Memories

We krijgen zo in deze tijd van het leven nogal eens wat voorgeschoteld. Mensen die elkaar ontmoetten op vakantie bijvoorbeeld. Nu heb ik net mijn vakantie achter de rug. Nou ja, vakantie. De dagen regen zich aaneen. Nu doen ze dat dagelijks, dat weet ik wel, maar de regelmaat zat hierin dat er maar geen begin van een vakantie zat aan te komen. Hoe dat zo heeft kunnen gebeuren laat ik maar achterwege. De regen speelde ons ook de laatste tijd behoorlijk parten. Dan waren er ook nog eens allerlei activiteiten die de nodige aandacht vergden. Zondag de 14^e hadden we nog een echte samenzang in de Woerdense Maranathakerk. We hadden onze wedstrijd in de dienst besloten met het Masithi. Maar ja, we zijn op leeftijd. Wellicht swingde het de kerk door, maar de stijve ledematen waren minder gewillig dan de muziek. Hoe dan ook, ook tijdens mijn toen al tijdelijke onderbreking van het historisch gesnuffel waren de dagen nat en killig. Uiteindelijk besloten we toch de stap te wagen en op woensdag vertrokken we naar Halle.

En zeker, nu ga ik putten uit de memories. Slechts weinigen waren uitverkoren om met ons deelgenoot te zijn van onze vakantie. De moeizame inpakwerkzaamheden werden voornamelijk belast door de werkzaamheden thuis. Maar we waren er toch maar op uit gegaan.

Halle. Natuurkampeerterrein van de fam. Waenink.  En werkelijk, het Achterhoekse landschap maakte op ons een overweldigende indruk. Geweldige ruime plek. Rust. Die wij in de hectiek van het Harmelense al helemaal niet meer (onder)kennen. Zelfs ik ga langzamer praten, al zullen er zijn die zeggen dat zulks ligt aan mijn leeftijd. We besloten maar te gaan staan bij een camper. Helemaal alleen op een mooi groot veld. Prachtige gebouwen. Fantastische bouwstijl.Het fantastische mooie houthok. Nooit heb ik veel op met bouwstijlen, maar die eenvoudige en praktische en echt op het landschap afgestemde bouwwerkjes, ze waren op de camping. De trots van vader en zoon. Kan niet missen.

Nadat we ons heerlijk in alle rust en eenvoud hadden gesetteld werden we enthousiast ontvangen door een paar mensen uit Goirle. De vrolijke Brabanderigheid, overgoten met de rust van de eenvoud, bleek een onverwacht Fries accent voor te toveren. De zandgronden, de haan op de achtergrond, de omlijsting door de eekhoorns en paddestoelen, de bouwstijlen, ik zou, als ik een emotioneel en gevoelig type zou zijn, compleet in vervoering raken. Dat ben ik niet.

Het kampvuur. In geweldige grote oude aardappelpotten. Wat een genot. Een heerlijke whisky. Volmaakt. Het natuurkampeerterrein Hessenoord is een echte aanrader. En zelfs bij het lengen van de dagen (wat een onzinnige uitdrukking eigenlijk, want een dag heeft gewoon maar 24 uur) zeker goed uit te houden bij een fantastisch kampvuur. Dagelijks een bezoekje van vader Waenink. Wat kon de man er van genieten om even met de gasten een gesprekje aan te gaan. En wij vonden het echt fijn.  Kom daar maar eens om bij SBB! Zelfs heb ik wat dode momenten en zo u wilt want monumenten gefotografeerd. Stillevens voor een verstilde geest.

Ik mijmer wat af. We hadden een heel fijn contact. Ido en Angeliek met de kinderen. Wat jammer dat het al weer voorbij is.

Ooit zal ik naar de KRO overstappen. De stap wagen. Waar zijn Ido en Angeliek? Ford. Ik krijg nog steeds een adres van ze….Wat een leven. Als pelgrims door het leven. Van de ene ontmoeting naar de ander. Maar mooi, dat onze wegen elkaar hebben gekruist . Bij het vallen van de bladeren en het ontplooien van de stoere paddestoelkoppen boven de grond, het woelen van een mol, de schreeuw van een Vlaamsegaai, de geur van vers gebrand kampvuur met marshmallow, ze staan  gebeiteld in mijn hersenpan (dit is de vuurpot)

als de worst in de boerenkool. Verrukkelijk. Dat zijn nog eens momenten ter memorering. Thans murmureer ik. Het is voorbij.