die hadden de aandacht die ik eigenlijk verdiende. Was wel erg aardig van ze. Maar ze waren er en ze waren weer vertrokken. Ik snapte er niks van. Ze lieten me staan. Man, ik voelde mij die nacht toch ellendig. Ik dacht ik kom nooit meer aan de man. Toch meende ik echt stiekem gezien te hebben dat er een paar euro’s over de tafel waren gegaan. Maar ja, ik stond er en niemand keek nog naar mij om.

Kijk, nu heb ik in het verleden ook een baas gehad. Ik zal daarover niet teveel verklappen. Waar ik geweest ben, de lol die we beleefden, de sex die er ook in werd gevierd. Gevreen is er ook wel hoor. Maar ja, dat ga ik natuurlijk niet allemaal vertellen van mijn vorige baas. ‘k Ben d’r gek zeg.

Een verhaal wil ik wel kwijt.
Mijn vorig baasje hield er wel van. Dan bulderde het baasje: vrouw, ik heb hem staan! Nou ja, zeg. Een beetje gek. De wind gierde om mij heen, staat hij daar in zijn blootje! ‘k Vond het wel erg genant, en terwijl mijn baasje naar binnen kwam, gooide ik de deur dicht! Ik heb hem zien spartelen hoor! Zat ie mooi vast met zijn zaakje. Je kunt het nog aan mijn deurpostje zien. Het rubber heeft daar toch wel wat sporen achtergelaten. Ach, teveel uitwijden over mijn verleden moet ik niet doen. Per slot van rekening wil ik graag altijd mijn geheime laatjes geheim houden. Toch kan ik ook wel enkele laatjes open doen. Ik ben in 1982 verwekt en in 1983 op de markt gekomen. De eerste eigenaar was meteen enthousiast. Nou ja, ik mocht en mag er ook wel zijn. Er zijn hele volksstammen die op mijn uiterlijk vallen. Dat merk ik steeds weer. Ik ben in trek bij blond en donker, langharig, grijs, grijzend, kalend rondborstig en dikbuikigen. Ik ben ook zeker geen misgeboorte. Meteen heb ik een terugloop rem gekregen, een koelkast die op een accu, gas en elektra kan worden gebruikt. Echt, ik ben een heel eenzijdig type. Nou da’s om de zaakjes lekker koud te houden, gelijktijdig echter ben ik ook heel geschikt voor de winter. Geloof het of niet, ik draag in mijn binnenste een kachel die op gas wil werken. Ook heb ik een extra kachel, stel je toch voor dat het gas op is, die op elektra werkt. Voorts ben ik zo dubbelhartig van uiterlijk dat ik geisoleerd door het leven ga. Kun je nagaan hoe veelzijdig ik eigenlijk ben. Een mens moest eens weten.

Nou was mijn vorig baasje wel een beetje ongeduldig. Hoe dat kwam weet ik eigenlijk ook niet meer zo precies, maar of ie de watertank, die ik ook al in mijn binnenste meedraag, je mag het ook mij blaas noemen hoor, moest worden gevuld? Ach, hoe dan ook, die zoeloe liet de deur gewoon tegen mijn hete kacheltje staan. Nou, ’t scheelde ook niet veel of ik was verledentijd geweest. Ik stond bijkans in de fik en nu draag ik altijd dit zwarte litteken van mijn vurige liefde. Mijn nieuwe bazin wil toch een littekenweefselverberger aanbrengen. Plannen zat, zo denk ik er over. En ik mag lekker denken wat ik wil. Ze vind me daar niet echt mooi. Net of ik daarom gevraagd heb. Ik wacht het gewoon af.

Mijn nieuwe baasje is wel wat bangelijk uitgevallen. Gas en elektra, zo hoorde ik hem zeggen, vind hij eigenlijk maar niks. Nou zeg, terwijl ik er bijvoorbeeld mooi voor gezorgd heb dat meneer een heel lekker koel biertje kon drinken tijdens de warme nazomeravond. Goed, ik ben nu eenmaal een heel bijzondere zigeunerhok, en ik wil heus laten zien dat ik mij goed kan gedragen.

Nu heeft mijn baas, want zo is ie dan ook wel weer, een heel lang elektrieke snoerverbinding met stekkers en zo aangeschaft. En ik gloei van trots. Zachtjes streelde hij mijn knopje en van de weeromstuit begon ik te gloeien. Nou, trots dat mijn baasje was. Hij heeft het meteen tegen zijn vrouwtje vertelt dat ik een heel vurig gloeiend wijffie was. Nu kunnen ze aan mijn mooie lampentepeltjes drukken en dan gloei ik echt op. Van trots kan ik op wel drie punten laten zien hoe wonderschoon ik ben.

