Een kennis van me schreef een heerlijk artikeltje over het “doe effe normaal man” gebeuren. Top vijf van zijn ergernis is volgens mij het gegeven dat hij als bijna bejaarde man nogal eens- onterecht natuurlijk- wordt aangesproken met “je, jij en jou”. ’t Is inderdaad soms van deze tijd. Dat tenen daarmee soms te ver zijn uitgeschoten onder de voeten van de ander is dan ook niet te voorkomen. Voorkomend is onze lieve jeugd niet- altijd. Maar ik vlij mij met de gedachte dat ze mij op het voetstuk der jeugdigen plaatsen als ik wordt aangesproken met “je”.

Kortom, hoe staan we in het leven? Dat we bijna niet meer normale omgangsvormen hebben, hebben we deels aan ons zelf te wijten. Ergerlijke waarheden zijn dit als we ons zelf die spiegel voorhouden. Schreeuwlelijken krijgen een platform op kosten van de belasting betaler! Dat is denk ik iets waarvan ik nu zeg: doe effe normaal man! De grootste schreeuwer uit het Noorden des lands heeft zo eens een de week de mogelijkheid om zijn top 5 van ergernissen luidkeels te verkondigen op het net. En krijgt daar vermoedelijk meer dan dik voor betaald. En inderdaad heeft hij rake typeringen, zeker ook als het gaat om het verkeerde taalgebruik door andere media. Voorlezers, verkondigers op het scherm, leden van het kabinet, kortom, wie in het vizier verschijnt van de schreeuwer uit het noorden,  krijgt er van langs.  Zo beland hij bij mij op de top van ergernissen. Doe eens normaal ( met die) man. Mijn ergernis is dat ik er nog naar kijk ook. En zo geef ik hem zijn platform.

Ik ga normaal doen. Als die weer op tv verschijnt dan? Draai ik de knop om.