Ga effe zitte.
Het kan zo lekker zijn. Even zitten. De behoefte om een beetje comfortabel door het kampeerdersleven te gaan. Wordt groter naarmate de dagen van volwassenheid toenemen. Of te wel “je wordt gewoon oud”. Nou ja. Ik kom er voor uit. Met het fietskamperen de laatste keer werd ik heftig jaloers. Mooie lichtgewicht zitjes. En ik zat op de kouwe grond.
Winkelen.
Tegenwoordig doe je zoiets digitaal. Ik wel. Ooit bij Duinkerken wezen kijken. Prachtige fietswaardige zeteltjes. Mooie prijzen. De ene dit, de andere dat. Helinox lijkt me prima. Maar prijzig. Dus aan de digitale snuffelarij voor een minder prijzige zetel. Bij de ene echte buitenwinkel.. Om de bevers van te krijgen. “Onze klantenservice staat voor je klaar” Klare taal. Ik bellen. Op mijn vraag of ze de “pakmaat” van een bewust uitgekozen lichtgewicht stoeltje konden geven werd knorrig gezegd: “Meneer, u kunt het beste even naar de winkel komen” . Zo had ik hem dus helemaal zitten.
Ik ben de virtuele winkel nog niet uit of “piep” , de geweldige originele verzoekjes tot “klantentevredenheidsonderzoek”. Normaal word ik daar al helemaal hotel de botel van. Dat vreselijke gevis naar “tevredenheid”. Doe gewoon je werk zoals het hoort. Ja, inderdaad, meestal baal ik behoorlijk van die ellendige troep. Nu ook. Nou, dat hebben ze dan ook geweten. Die buitenwinkel heb ik “buiten” gezet. Wat een klantenservice. Brr. Ik krijg er de Bevers van.
Maar..
Blinkie blinkie. Leuk. Natuurlijk winkel je verder. En dan kom je bij een zaak in winterse sferen. Ik heb de wijk maar niet genomen en gezocht, gewikt, gewogen, en ja: daar heb ik dus een heel mooi lekker lichtgewicht opvouwbaar zitje voor de ouwe heer gekocht. Prima geregeld. Top. Keurig op tijd bezorgd. En ja, dat dingetje daar kan ik ook best op zitten heb ik gemerkt. Obelink, prima geregeld! Totdat…Ja hoor, daar gaat het al, ik mis ineens tijdens het kamperen gewoon een “dop” aan een van de poten. Huppekee, eraf, weg ermee…Oei, oei, maar ja ,ik ga niet bij de pakken neer zitten. Uiteindelijk heb ik toch maar gebeld.
“Meneer, losse verkoop van die doppen is niet mogelijk. Stuur maar een fototje met een mailtje. Ik kijk wel of ik iets voor u kan doen”. Kijk dat is even buitenspelen! Dat is een voortreffelijke service. En geen eens een zeikerig vraagje “hoe was uw contact met…” Nee, geen flauwekul. En geloof het of niet, ik kreeg meteen een bericht van ontvangst. Meteen daarna een bericht zaakje is in behandeling. En binnen48 uur handelen wij uw verzoek af. Ruim binnen de marge: meneer uit coulance sturen wij u volgende week wel een nieuwe dop toe. …
Nou, mensen, kijk. Dat is pas service. Ik zat er bij. Ik keek naar mijn scherm. Ik wist gewoon bijna niet meer wat er met de service van een zaak zonder kapsones aan de hand was. Diep neem ik mijn pet af. Voor Obelink. Ik ga er effe voor zitte. Op mijn mooie Obelink stoeltje.
Ik maak er maar wat van. Langs de slootkant zie je ze soms staan. Sigaren. Je zult de sigaar zijn. En als ik bedenk wat ik allemaal tijdens zo’n klein ritje bedenk dan kan ik me niet bedenken dat ik dit op een bukfiets op dezelfde wijze heb ondergaan. Wonderlijk, zoals de geest door de trike verrijkt wordt.
Nou of dat laatste bij mij het geval is is een geval apart. Of ik ben een apart geval. Kan ook. Spreek het niet tegen en ik spreek het niet tegen. Ik ga daar maar niet op in. Wel mag duidelijk zijn dat zelfs een kort tochtje je heel veel spreekwoorden en gezegden te binnen schieten. Zoals een Amsterdammer zegt: het komt op als poep. Nou ja, dat is niet netjes. Ook een aanbieding van appels en peren kwam ik tegen. Maar die mag je niet met elkaar vergelijken. Nou een aanbieding van een euro voor een kilo pruimen. 