Zoals gezegd, begin ik wel op leeftijd te geraken. Je zou zeggen, hoe ouder hoe meer ervaren. Nou dat is ook zo. Toen ik begon waren de wegen weliswaar niet echt bijzonder mooi, maar tegenwoordig moet ik over zo allemachtig veel rare hobbels, dat ik de ambtenarij verdenk van heel veel aandelen in schokbrekers konicabedrijven. De geheime lobby van grootkapitaalaandeelhouders heeft zijn werk goed gedaan. En wie er baat heeft bij al die rotrotondes in alle plaatsen die ik aandeed en aandoe, moet wel erg goed geboerd hebben. Ik hots en bots wat af en gier weer in de rondte. Tjonge wat is er in die tijd toch allemaal veranderd. Dacht ik redelijk uniek te zijn, die zigeunersleurhuttenfabricage is bijvoorbeeld in de loop der tijden toch ook wel sterk toegenomen. Eerst hadden we nogal wat onthoofde types zal ik maar zeggen. Dubbel of misschien hier en daar wel driedubbelgevouwen bakken achter de auto’s. Van die vouwwagenbakkies zal ik maar zeggen. Nu blijkt bijvoorbeeld dat een van de eersten zich inmiddels heeft moeten neerleggen bij de opkomst van veel grotere en luxere sleurhutten.

Alpenkreuzer, in het begin van mijn leven kwam ik die echt regelmatig tegen, heeft begrijp ik uit de krant inmiddels het loodje gelegd. Paradiso zie ik ook al niet zoveel meer. Scout kom slechts sporadisch voor. Andre Jamert probeert het kennelijk nog wel maar het is allemaal een beduidend aanmerkelijke groep outcasts aan het worden. Ze kunnen niet meer op tegen mijn soortgenoten.

Nou schaam ik mij wel hoor. Die soortgenoten vermaCdoneld-en te veel. Uitgevreten, volgevreten lomp, groot en sierlijk als strontkarren zijn ze geworden.

Kijk zelfs mijn verwekker gaat ook mee in deze verdikkings- en verbredingsindustrie. Mijn zusje Puck krijgt tegenwoordig ook al de afmetingen waarvan ik dacht dat die voor mij waren bedoeld. Nou vraag ik je.

Genoeg geklaagd. De periode van hobbel en gebobbel van Noord naar Zuid ligt denk ik inmiddels toch wel ver achter mij.

Mijn nieuwe baasje had het kennelijk binnen een kwartier bekeken. Hij wilde mij. Maar dat hij vervolgens een hele nacht gewoon heeft wakker gelegen met de worsteling of ie zich niet bekocht (!!!!) had, nou vraag ik je oprecht…maar ja dat hoorde ik pas veel later. Hij was geschrokken van zijn eigen impulsiviteit. Zei die. Nou, ik liet mij natuurlijk ook niet meteen van mijn beste kant zien. Geen make up, amper een doorsmeerbeurt, mijn lampjes deden het niet al te best en een plaatje achterop met mijn unieke nummer waaraan ik wordt gekoppeld met mijn baasjes auto, neen, ook dat ging al niet al te vlot. Ook kon ik best wel merken dat hij nog niet aan mij gewend was. Tjoekerde met veel te veel gierende banden naar mijn eerste plek. Moest ie van zijn vrouwtje meteen maar achteruit. Ja, dat vrouwtje denkt het allemaal heel erg goed te weten. Viel mij meteen op. Nou dacht ik, dan zal ik eerst maar eens stevig gaan scharen dan weet ie tenminste dat ie mij bij zich heeft. Ik ben echt niet van plan om met mij te laten sollen. Enfin hij heeft daar in de Schermer, dat weet ik wel hoor, want ik kom daar oorspronkelijk uit de buurt, wel drie keer hetzelfde stukkie gereden. En toen pas hadden ze door waar ik naar toe moest. Volgens mij, maar dit terzijde, is ie niet echt snugger en kan hij nog niet zoveel aan met dit soort zigeunerbakkies. Vrouwtje lief had een heel leuk plekje ontdekt. Het moet gezegd. Eerlijk is eerlijk, ik geloof niet dat ik er al eerder heb gebivakkeerd. Camping in ’t Fruit, Noord-Schermer. Zeker, hardstikke mooi. Maar die rare baas doet wel stom om mij zo naast de A7 te zetten. Tjonge wat een rotherrie van die benzineslurpers. En ik maar denken dat hij “rust” wilde. Kennelijk had mijn nieuwe baasje wel de pest in. Reed nog zonder zijspiegels (wat een verbeelding!) ze zijn n.b. verplicht, maar ja, wilde hij een plekkie.

