Drup drup. Zachtjes vallen tranen op mijn toetsenbord. Harms grijpt nog eens vertwijfelt in zijn baard. Harms krijgt het niet meer voor elkaar. Wapse staat slechts in de boeken van de geschiedenis. Daar zou Harms nog wel wat mee kunnen doen, ’t is toch zijn vak. Maar Krijn is niet meer en de inspiratie is daarmee ook achter de horizont verdwenen.
Harms moet even in zichzelf grinniken. Gelet op leeftijd en haarkleur wordt dit dan grij(n)zend. Het is echt waar, denkt hij. Horizont met een t. Maar kom d’r nog maar eens op. Harms en zijn virtuele vrienden zullen niet meer deze kolommen vullen. Ik laat ze maar staan. Wellicht ga ik ze nog eens bundelen. Net als de tijd, vergane glorie.
Ik kijk nog een keer over mijn nieuwe leesbrilletje. Met een schuin oog naar Schele Japie. Fijne slijter, niet te schielijk met zijn schenkerij, maar altijd goed voor bruine bonen sap. En een echt Fries koekje, of, nog beter een best Beerenburgertje.
Nu kijk ik in de spiegel. Ik ben er klaar mee. Voorzichtig trek ik mijn zakdoek over mijn ogen. De tranen zijn op. De inspiratie is op.
Vanavond drink ik er een op (niet meer) in de stijl van schele Japie, en dank jullie voor de bron van inspiratie.
Wat blijft?
Herinnering.