Koekhappen.

“Machtig Harms, wat heb je nu weer in de tasse zitten? “ Wapse was een echte Fries. Recht toe en zonder omwegen. Maar ook  verschrikkelijk nieuwsgierig. Zeker, Harms had iets van de schuwe. Een beetje teruggetrokken. Niet graag een  op de voorgrond tredend typetje. Maar daar stond wel tegenover dat Harms ,als die op de praatstoel zat,  niet meer viel te stoppen.

Twee types die zo verschillend waren en toch zo gewoon. Een schildpad en een modderkruiper. Al gaat die vergelijking niet  helemaal op. Misschien gaat het wel helemaal niet op. Hoe dan ook, Harms keek eens naar Wapse. En Wapse zijn nieuwsgierigheid werd eigenlijk alleen maar groter. Verdikkie dacht Wapse, als ie zo geheimzinnig doet dan ga ik er een verhaaltje over schrijven in de Kollummer Courant. Wat zal het volk smullen.

Ja Wapse, mooi schrijver en verhaaltjes verteller in de Courant voor de plaatselijke dorpsroddelaars. Hij weet het altijd wel weer zo te brengen dat je hem bijna zou geloven. Neen, dan Harms. Harms was een man van zijn woord en zorgde altijd voor kopij die ook nog eens behoorlijk leesbaar blijkt te zijn. De reacties van de dorpskrabbelaar uit het Friese gehucht in de buurt van De Valom  stellen Harms eigenlijk altijd wel teleur. Enerzijds voelt hij de sterke aandrang om zijn vriend in het hoge Noorden van de nodige smuk te voorzien, anderzijds moet ie altijd weer constateren dat de respons op met name gestelde vragen mager is. Wat zegt ie nu? Harms schut zijn hoofd. Respons te mager? Wel potjandrie, bijna niks krijgt hij er voor terug. Wapse had een heel leven achter de rug voordat Harms hem leerde kennen. En Harms heeft heel zijn ziel en zaligheid zowat aan die Wapse  kenbaar gemaakt. Maar Wapse?

Harms krabt zich maar eens achter zijn oor. Niet achter zijn oren, want dan komt zijn gehoor helemaal in de war. Eindelijk heeft hij een beetje techniek aan de buis van Eustachius toegevoegd en tegenwoordig gaat het wonderwel goed met die handel. Maar wat niet gezegd wordt? Dat kan ook niet gehoord worden. Neen, zo slim is onze Harms wel. Hij grinnikt. Best een leuke. Zal hij in zijn oren knopen. Nou ja, maar niet al te letterlijk nemen.

Wapse zat zich ondertussen te verbijten. Kom man, wat heb je nu in die tasse? Oh, zijn nieuwsgierigheid was bijna niet meer te houden. Harms zuchtte. Hij ging er maar eens voor zitten.

“Hé Japie”, riep hij” heb jij koffie? En geef me ook eens een goed mes!.” Wapse schrok. Een mes? Wat moet die Harms nou weer?

Schele Japie kwam aangeschuifeld. Koffie kopjes en inderdaad, een mes.

“Schenk maar eens in man. Wapse zijn tong hangt zo’n gruwelijk eind uit zijn snuffert, volgens mij heeft ie dorst.” Schele Japie schonk de kopjes in. En ja hoor, eindelijk, eindelijk dook Harms in zijn tas. En daar kwam een heerlijke Friese kruidkoek uit. “Zo, jongens, pas zestig geworden en die kreeg ik van mijn schoonzuster. Mens da’s toch zo barstens lekker, het water liep me door de mond. Zo’n Friese kruidenrepenkoek van Modderman. ’t Leek wel of al m’n speekselklieren gingen werken toen  die geur weer tot mij doordrong, ‘k Zie mijn beppe nog met zo’n stukkie rond sjokkeren. Mens wat lekker. Alle geuren en kleuren komen van vroeger zo maar weer terug. En weet je Japie, Wapse lust ze ook wel. Geef maar een plakkie en , oh ja, neem er zelf ook een van.”

Wapse keek. Wapse genoot. Van de geurige koffie. Van de geurige Friese kruidenrepenkoek.

“H’m Harms, daar doe je nou eens goed aan man!.” Wapse glom van genoegen. “Weet je Harms wat er ook zo goed bij smaakt?”  Verwachtingsvol keek Harms naar Wapse. Wapse keek nog maar eens rond. “Japie, schenk nu maar eens een beste Beerenburger, jongen. Die betaol ik! En neem er zelf ook een. En Japie, denk erom jongen, wel een Sonnema hoor, want da’s de beste.

Harms, met jouw is het best om een glas te drinken, jongen, maar koekhappen met je, da’s gewoon mieters.”

’t Werd stil. De geurende koffie, de Friese kruidkoek, het aroma van Beerenburg. ’t Was volmaakt.

Harms gaf Wapse een vette knipoog. “Steek er maar eens eentje op jong”, zei Harms tegen Wapse. “Want rookvlees, dat ontbreekt en ik weet dat jij toch echt niet zonder stinkertje kunt.”

’t Was nog lang gezellig in café de Gulle Gaper.

Harmelen, 07/03/2012