Heel gemeen, nam hij mijn schaargedrag meteen maar even flink op de korrel. Hij raasde naar een plek en ik zou mijn hoofd daar toch hebben gestoten! Gelukkig kon de campingbaas hem nog net op tijd intomen anders waren de takken van de fruitbomen wel mooi tegen mijn edele delen gekomen. Toen had die suffert geeneens een goede sleutel om mij op de poten te zetten. Nou ja, dan ben je echt verblind door mijn uitstraling. Al kan ik dat goed begrijpen. Of je denkt helemaal niet na over mijn authentieke eigenschappen. Al jaren behoor ik op een voetstuk te worden gezet. Sommigen doen dat zelfs met een electrische boormachine, maar bij mij is dat toch echt niet nodig. Ik ben handzaam en helemaal gemakkelijk te bedienen. Nou zeg. Moesten ze meteen ook mijn voorgevel uitbouwen. Net of ik niet mooi genoeg van mijzelf ben. Nu heb ik echter een heel uniek geveltje en na veel gepruts kregen mijn baasje en vrouwtje het voor elkaar.

Kun je nagaan wat voor types het zijn. Ze waren met mijn voorgevel heel content. Ze waren er verbaasd over dat ik mij zo van mijn goeie kant liet zien. Maar zeg nou zelf, ik ben toch met mijn unieke presentatie van mijn luifel ook zeer uniek op ieder campingplaats.

Nou, mijn uniek baasje g dat gedoe met elektra eens aan. Zware sleurhutten met alles erop en eraan, stoppen die er steeds uitklappen, ik geloof niet dat hij er blij mee was.

Toch kreeg ik het gevoel dat hij steeds meer waardering kreeg voor mijn uitstalling. Het gemak van mijn grote bed vond zijn vrouwtje het einde. Maar ja, de keerzijde is je moet wel een dyhard zijn om in mij heerlijk te kunnen vertoeven. Zo gemakkelijk laat ik mijn bedje nu ook weer niet spreiden. Het werd allemaal meteen maar op de proef gesteld. De wind gierde om mij heen. ‘k Kreeg het er koud van en dacht als ik nu eens flink met de deur ga slaan dan begrijpen ze wel dat ik eigenlijk gewoon iets anders wil staan. Nou zeg. Dat had die baas snel door. Hij draait de poten in en meteen hoor, draaien die man.Zo stond ik meteen met mijn kontje in de wind. Deur uit de tocht. En toen moest er natuurlijk “kraamvisite” volgen. Ach de boreling Pan moest natuurlijk worden bezichtigd. Natuurlijk, wie wil het geesteskind van mijn nieuwe baasje nu niet zien? En dan te bedenken dat mijn baasje helemaal niets maar dan ook niets wil weten van sleurhutten, huisbakken, huis op wielen en weet ik welke equivalentenn er nog meer zijn te bedenken.

Nou de familie uit Heerde kwam en bewonderde de nieuwe aanwinst.Ik liet het allemaal geheel welgevallen. Volgens mij zijn ze zelfs stiekem al een beetje verliefd op mij geworden. Enfin er zijn nog meer wondere familieleden. Dat bleek wel. De schoonzoon van mijn baasje wilde ook heel erg graag kennisnemen van de geloofsafval van mijn baasje. ’t Werd wel allemaal besmuikt verteld, ‘k moest het ook een beetje destilleren uit de gesprekken, maar ’t werd wel duidelijk. Het stond nota bene te regenen maar ja hij moest toch echt wel naar het beloofde land. Of die naam nu een beetje op mij slaat? Wie het weet mag het zeggen. Die lui op het beloofde land zijn dan ook in ieder geval goed uitgeslapen. Er worden mijn baasje meer dan 26 euro’s afhandig gemaakt en dan werden al mijn faciliteiten nog niet eens allemaal benut. Geen elektra, want mijn baasje had het allemaal niet voor elkaar. Hij liet toch naar schoonzoon toe wel iets van trots blijken. Het deed mij- Panneke-toch echt goed. Fijn toch, als ie een beetje tevreden is? Mag ook wel. Ik stel mij geheel open. Met alle extra’s die ik te bieden heb. Maar ja dan moet de mens er wel gebruik van maken. Toch liep mijn nieuwe baasje hier en daar wel wat te mopperen. Of dat nu was om een houding aan te nemen weet ik niet. ’t Vrouwtje daarentegen vond en vind mij geweldig, praktisch, leuk “echt”oud, degelijk enzo. Maar mijn baasje? Ik heb geen mistlicht. Hallo zeg, in mijn tijd was dat ook helemaal niet nodig. Die beursgenoteerde denkers in Brussel-ook al weer aandelen?- ja, die vinden dat ik in de mist ook mijn weg moet kunnen vinden. Ik zelf vind mij eigenlijk mooi zat, maar ja tegen bureaucratie kan ik als Pannetje ook niet op. Net zoals mijn baasje. Pennelikkers. Enfin, afgezien van de evangelische poot die mijn baasje werd uitgetrokken, waren ze met mijn verschijning wel gelukkig. En zelfs die kritische schoonzoon en vlak ook de dochter niet uit, vonden mij “wel wat”. Zo word ik dan ook in de familie van de sleurhuttrekkers toch ook wel een beetje geaccepteerd. Wordt vervolgd……..
Stalling.