Maand: oktober 2023

“Kijk, Japie, daar is Harms ook.” Niet veel later schiet de deur van het kleine café de Gulle Gaper open en wordt de ruimte gevuld met de aanwezigheid van Harms. Zijn witte baard steekt heftig door de wind opgestreken,  in de hoogte. “Môgge mannen, môgge. Doe maar koffie.”

 “Zo, die is knap aangebrand lijkt het wel. Tjonge, ’t lijkt wel of die ook een dagje ouder en witter wordt”  mompelde Wapse. Met een schuin oog hield hij de bewegingen van Harms in de gaten. Zwijgend nam Harms plaats. “Druk met de komende verkiezingen Harms?”

Wapse wilde natuurlijk weer het naadje van de kous weten. Maar Harms was niet on speaking terms. Dat zag hij zo wel. Zonder iets te zeggen lurkte Harms aan zijn bakkie troost. “Wat is’t Harms? “

“Ach,ach, Wapse. ’t Leven. Ik ben mij vanmorgen werkelijk te pletter geschrokken”. “Zo erg?”  “Ja man, de schaamte drupt nu van mijn lijf en leden. Ik weet niet hoe ik moet kijken in de gebeurtenissen van deze wereld. De wereld staat op zijn kop. Ik sta op mijn kop, nou ja bijna dan, en dan kom ik tot een gruwelijke ontdekking. Ik weet niet of er enige vorm van rechtvaardiging bestaat. Ik kan wel als een mol onder de grond kruipen. Ben bang dat ik dan nog de grond doe kleuren van schaamte op mijn kaken. Kom Japie,  douw er maar wat bruins bij want ik kan ze blijkbaar wel erg bruin bakken. Eindelijk mannen, sloeg ik eens mijn digitale verbintenissen met deze wrede wereld open. Eindelijk bekeek ik eens wat er via die digitale weergave was gebeurd. Eindelijk zou ik een oud collega van de nodige hiep hiep hoera’tjes gaan verrassen. En weet je wat blijkt? Alle contacten zijn verbroken. Man man,  wat een waardeloze en nare zaak. Want nu blijkt, ik schaam mij diep diep diep, dat ik mijn oud collega zijn dag van baarmoederlijke uitdrijving heb gemist met mijn felicitatie”.

’t Werd heel stil in de gelagkamer.  Zachtjes zet Japie een bakje bruine bonensap voor de vertwijfelde Harms. Nog net geen snik, maar ja als je ook meer dan 11 jaar ouder bent dan zijn jonge oud collega,  en inhalen doe je zoiets nu eenmaal niet, ja daar moest Harms blijkbaar wel een traantje voor wegpinken. Dat hij die dag was vergeten, hij kon wel door de grond zakken.

” ’t Zit je niet mee Harms” zei Japie. Ik kan mij voorstellen dat je dat heel vervelend vind. Stond het dan niet in je agenda?” Harms schut nu vertwijfeld zijn hoofd. Altijd bij de tijd. Maar nu blijkbaar niet. “Ach Japie, kijk ik kan mij van alles en nog wat voor de geest van herinneringen trekken. Dit moest ik, dat deed ik, die afspraken waren er, de computer is even aangepast, het zijn  Japie,  als het erop aankomt allemaal smoesjes.  Schaamte Japie,  dat is wat overblijft. Zestig jaar en je dan verdikkie gewoon door de tijd laten inhalen. Geen aandacht. Schaamte Japie, diepe schaamte.  Een mens vergeten te feliciteren met de mijlpaal van zijn leven. Van 59 naar 60 Japie. Dat is een hele hele stap. En kom mij niet aan met het verhaal dat “hij zijn verjaardag toch nooit vierde”. Voor hem was het een hele drempel over. Op naar deeltijd pensioen en zo. Hoe kan ik dat ooit goed maken?”

De drie mannen zwegen. En misschien paste dat wel bij dit moment. Ontwricht door eigen sores en vergeten de zegeningen van één dag op het juiste moment te vieren.

Harms vermande zich. “Hoewel ik geen eens een woonadres heb, heb ik het digitale netwerk tot mijn beschikking mannen. We nemen er nu eentje op de zestig, vooruit en zeggen alsnog “Hiep Hiep Hoera”. 

En ja zo werd op die late oktoberdag waar ook nog een andere  oud collega, maar waar Harms al helemaal geen contactgegevens meer van heeft en die haar geboortedag altijd op Hervormingsdag viert, al ’s morgens vroeg in de olie gezet.

Gedenkwaardag. ‘Op jullie beider verjaardag dan maar! Proost. Wordt maar Hervormd in Uw denken”, mompelde Harms, terwijl hij snel met zijn zakdoek een traantje wegpinkte en zijn glas leeg kieperde.

Nunspeet, 31 oktober 2023

“Gut, Japie, kijk, zijn ogen gleden door de gelagkamer en vervolgens naar buiten . Nou kostte het  Japie best wel enige moeite om te kijken waar Harms was. ” Ah, ja, ik zie hem.”

