We kennen elkaar niet. We schrijven elkaar met een grote regelmaat. We buigen naar links en naar rechts en hebben achting voor elkaar.

Het rare is dat wat ons bindt ons plaatst op voet van waardering naar elkaar toe. Net of je elkaar al jaren kent. Kenbaar in dat soort situaties is, dat je met elkaar stukken deelt die je met niemand anders deelde. Ik word deelachtig gemaakt met de leef en denkwereld van een plaatselijk historicus en het blijkt me terecht hier even de loftrompet te steken over zijn bereidheid tot het delen van zijn kennis.

Ik geef geen prijzen. Ik deel in zijn genoegen. Tot genoegen.