‘Nou Harms, dat is me weer wat. Moet jij ineens de volkskrant gaan lezen van je baas. Die zal dan ook wel zorgen dat jij daar een abonnement op kunt nemen? ‘ ‘Neen, Krijn, jongen dat doet ie niet’ . Meewarig schudt nu ook Wapse zijn hoofd. ‘Doet die dat niet? Terwijl hij je adviseert juist die krant te gaan lezen? ‘ Nou, zowel Wapse als Krijn keken nu of ze water zagen branden. ‘Wat is dat toch met die baas van je?’
Harms staarde voor zich uit. Het bleef zelfs lang stil. Wat zou hij daar nu op zeggen? Kijk, zijn baas had hem natuurlijk mooi voor joker gezet. Ja, zo voelde dat wel. Maar de Dikke van Dale gaf toch echt aan dat het vaktaal of jargon was. Dacht ie. Mooi niet, want dan moet je ineens het boek van de taalaardigheden maar eens gaan lezen. Tot zijn grote en stomme verbazing stond daar gewoon ‘vakjargon.’ En wat er verder volgt. Hij kieperde van zijn stoel, confuus, sloeg amechtig de ogen ten hemel, schreide in zijn binnenste zo hartverscheurend dat hij meteen maar besloot`; ik stop er mee. Ik schrijf geen letter meer. Ik ga me nergens meer mee bemoeien.Doen wat je moet doen en voor de rest basta. Maar ja, die vreemde overheid, waar hij nolens volens lid van was om het zo te zeggen, die meende dat het Groene Boekje moest worden gehanteerd. Neen, Harms was radeloos, redeloos en vond zich eigenlijk wel reddeloos. Vreemd. Dienaar van de overheid en zo mismaakt ongerijmd ongenoeglijk met diezelfde overheid. Maar, ach, hij grinnikte, je zou leraar Nederlands zijn. Wat zou je het dat rot hebben. En ach hij, hij, zou er wel om heen kletsen als het nodig was. Maar ja, ook hij moest inventarisaties bewerken. En ja, daar kreeg je de ellende al. Kerkenraad of kerkeraad. Neen, Harms wist zich er eigenlijk geen raad mee. Het was maar het beste: pennen neer. “ H’m, hoe zgreiv je nu een ondzlagbrief?”
Hij keek eens naar zijn vrienden. Die hadden die sores niet. Die leefden lang en gelukkig en onbevangen. Niet gevangen door woorden en de eeuwige strijd die je daar mee aan moest gaan. ‘Doe maar eens in, Japie, want ik weet het niet. Ik neem, dat weet ik dan weer wel, geen abonnement op het krantje voor het gewone volk. Ik lees al meer dan genoeg. En laten we eerlijk zijn, of je nu trouw het blaadje van de ondergrondse leest of je richt je op de vrijgemaakten die altijd nog een beetje door ruziën of je leest een blaadje dat zich reformatorisch noemt maar daar vind je niks over het onderdeel sport in het leven.,’t is allemaal lood om oud ijzer. En als je een krant leest tegenwoordig, ja dan schrik je wel van alle ellende. ‘t `Mocht wat. Neen, drie kranten in totaliteit is zat.’
Dagbladen. Misschien is dat het beste. Dag bladen. Harms verzonk zowat in al zijn overpeinzingen van die blaadjes die pretenderen “Nieuws” te brengen. Hij zou gewoon glad vergeten dat hij hier was met zijn vrienden.
‘Krijn jongen, vergeet het. Wapse vergeet het. Ik zal mijn chef melden:”man, vergeet het”. Ik begin er niet meer aan. We lezen het pulp der aarde. ‘Waard, geeft ons allen nog maar een bakkie troost”. ’t Was niet tegen dovemansoren gezegd. Neen, Japie wist hoever het was. Als Harms begon te bestellen dan was het snel afgelopen. Het zou de krant niet halen. Zoveel was ook wel weer duidelijk.
20/03/2012