Niet veel later schoof Harms naar binnen. Woest krabbend aan zijn baard kieperde hij zijn hoed als een volleerde de Cock met See oh See Kaa op de uitgestoken handgrepen aan de kapstok. “Mogge, mannen”, bromde Harms, doe mij maar eens een sapje van de bonen Japie. want ik ben gewoon boven mijn theewater”.

Vervolgens nam Harms zwijgend plaats aan de vertrouwde stamtafel van het kleine café de Gulle Gaper.

Wapse keek eens met een schuin oog naar Harms en naar Schele Japie. Wonderlijk genoeg zei hij helemaal niks. En Harms kreeg al door dat de heren hem zaten te observeren.  Het aroma van de bruinebonensap werkte aanstekelijk op Harms gemoed. “ Tjonge Japie, wat kun je dat toch man. Heerlijk, net wat ik nodig heb”. “Hoezo”, vroeg nu Wapse die natuurlijk brandde van nieuwsgierigheid. Ik, ik ben verdorie gewoon pislink. Wat een volk. Wat een volk Wapse. Dat het niet al te snugger is, ja, daar ben ik mij van bewust, maar dit? ’t Is bij de beesten af. Dat zeg ik.” Harms keek zwaar verongelijkt en roerde bijna de bodem uit zijn kopje koffie. “Doe mij maar een Suikerbrood van Friese kwaliteit Japie, want ik ben ongezouten waar, pislink.”  De beide mannen keken verbaasd naar zo’n uitbarstende Harms. “Maar man, wat scheelt er aan? Kom , zei Japie, hier neem eens een echte Beereburger Harms, misschien is die opkikker echt wat je nodig hebt”. Kikker”  spoot Harms, “WEER EEN BEEST? Wat denk je wel? Behoor  jij ook bij die stumpers van dierenknuffelaars Japie?

Weet je, asielzoekers zijn tegenwoordig speelbal op het politieke voetbalveld. Mensen? Inzet van onderhandelingen,  hum, t mocht wat. ’t Mag wat kosten ook. Maar ja hoor, we zetten gewoon een hek eromheen. Flikker maar op met die lui, lekker buiten laten pitten en oh zo moeilijk doen voor een plekje op deze aardkloot. Kijk maar eens naar die gemeenten met die zogenaamde beschaafde rijkelui, brr Japie, misselijkmakend. Oh, niet in mijn achtertuin hoor, en zo geaffecteerd mogelijk. ’t Zijn nog net geen vieze beesten, maar het druipt ze uit de opgeschoren nekharen en ge-epaleerde wenkbrauwen.  Japie, die figuren die de hele wereld overvliegen en iedereen die iets lager op de maatschappelijke ladder staat aan zo’n verrekte dure elektrische auto willen hebben. En weet je wat ik dan lees? Gaan ze nota bene, ach Japie echt waar, gaan ze heen en weer naar Griekenland, Roemenië of Verweggisthan om zielige straathondjes op te halen. Want ja, da’s pas echt zielig. Ze vervullen met hun gereis de hele halve wereld, kermen moord in brand voor een paar straathondjes geven een vermogen uit om hier de straten vol te poepen (opruimen? Ho maar, Wapse, ik zie je kijken, ho maar, daar krijgen ze vieze handjes van) en willen hier absoluut dat die beestjes een goed te huis krijgen. Let op mannen, die  vlooien houden ze daar maar mooi. Onze asielcentra voor de  corona hondjes en poesjes zitten potjandrie ook nog vol. Moet daar soms ook nog een spreidingswet voor komen?  Kom op, ze zijn gek of ben ik dat? En nu blijkt ook nog dat die beesten uit Verweggisthan ook niet kunnen gedijen. Vreemd en zielig hoor.”

Harms kijkt nog steeds woest om zich heen. Japie schut wijs zijn hoofd . Wapse weet  niets te zeggen en kijkt gewoon scheel van ontzetting.  Maar dat is bij Schele Japie altijd zo.

Bedremmeld staat Japie met zijn glaasjes te drentelen bij de stamtafel.

“Weet je Harms, volgens mij ben jij niet gek. Je hebt helemaal gelijk. Maar maak je niet druk, neem een borrel en laat die verhipte beestenactivisten maar aanklooien man. Jij verandert, ook al heb je helemaal gelijk, de wereld niet. Soms zijn wereldverbeteraars beetje blind voor hun onzin. En nu? Geen woord meer over die arme diertjes.”

Met een woeste ruk kieperde Harms zijn glas ineens achterover. “Verhip, man, je hebt gelijk. Ze bint niet wiezer, zeggen we op de Veluwe. Laten we de wolf maar inzetten op die loslopende asielzoekende hondjes, als je dat toestaat, moet je eens opletten hoe snel er een afschietgebod komt!

Proost.”