Categorie: Harms Pagina 11 van 67

Belevenissen van Harms en Wapse.

De stiefelaar en de (f)luisteraar.

Op 23 januari 2021

Al eerder had ik geschreven dat deze stiefelaar een (f)luisteraar tegen kwam. Wonderlijke wegen, zo langs de Oude Zeeweg. Werkelijkheden en onwaarschijnlijkheden die onwaarschijnlijk, werkelijkheid worden. Deze stiefelaar was er weer eens, in de vrije velden van Doornspijk. Ergens in de verte kwam een petdragend wandelaar aangestiefeld. Zijn gang voorspelde een kwieke 60er. Nou, daar kon deze stiefelaar ook bijna voor doorgaan. Laten ze elkaar, hoe vreemd het ook mag klinken, tegenkomen op het Achterwegje. Bij de hoek met de Veldweg. Een korte groet, een volle herkenning. “Hé, bent u niet die het verhaal schreef over de (f)luisteraar?Mooi hè, u had hier toch ook over geschreven, over dit hoekje met de kleuterklas?”

Kijk, van dit soort uitspraken word je als schrijvertje best gelukkig. Blijkt dat je stukkies “blijven hangen”.

Amechtig greep ik naar mijn verwoestende baard. Krabde eens achter de oren. Maar dit medemens had wel een open gezicht. En dus kon het geen kwaad om de vraag bevestigend te beantwoorden. Wat korte heen en weertjes. Ook uiteraard over het weertje van die middag en meneer had al weer, echt al weer, oog voor weer een ander homo sapiens. Sappige jongedame op enige leeftijd, zal ik maar zeggen. Enfin, ik verzette mijn schreden richting de Nunspeets dreven en de luisteraar was zo druk in gesprek met de andere soortgenoot, dat ik mijn gang wel alleen voorzette. Ik drukte mijn hoed nog eens extra op mijn bol en kuierde voort.

‘s Avonds kreeg ik een sms. Of ik “die wandelaar” mocht wezen. Lang verhaal kort: wij maakten een afspraak om samen al kuierend te kouteren over ‘s Heeren wegen. Met gepaste snelheid, zoals het van oudere medemensen betaamt. Het ging prima. Afspraak gemaakt.

De auto werd geparkeerd bij De Deel. Er werd kennisgemaakt, de Coronastoot werd uitgevoerd, tussen haakjes, wat een verarming…herkenning uitgesproken, waardering voor de naamdrager gedeeld (ook mijn broer deed dezelfde uitspraak: “Die naam mag hij met ere dragen!”) Het moet hier toch wel even worden neergezet zodat het zwart op wit staat. En dan:

De kennismaking.

Soms zit je op je stoel en val je er vanaf van verbazing. Nou had ik al een “tikkie op de vingers” ervaren van iemand die dit soort stukkies kennelijk ook las. In Doornspijk hoef je gewoon nergens van op te kijken. Maar nu had ik een veiligheidsgordel nodig. Want deze stiefelaar kieperde echt van zijn onderdanen. De reden?

De “wandelaar” was de (f)luisteraar…

Niet ” die gekken kunnen lopen”, maar: zo gek kan het lopen. Vermoedelijk moet je voor dit soort zaken al wat ouder zijn. Gelukkig kan ik mij nog verwonderen over de wondere ontmoetingen in mijn leven. Nu werd ik meteen die ochtend van wandelende stiefelaar een luisteraar. Misschien zelfs een twijfelaar. Waar het over ging weet ik niet meer.

Ik ben er nog stil van. ’t Was best gezellig. Een aardige mede tochtgenoot door het leven. Wie weet, gaan we nog eens samen door de wondere wereld van de herinneringen over de Noord-Veluwe. Bredero zei het al: ‘t kan verkeren.

Verkeerd ging het niet, ook al liggen we mijlen ver van elkaar af in bepaalde opzichten. Goed om te beseffen dat daardoor het perspectief “medemens’ een mooi beeld geeft.

En nu maar hopen dat ik geen al te gekke dingen gezegd heb over die (f)luisteraar.

Het kan dus best vreemd lopen in de hoftuin van het heden. Zelfs op de grote stille heide…Waarbij ook hij gelukkig wel houdt van verre horizonten. Want een paar dagen later hebben we het eens echt op een lopen gezet. Met mooie vergezichten.

Nou, als men blij is met de ontmoeting dan kunnen dit soort ontmoetingen ook bijdragen tot een beetje meer vreugde in het leven.

