Er zijn van die dagen dat het niet lukt bij mij. Soms ga ik over op een ander blog en dan wil het niet of wel. Dan wissel ik. Flexibel moet je zijn. Ik ga nu, om te proberen, maar een paar sfeerbeelden op mijn weblog zetten.
Zoals je ziet! Het lukt hier wel.
Het ene, de laatste, heet “uit balans” en de bovenstaande is een “drie niveau-stuk”. Enfin, kom op haar open huis en schrijf u in! Zie voorts: de decori.nl
Er zijn van die plekjes op aarde die de moeite van het leven waard zijn. Je kunt denken aan de HARMELERWAARD. Je kunt denken aan Harmelen zelf. En om even wat uit te proberen, want het duurt echt niet lang meer of het Groene Hart is om zeep geholpen, een beeldje van die plek. Klik op de foto en een wonder schoonplaatje wordt groter. Het genieten laat ik aan u over.
In het Harmelense is een schrijfster. Ik ken haar. Zij kent mij. Zij is een ster schrijfster. Ook op de plaatstelijk homepage van de hervormde gemeente van Harmelen. Daar kom je haar tegen. En meestal zijn het wel stukjes waar iedereen wel tegen kan. Dat scheelt. Herkenbaar. Waardeerbaar. Nu vroeg ze zich af of het wel nut heeft dat schrijverij-werk van haar. Nou vraag ik je. Ik ken maar een gezegde: wie schrijft die blijft. Zij moet blijven. Ik roep een ieder op die dit leest om haar te laten weten dat ze moet blijven schrijven. Eenvoudige verhalen. Ontleend aan de werkelijkheid. Minder hoogdravend geneuzel dan het geneuzel van mij. Meer van de praktijk. Herkenbaar, leesbaar, waardeerbaar, aaibaar.Nou, mijn beste schrijfster: ga door! En ik roep iedereen op haar te mailen: go on. Dit moet je dan ook maar doen op haar e-mailadres (en ik ben ook maar zo vrij dat hier even te melden:inavanderbeek@hotmail.com
Zo. Zo is dat. Kom op voor het vrije woord. Zegt het voort.
Bijzondere ontmoetingen. Vrij in de natuur. Het lijkt soms of alles bij elkaar komt. Soms kom ik er dichtbij en weet wat ik zie. Dat is echt niet altijd het geval. Maar toevallig of niet, deze week was het wel toevallig heel wat keertjes raak. Zomaar uit het niets schiet de Alcedo Atthis langs mijn neus voorbij. Onmiskenbaar is de blauwe glans zo helder en opvallend dat het opvallend zou zijn als je niets zou zien. Helaas had ik de kijker in het doosje thuis. Dat gaat meestal zo. Als je er niet op verdacht bent zie je vaak het meest. Deze week tot tweemaal toe op dezelfde route maar hemelsbreed toch een paar kilometertjes uit elkaar, Alcedo Atthis. En dat nog niet alleen, in een van de weilanden staat hij, of zij. Dat kan ik nog even net niet onderscheiden, Egretta Alba. Statig en van geen mens iets aantrekkend. Dat kan ik mij aantrekken natuurlijk.
Met het kijkertje ter hand genomen hebbend, en stiefelend door de weilanden naar de vogelkijkhut kan ik honderden mooie mannetjes en vrouwtjes bekoekeloeren van de Anas Penelope. Vooral de mannetjes zijn buitengewoon buitenaards mooi getekend. Tevreden stiefel ik terug. Mijn fantastische jachthond meenemend aan de ketting van het uitgaangsgenot zie ik tenslotte nog een mooi stilhangende Picus Viridus.
Zo. Dat waren we tenminste nog eens ontmoetingen. Deze week van stilte in de natuur een natuurlijke ontmoeting met kleine en grote wondere wezens. De foto’s van genoemde schoonheden kun je natuurlijk vinden op: www.birdpix.nl. ’t Is maar dat u het weet.
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén