Stiefelaar of krabbelaar

Ach heden, een mens moet wat doen. De social distance is voor velen niet uit te houden. Nu houd ik het wel uit, maar soms galoppeert de geest als een op losgeslagen “peerd”. Terwijl op de achtergrond de muzikale verwerking van “Merck toch hoe sterck”, door mij altijd weer onverbeterlijk aangevuld met “het werk van deze klerk” langs de buisjes van Eustachias worden geleid naar mijn muzikale geest en daardoor vertroeteld, grijp ik naar penseel of, in dit geval het krijt. Nu niet meteen een strijdlied aanheffen, graag, maar gewoon even stil in verwondering. Of dit een sterk merk is, waag ik te betwijfelen. Wel een paar kleine stiefeldoosjes, om maar in stijl te blijven, die ik aan het blanco papier heb toevertrouwd. ‘k Zou willen dat ik niet nog maar in de kinderschoentjes stond. In dit creatieve leven trouwens wel. Maar, zoals gold voor de kleintjes die in deze schoentjes moesten leren lopen, zo loop ik aan de hand van ‘moeder’ Ans, op mijn “(re)creatieve loopbaan” voort. Met vallen. En opstaan.