Nunspeet, 30 december 2020.
Wie fietst loopt de kans iemand te ontmoeten. Wie wandelt, trouwens ook. En je kunt het ook nog eens combineren. Soms ga je van de fiets af om even een “plaatje” te schieten. En ik weet heus wel dat ik niet het perfecte plaatje produceer. Maar soms zijn die luchten zo mooi….
Zo ook eergisteren. Effe er af..effe..plaatje…schieten en?
Een praatje maken met een wandelaar. “He, ja, man, mooi hier he om die luchten te fotograferen.”. Ik antwoorde dat ik dat deed omdat ik die lucht zo bijzonder vond. Rijp voor een schilderij. “He, ben jij dat van die (f)luisteraar?”
Welnu, ik was van de fiets af. Anders was ik er vanaf gevallen. Wat zullen we nou aan de pet, hoed draag ik alleen bij het wandelen, hebben?
“Jazeker”. Mijn antwoord verborg misschien zelfs wel enige voorzichtigheid. “Ben jij soms de stiefelaar, schrijver van de (f)luisteraar? Hans.. meen ik?”
“Nou, nee niet bepaald. Dat is mijn oudere broer. Maar, hoe komt u nu aan (f)luisteraar?”
“Oh, ik heb dat pas gelezen en via Soppenhof kwam ik dat verhaal tegen over die (f)luisteraar.…”.
‘’En vond je het wel mooi?” Het spoot er eigenlijk oneerbiedig uit. Maar ja, een lezer van mijn stukkies? ’t Kon slechter, alleen nu maar de vraag of hij dat wel kon waarderen. Ach, heden, zoekend naar bevestiging of zo. Voer voor psychologen.
Gelukkig vond hij het de moeite waard. En al keuvelend liepen wij voort door de Doornspijkse dreven. De Veldweg af, het Achterwegje in. Zijn jeugd, zijn kerkgang. Het rode lampje. Het rode lampje? De afgang? ‘ t Ja, het is maar hoe je het bekijkt. Maar een rood lampje deed ook bij mij een lampje branden.
Brandend van verlangen om zijn verhaal te horen trok ik de woorden uit zijn mond. Want vroeger, tegenwoordige denk ik toch niet meer?, waren er lampjes aan de preekstoel. Een rood lampje. Ach heden, dat lampje. Als het uitging waren de (niet bezette, maar wel verhuurde) plaatsen vrij. En je zou zeggen dan is iedere wachtende vrij en gelijk om de bank in te klauteren en plaats te nemen. Alzo niet voor mijn medewandelaar. Die was even “te min” en kon mooi op een uitgetrokken plank zitten en de “ wachtende gasten” kregen een plekje in de “nette bank” . Mijn verhalenverteller mocht de plank onder de bank gebruiken, die anderen waren kennelijk heel wat beter….Ach ja, wat maken we soms een onderscheid in de kerk.
Kerken na een uitgaand rood lampje in Doornspijk? En dan geen plaats krijgen in de “mooie” bank? ’t Laat zich raden. Al zal, en ik herinner mij de “wie biedt er geld veur plaats…” er toch niet meer bij zijn.
Nee, kerken deed hij nu in Elburg. Nou ja, als Corona dat toeliet. Want net als elders, kerken zit er in bijna heel 2020 niet meer in. Hij niet iun Elburg. Ik niet in Nunspeet. Wij liepen maar even door op de beroemde afstand van 1.5 meter. Kerken? Je kon ze bijna met een lampje zoeken. Max. 30. Als je je daaraan houdt tenminste.
Hij liep door. Ik pakte mijn fiets. Lampjes en kerken. In de kersttijd kom je heel wat lampjes tegen. Mooi, dat er licht wordt verspreid.
In mijn werkzaam leven heb ik heel wat kerkboekenonderzoek gedaan. En ja, daar waren inderdaad ook de (rode) lampjes. Lampjes die ook in de annalen van de eenvoudige kerkgeschiedenis best wel wat hebben losgemaakt.
Je hoeft er zelfs niet voor naar het archief. Ook Coronaproof kun je onderzoeken hoe de werking van de lampjes, meestal rood, soms ook groen, in de godshuizen werd toegepast. Gewoon eens googelen en als je dan het licht nog niet hebt gezien? Vraag dan nog maar eens hoe het toch werkte met die rode lampjes. Bij sommige geschiedenissen krijg ik rode koontjes. Maar ik denk dat de lampjes aan de preekstoel er toch, mag ik hopen, niet meer zijn. Dat is voor mij als het Red Light district. Verboden toegang…
Net zoals het fenomeen “verhuurde plaatsen bij opbod (!)” niet meer in onze godshuizen de gewoonte is.
Gewoonlijk ga ik niet in op allerlei misstanden. Maar als de misstanden uit de wereld zijn gegaan is dat wel iets om dankbaar voor te zijn. Dat de discipelen al “vochten” voor het mooiste plekje? Is bekend. Dat wij nog steeds onderscheid maakten tussen rijke en arme medepelgrims? Helaas, het zal nog steeds gebeuren. Maar ik denk dat de meeste kerken nu wel “het licht” hebben gezien.
Dat hoop ik.