Tien jaar. Voor een kind op weg naar volwassenheid een echte mijlpaal. Voor een tehuis was het een heel belangrijk moment van herinnering. Hart van Thornspick. Ja, het woord smaakvol uitspreken laat de pupillen veranderen in genots pupillen. Smaak met heimwee.
Via het medium dat alle andere mediums verslaat, facebook, werd mij even verteld dat dit heerschap in beeld en geluid ook het tienjarig bestaan had opgeluisterd. Eerlijk is eerlijk, dan word je toch gewoon nieuwsgierig. De ijdelheid kreeg een veer op de bekende plaats. Maar even tot tien tellen kan geen kwaad. En het besef, wordt mij nu een poets gebakken? deed mij huiveren tot op het bot. Tja jochie, “ijdelheid der ijdelheden”…Het product “opvoeding” deed mijn gestreelde trots meteen weer een beetje inkrimpen waardoor ik met beide beentjes op de koude veenachtige gronden van het Groene Hart werd neergezet. “Oh ja, je stond er mooi op hoor, Pieter, maar ze wisten niet meer goed wie het was”. Ja kijk, hoezo “vereerd?”. Gewoon knetterhard op je plaats gezet. Geen kouwe kak daar in het aloude Doornspijk. Grenzeloos woedde de strijd om “te weten”. Wat was dat dan? Wat hebben ze gehoord? Wat hebben ze eigenlijk gezien?