Oei, iedere dag gaat er eentje bij. Een hele dag. En elke dag word je gewoon een dagje ouder. En na verloop van tijd behoor je tot de ouderen. En zeker weten, ik behoor nu ook tot de ouderen. Nog net niet tot de “rijke” ouderen en ook niet tot de “rijke gepensioneerden” maar wel tot de grijze massa.
Rijk aan grijze haren ben ik niet. De maalsters zijn voor een groot deel vervangen. De toupet gebruik ik niet, maar wellicht kan ik via de zorgverzekering en met een zielig verhaal over verlies van mijn haar en mijn, daardoor onder druk gevoelige identiteit, er eentje aanschaffen. Valt vast weer onder de extra eigen bijdrage. Ouder worden. Soms zie ik het niet meer zitten. Ik zie n.l. ook al niet al te best meer. En nu zit ik met mijn handen in het haar – nou ja bij wijze van spreken dan- ik ben n.l. al kaal.
Maar eerst nog even dit. Soms denk ik, lees dit eens voor. Maar helaas, ook dat is bij oudere mensen een probleem aan het worden. Ik hoor niet zo best. Ah, de oplossing ligt in mijn hand. Een hoorapparaat doet wonderen. Nou kan ik beter horen!
En die maalsters zijn allang vervangen. Kun je zelfs op zo’n parodie- stukje kauwen. Neen hoor, daarvan maar geen foto.
Zie ik niet te best? Ach, was dan effe naar Specsavers gegaan. Twee voor de prijs van een! Nou ja, er moest wel een flinke scheut euro’s aan worden toegevoegd. Soms vertrouw, wat zeg ik, ik vertrouw in het vervolg al die reclamejongens en meisjes niet meer. Maar goed, dan had ik maar wat slimmer in de echte wilde wereld moeten staan en zeggen, ik ga maar naar iemand Anders. (grapje, deze woordspeling). Daar was ik al eens, maar ja, moet je kijken, inderdaad met een extra computerbril gaat dat prima, echt tevreden was ik niet.
Enfin, ik zie het wel rooskleurig in op mijn oude dag. Een gewone bril met variofocus. Gaat prima. En sure, doe er maar een leesbril bij. Prima. Kan ik lezen wat voor oudheid sores op papier is gezet. En ook wat voor sores er in de oudheid op papier is gezet, want ik werk. Moet wel bij worden opgemerkt dat ik werk in de vergetelheid. Bijna vergeet ik dat ik mijn leesbril sec gebruik. Mooi hoor, de lettertjes dansen niet meer. En gelukkig kan ik nu weer lezen wat er op mijn computertje komt te staan als ik mij in de vinger prik. Gaat eigenlijk best op mijn oude dag…
Met mijn gewone bril en helder weer kan ik dan gekleurd door de wereld koekeloeren. Oud worden.
Met alle hulpmiddeltjes die wij in ons wonderschone verzorgingsstaatje Nederland krijgen hebben we het eigenlijk nog niet zo slecht. Jammer dat ik nog wel 9 maanden extra moet doorrommelen voordat ik na bijna 47 jaar in plaats van de voorgehouden 40 jaar, toen ik begon, met het Zwitsersleven kan beginnen. Maar er zijn wel collega’s die ietsje later de 65 halen en nog weer langer moeten wachten. Dus wat zeur ik?
Daarom moet ik nu een stapje terug doen. En op bijbelse gronden concluderen: weest dankbaar. Moet lukken, met valse tanden, extra oren, en drie brillen. Zelfs kan ik het gekleurd zien. Al kun je ook denken dat ik met de oogkleppen op door het leven ga.
Tja, consuminderen zit er voor mij niet in.
Gelukkig heb ik nog een extra steuntje (wandelstok) als het niet meer gaat.
Oud worden. Zelfs als ik er een nachtje over slaap gaat dat stiekem door. Ik blijf hopen dat de eigenwijsheid vermindert en de wijsheid toeneemt, alsmede mijn leeftijd. Oud worden!
