Maand: maart 2011

Digi-alfabeet.

Op 28 maart 2011

Snappen doe ik er niks van. Het is zo wonderlijk. Lijkt wel of ik er niks van begrijp. Neen, het is niet zo dat ik mij niet begrepen voel. Begrijp me goed, dat bedoel ik niet. Maar er is iets waar ik voor mijzelf geen grip op lijk te krijgen. Schrijf ik een stukje, dan krijg je :XXXX respecteert je! Dat soort digitale uitingen van waardering roept bij mij altijd de vraag op “wat bedoelen ze nu eigenlijk?”

En direct daarna druk ik er op, kijk of er een lekkere fles wijn uit mijn scherm komt, en voel een vorm van lichte teleurstelling bij mij omhoog kruipen. Dat is dan weer niet zo, weet je. Ik moet mijzelf dan even “geestelijk kietelen”, hetgeen volstrekt overbodig is, want juist zo’n mededeling is een “geestelijke kieteling”, een waardering, waarvan ik weer heel verlegen wordt. Echt waar hoor, dit is geen valse bescheidenheid. Bescheidenheid heb ik geloof ik niet zo. ’t Is volgens mij ook geen eigen eigenheid van me….Maar door mijn gebrek aan kennis van de digitale wereld vergeet ik dan dat dat tegenwoordig de vorm van positieve waardering is. En ik bedenk dat ik dan veel te weinig al die lieve reactiegevers bedank. Bedankt dus. Allemaal voor jullie reacties. Ik ben nu inmiddels een beetje meer in de digitale ontwikkelingsstadium van begrip gekomen, zodat ik begrijp dat jullie mededeling niets anders is dan een heel positieve benadering van het gebodene.

Ik stop nu. Ik besef, ik was veel te veel gekieteld om te beseffen dat ik mijn dankbaarheid voor die reacties vergezeld laat gaan met dank: ik respecteer jullie reacties. Sommige reacties leiden zelfs tot een echt ritje in een jeep over de Noord-west Veluwe. Wauw. Ik word er STIL van. Die reactie zie je op mijn weblog staan. www. Pieterhoeksma.nl.

Ik ga wel aan mijn zoon vragen of ik die naam kan laten veranderen. ’t Is me wat teveel “eigen eer” moet veel bescheidener.

Vrienden van Hart.

Door Sjaak de Stiefelaar

Op 26 maart 2011

In Harms

Soms zijn er wonderlijke dagen. Dagen die nooit hetzelfde zijn. Vandaag is een dag die ik niet zomaar vergeet. Vergeet het maar. Wat heb ik nu weer aan de fiets hangen?

Op weg naar een garage om even naar een auto te kijken deed mij besluiten maar door te fietsen. De zaak was gesloten. En het was allerfantastisch mooi weer. Nou, dus ik karren over ’s Heeren wegen. De Bovenweg, de Rode Landsweg de Zuiderzeestraatweg en dan toch maar door langs Seldenrijk. Dat past bij me. Zelden rijk of toch niet? Tussendoor naar de Lageweg en dan maar eens kijken of ik via….Maar zover kwam ik niet. Er stond een echte Doornspieker op de weg. En de weg naar Buitenhuis werd me aangewezen. Maar door nieuwsgierigheid gedreven kreeg het gesprek wel even een andere wending. De Doornspieker is nu eenmaal een “bietie nieuwsgierig.” Zonder het met zoveel woorden te zeggen werd er eigenlijk gevraagd “van wie ben ie er ene?”. Maar die hoed en die kop en dat “hoar om de bek “en dat platte proaten, da’s veur mien nu niet drekt een naore aongelegenheid. En dus kwam de buurman d’er bie, en nog ene en ene van de melkboer en zo stonden we te proaten of het glad geen geld zou kosten. ’ t Mocht wat. Ene was er die mien drek van veerre had herkend. Dat was Dirk. En om een lang verhoal kort te maok’n, ik zou en mos mee noar het Hart van Thornspic. Konden al die Doornspiekers eens effe lekker bie proaten, toch? En het was bere gezellig. Ik was gewoon effen thuus. Ene had mijn schoenen nog gepoetst, toen ik klein was. Die had zogezegd bij ons “gediend”. Vrouw Holstege uit het Siede. En mijn allereerste lieve juffrouw van de lagere school, die mij het A B C had geleerd en leren schrijven was er ook. En de dochter van van de Bosch, de penningmeester van het schoolbestuur. Och mien jong, mien hart ging glad open. Wat een wereld van herkenning. Ene die bie mien vôa an schoele was e wès. De meester was goed streng. En eentje had nog een brief van de meester. Toen ie in het ziekenhuis had gelegen. Zwarte Willem met de vrouw, die was er ook. En hoe het met al die broers en zussen was. Ze wisten dat er eentje zat in Nieuw-Zeeland, Jan, maar Kees en Hans? Hoe is het nu met Baukje? Dat er eentje was getrouwd met een Stronkhorst en Hans de fotograaf. Nou, voordat mijn broers en zussies naast hun schoenen gaan lopen, meer ga ik niet verklappen. Maar een best glas wijn was mijn deel. En wat in het vat zit verzuurd niet. Een wonderlijke dag. Van knotsveel herinneringen. En nieuwtjes. Nooit geweten dat pa in de oorlog op de Hoge Enk nog les had gegeven. Dat de Gerf. Kerk in de oorlog vol zat met vluchtelingen. En onze school ook.

Zo’n dag. Vergeten? Doornspiek vergeten? Mens ik verlang er naar om…terug te goan.