Een week van weemoed.

Weemoedig. Dat is wel de juiste benaming. Weer ligt er een jaar achter me. Weer ligt er een jaar voor me. En nadat ik ook nog eens afscheid moest nemen van die mooie leeftijd moest ik ook afscheid nemen van een geliefd koekblikje.

Het had en heeft een bijzonder plekje in mijn onrustig hart. Het is hard. Maar de harde waarheid is  dat het afscheid definitief  is. Voorbij, dat mooie jaar van rondrammelen over ’s Heeren wegen. Met luifel en allerlei andere frutsels die het kampeerleven zo leuk maakten. Er was slechts een gang. Naar de afgang van de sloperij. Blij ben ik er niet mee. Bedroefd. Neen, weemoedig. Weer moedig voorwaarts, maar zucht, het was toch een bijzonder koekblikje….  Ik zal mijn blik nu moeten verruimen. De gedachten rollebollen en tollen alweer door mijn hoofd. Een sleurhut? Een vouwbak? Dat laatste kan en mag ik wel vergeten denk ik, gelet op vrouwshouding.  Toch gewoon maar met de tent? Of andere auto? Vele opties, maar de meesten kosten nog wel wat. Opslag,  aanslag op het budget, opslag van mijn budget dat kent mijn baas al helemaal niet, kortom een aanslag op mijn alles. En je kunt nu eenmaal niet alles krijgen wat je wilt. Ik wordt er wel wee moedig van. Nou ja, mocht u ergens een leuk auto’tje hebben waar we in kunnen bivakkeren? Dan houd ik me aanbevolen.