Briefwisseling met “Johannes”.
In het teken van het vorenstaande monument uit de geschiedenis van ons voorgeslacht, de Friezen, kom je tot de verrassende ontdekking van een opgeborgen anekdote in de geschiedenis.
Deze anekdote speelt zich af in de Klaarkamp. Ik zie de wenkbrauwen omhoog schieten. Fronsen, zogezegd. Ja, mijn beste J (want er zijn er meerderen in ons geslacht die de J als uitgangspunt van aanspreekpunt hebben op een of andere wijze) de Klaarkamp. Daar heeft zich het verleden ons mede ontwikkeld tot een stel wezens van wie we nu zijn. De genen die daar hun opleiding hebben genoten hebben het in de genen aan diegenen meegegeven met diezelfde genen. En geen een die kan ontkennen dat die genen niet “ons” maken voor wat we zijn. En dat niet alleen, het betreft ook nog een anekdote over “Johannes”. Een herkenbare overeenkomst zou ik zeggen. Een die mede gezien de toekomstige bijeenkomsten in kerkzalen mede door zanger en bewonderaar van schoonheid, peinzen en gedenken en van een dagelijkse wandeling zal leiden, naar ik hoop, op schitterend gezang. En ziedaar de kruising van ons beider levenspad. Het neemt een aanvang. Deze kruising ontstond derhalve kennelijk al bij de Klaarkamp. Een anekdote met twee polen. Een de naam Johannes, naam van oom, zoon, broeder etc, en 2 de Klaarkamp. Er zijn best nog wel meer overeenkomsten. Ik ben me er van bewust, maar 1 en 2 klinkt gewoon aardig, toch? Zang is immers ons beider liefde (en ook van die anderen als ik het wel heb) van wandelen zijn we ook niet vies, de omgeving van de Klaarkamp zal een ” J” zeker kunnen waarderen en levert veel positieve gevoelens van “zijn” op. Dus: overeenkomsten.