Geef niet op elkaar af
Maar geef elkaar de ruimte.
Categorie: Doordenkertjes Pagina 4 van 14
Verdriet
is
als een
traan
Ze welt op
en
verdroogt
De penpunt zweeft
boven een naakt stuk papier.
Hier en daar zwerft een woord
doorboort de grauwe mistige morgen van
zijn grijze hersenen.
Dicht gaan zijn ogen.
Weg vloeit
de inkt in de pen, kruipt op
in de neusgaten van herinnering.
Snotterend van verdriet
glijdt de pen over de rand van het papier.
Het is zoals de vrome man al eerder zei
als een leeuw die lacht en dicht
doe ik dit verhaal maar dicht.
Ik kijk naar de gezichten.
Leo Vroman heeft het juist verwoord.
Het schrijven van gedichten is in feite
“Naaktlopen met je hersenen.”
Wat overblijft is een blote kont gevoel.
De een vind het fantastisch. Het geeft een Zwiterslevengevoel, nou ja op een paar dissonantjes na dan. Want lees de krant en volg het nieuws.Ik kijk (vooral niet te vaak) ook naar de omgeving: de wereld barst uit de voegen van problemen.
Vluchtelingen. Moordende gevechten om door het prikkeldraad te komen.
Om van te gruwen.
Dat doen ze niet voor de lol.
De wereld: kijkt toe.
Wij leuteren maar wat af om de problemen zoveel mogelijk bij de andere over de schutting te gooien.
De schutting van Schengen is ook al zo lek als een mandje.
De kanaaltunnel is ook al niet waterdicht.
De waterkering van de randen van Italië laten teveel verdronken bootvluchtelingen zien.
Griekenland weet zich geen raad.
De ministers? Ze deden een plas en ze laten het vooral zoveel mogelijk buiten hun eigen grenzen.
Grenzeloos wat een ellende.
Wat een kakofonie aan “verdrinkingsgeluiden”.
Ach, we kijken er niet eens meer van op. Als het journaal het wil melden moeten de aantallen per maand omhoog gaan. Anders heeft het geen nieuwswaarde meer.
Een lijkje meer of minder, totdat? Het schokkende beeld van dat ene jongetje. In de armen van de arme “hulp”verlener.
Ik kijk er naar. Het zal je werk maar wezen.
Wezenloos. En wezenloos achtergelatenen.
Om je eigenlijk wezenloos voor te schamen.
Nie wieder.
Het zijn termen die mij in mijn jeugd me werden voorgehouden.
Maar de wereld staat opnieuw – en eigenlijk nog steeds- in brand.
En de wereld weet niet waar en hoe de brand te blussen. We steggelen zelfs over waar de brand zou zijn.
Nie wieder, ja, maar we leren kennelijk nooit van de geschiedenis.
In mijn levensconcert komen ook dissonanten voor. Het leven, een en al gebrokenheid. En soms ook zo geweldig mooi. In alle sores van de dag zijn er geweldige glimlachjes van boven. Als zonnestralen verwarmen ze ons menselijk hart. Door het vele meedeleven.
Laat de liefde brandend blijven. De wereld verkilt zo geweldig. En bij zoveel smart en pijn, zoveel dagelijkse geestelijke hersenspoeling van de vluchtelingenproblematiek, dan sla je gewoon op de vlucht. Soms. Om even afstand te houden. Om “jezelf” op orde te houden.
Wat een pijn. Wat een vals concert. Als ik die partituur mocht schrijven….Maar helaas , mijn generatie en mijn “bestuurlijke “machthebbers” , ze maken het er niet mooier op…
En ik? Ik voel me machteloos.
Wat kan ik doen? Ik vouw mijn handen. Toch niet het allerminste. Hoop ik.