Categorie: Doordenkertjes Pagina 3 van 14

Al pratend over koetjes en kalfjes liepen wij door de boomgaard van een vriend van mij.

Ondertussen krabbelde hij met zijn vingers door de nieuwste aanwas. “Nee, geen vorstschade, althans niet noemenswaard, gehad. Ach, zo vervolgde hij, natuurlijk gaat er wel eens een beetje stuk tijdens een nachtvorstje. Maar deze keer ben ik er redelijk van verschoond”. Zo af en toe kneep hij wat kleine vruchtjes weg. “Waarom doe je dat eigenlijk? Dit zijn toch ook peertjes?” En ook bij de appelbomen werden er steeds kleine vruchtjes uitgehaald. Of een beetje rotte. Maar ook gezonde kleine appeltjes een peertjes werden op heel snel en effectieve wijze  geplukt.

“  Kijk “, zo zei hij, kijk, je moet de goede vruchten een beetje de ruimte geven dat zodat ze zich kunnen ontwikkelen. Dan wordt de oogst veel beter. De vruchten kunnen zich dan beter ontwikkelen. Krijg je beste peren. Krijg je mooiste appels. En ach, de kleintjes en ook gewoon goede, die er teveel aanzitten, tja die floep ik weg”. Ze vallen op de grond. En dienen later wel weer als bemesting voor de stam”.” Raap je ze dan op?” “ Nee joh, het gaat om de anderen die ruimte moeten krijgen.  Voor een mooie oogst.”

Enkele weken later zit ik thuis. Ik overdenk het leven. De vragen die gesteld werden in het fantastische programma “Waarom zijn wij hier op aarde” speelden  hun ongebreidelde spel in  mijn brein. Een aanvraag voor pensioen is net de deur uit. In de speeltuin van mijn leven komt een nieuwe wending. Maar zoals zo vaak geldt in een speeltuin, je kunt je soms flink bezeren. Hoeveel collega’s zijn er die eigenlijk gezond het pensioen hebben gehaald? Hoeveel….en ineens bedenk ik, hoeveel zijn er al niet meer? Hoeveel  mensen zijn er eigenlijk al uit mijn leven “geplukt?”  Ik was al heel jong. Henkie. Daarover heb ik het al eens gehad. Een jonge dochter van een heel goede bekende uit ons dorp? Weggeplukt uit het leven door een bliksemschicht. Een meisje uit de klas van mijn vader, voor mijn ogen doodgereden.  Mijn beppe, mijn opa, mijn schoonvader, mijn schoonmoeder, mijn vader en moeder en ja, als ik die lijst eens doorneem? Ik huiver. Haartjes van angst en verontwaardiging gaan ineens overeind staan. Kippevel gevoel. Of kakel ik nu in mijn geest? Op aarde?

Mijn gedachten zwierven terug. Waartoe zijn we hier op aarde. Aarde en de boomgaard liggen in elkaars verlengde.  Wonderlijk gedachte dat in de boomgaard van het leven sommige, ja eigenlijk veel, “kleintjes”  en  “groten”, zijn weggeplukt. Ook om ruimte te maken voor de andere vruchten? Zodat ze kunnen groeien voordat ook deze weer worden geplukt? Of is dit een te wonderlijke gedachte? In de doolhof van het leven. In de doolhof die ik maar noem de “levensboomgaard”.

De kerk is soep

Ha, ’s morgens pak je de krant. In mijn geval het Nederlands Dagblad van 5 oktober 2016.

Twee zaken stonden pontificaal op de voorpagina. “Meeste meesters niet voor de klas” en “Strijd om leiderschapsvorm binnen Evangeliegemeenten”.

Voorzichtig pak in mijn koffie. Slurp het bruine vocht en de verrukkelijke geur van het bruine goedje doet mij goed. De eerste opmerking laat ik voor wat het is. Ik zit niet meer in het onderwijs. Stelselmatig sluit ik mij af voor die ontwikkelingen. Dat is voor mij geweest en verweesd gaat het langs de lijnen van  mijn geestelijk bevattingsvermogen. Maar dan. Ineens grijpen de grijze hersendeeltjes in elkaar. Of het nu door de bruine koffie komt, dat weet ik niet. Maar woorden als “strijd”en “leiderschapsvorm”  triggeren mijn  geestelijk incasseringsvermogen. Nou, dat vermogen heeft dezelfde omvang als mijn bankrekening, vermoed ik. Alleen al weer de super moderne “leiderschapsvorm” als evangelisch “nieuwtje” dat doet mijn gruwelen. Kerkelijke strijd is meestal niet zo erg verheven (wat eufemistisch is uitgedrukt) en vaak doordrenkt met het tegenovergestelde van “de een uitnemender achten dan jezelf”.  En ja hoor, binnen dit soort clubjes die bestaan van het altijd veel beter weten en volstrekt overtuigd zijn van het (geestelijk) eigen gelijk gaat men weer eens lekker aan de rol. Nog even en er is weer een schriftuurlijk clubje bij. Ik lees dat er al weer mensen “opgestapt” zijn.  Tuurlijk, de pers wil erbij zijn. En absoluut, want velen zijn in dit soort evenementen van het geestelijk bestaan zelfverzekerd van het eigen gelijk, gebaseerd op een zwikkie bijbelteksten. En krijg ik mijn gelijk niet? Nou, dan begin ik toch mijn eigen “verband?”  En ja hoor, ook in deze zaak vliegen de bijbelteksten al weer lekker over de pagina vullende kolommen.

Waarom heb ik toch zo’n pesthekel aan dit soort zaken?

Ooit maakte ik deel uit van een kerkenraad. Aan het begin “van mijn bediening” kreeg ik een kerkelijke “opleiding” binnen het spectrum van wat wij nu noemen de PKN. Een mannetje en vrouwtje of twintig bij elkaar. Door het brede spectrum van de hele kerk. Zeg maar gerust, twintig verschillende “godsdienstige ervaringen” en “godsdienstige eigen gelijk hebbers”. En toch? Samen. En niet eens “samen in de naam van Jezus” want daarvoor waren de verschillen zelfs binnen het totaal verband der “volkskerk” te groot. En het was verademend. Inderdaad, soms wordt de soep te heet gegeten, en dat lijkt er nu op bij de “Evangeliegemeenten”, maar die PKN heeft beslist fijne kenmerken.

Zo kom ik toch wel tot de volgende stelling. De kerk is soep.

Wordt, beste mensen van de Evangeliegemeenten, hervormd in uw denken. Acht de een uitnemender dan jezelf. Neem toch maar een voorbeeld-ja ja ik weet het- aan de PKN. Heel veel verschillende soorten groenten. En al die ingrediënten in de soep versterken elkaar en geven een heerlijke smaak. En zeker, ook bij ons “lopen er wel balletjes” rond. Maar soep zonder ballen is geen soep, toch?

Ik pak opnieuw mijn koffie. Stiekem moet ik wel grinniken. Kijk, zit er weer een meester “niet voor de klas”. Ik zit niet meer in de kerkenraad. Maar toch kon ik het niet laten om van de soep te getuigen.

Als we tijdens de ruwe stormen in ons leven het anker van het geloof laten rusten in de hoop op de wind van Zijn liefde in onze levenszeilen, dan hoeven we ook zelf niet eens meer ons best te doen om overeind te blijven. Wel moeten we misschien zo af en toe de zeilen eens even bijzetten. Ondanks dat,  geeft dat toch een rustig gevoel.

Het kan natuurlijk wel knap stormen als  de  Geest in onze zeilen blaast.

Geloof hoop en liefde, maar Zijn liefde staat boven alles.