Zo stiefelen we door. Zelfs op de Stakenberg. En er werd van boven niet eens, tegen de regenverwachting in, een stokje voor gestoken. Nee, het zonnetje overgoot ons met verwarmde stralen. Als je niet oppast zou je toch nog waterlanders produceren.

Van Emmausganger tot Elspeet-sjokker.

Zoiets.

Red light district!?

Door Sjaak de Stiefelaar

Op 31 december 2020

In Doordenkertjes, Harms, het vrije woord

Nunspeet, 30 december 2020.

Wie fietst loopt de kans iemand te ontmoeten. Wie wandelt, trouwens ook. En je kunt het ook nog eens combineren. Soms ga je van de fiets af om even een “plaatje” te schieten. En ik weet heus wel dat ik niet het perfecte plaatje produceer. Maar soms zijn die luchten zo mooi….

Zo ook eergisteren. Effe er af..effe..plaatje…schieten en?

Een praatje maken met een wandelaar. “He, ja, man, mooi hier he om die luchten te fotograferen.”. Ik antwoorde dat ik dat deed omdat ik die lucht zo bijzonder vond. Rijp voor een schilderij. “He, ben jij dat van die (f)luisteraar?”

Welnu, ik was van de fiets af. Anders was ik er vanaf gevallen. Wat zullen we nou aan de pet, hoed draag ik alleen bij het wandelen, hebben?

“Jazeker”. Mijn antwoord verborg misschien zelfs wel enige voorzichtigheid. “Ben jij soms de stiefelaar, schrijver van de (f)luisteraar? Hans.. meen ik?”

“Nou, nee niet bepaald. Dat is mijn oudere broer. Maar, hoe komt u nu aan (f)luisteraar?”

“Oh, ik heb dat pas gelezen en via Soppenhof kwam ik dat verhaal tegen over die (f)luisteraar.…”.

‘’En vond je het wel mooi?” Het spoot er eigenlijk oneerbiedig uit. Maar ja, een lezer van mijn stukkies? ’t Kon slechter, alleen nu maar de vraag of hij dat wel kon waarderen. Ach, heden, zoekend naar bevestiging of zo. Voer voor psychologen.

Gelukkig vond hij het de moeite waard. En al keuvelend liepen wij voort door de Doornspijkse dreven. De Veldweg af, het Achterwegje in. Zijn jeugd, zijn kerkgang. Het rode lampje. Het rode lampje? De afgang? ‘ t Ja, het is maar hoe je het bekijkt. Maar een rood lampje deed ook bij mij een lampje branden.

Brandend van verlangen om zijn verhaal te horen trok ik de woorden uit zijn mond. Want vroeger, tegenwoordige denk ik toch niet meer?, waren er lampjes aan de preekstoel. Een rood lampje. Ach heden, dat lampje. Als het uitging waren de (niet bezette, maar wel verhuurde) plaatsen vrij. En je zou zeggen dan is iedere wachtende vrij en gelijk om de bank in te klauteren en plaats te nemen. Alzo niet voor mijn medewandelaar. Die was even “te min” en kon mooi op een uitgetrokken plank zitten en de “ wachtende gasten” kregen een plekje in de “nette bank” . Mijn verhalenverteller mocht de plank onder de bank gebruiken, die anderen waren kennelijk heel wat beter….Ach ja, wat maken we soms een onderscheid in de kerk.

Kerken na een uitgaand rood lampje in Doornspijk? En dan geen plaats krijgen in de “mooie” bank? ’t Laat zich raden. Al zal, en ik herinner mij de “wie biedt er geld veur plaats…” er toch niet meer bij zijn.

Nee, kerken deed hij nu in Elburg. Nou ja, als Corona dat toeliet. Want net als elders, kerken zit er in bijna heel 2020 niet meer in. Hij niet iun Elburg. Ik niet in Nunspeet. Wij liepen maar even door op de beroemde afstand van 1.5 meter. Kerken? Je kon ze bijna met een lampje zoeken. Max. 30. Als je je daaraan houdt tenminste.

Hij liep door. Ik pakte mijn fiets. Lampjes en kerken. In de kersttijd kom je heel wat lampjes tegen. Mooi, dat er licht wordt verspreid.

In mijn werkzaam leven heb ik heel wat kerkboekenonderzoek gedaan. En ja, daar waren inderdaad ook de (rode) lampjes. Lampjes die ook in de annalen van de eenvoudige kerkgeschiedenis best wel wat hebben losgemaakt.

Je hoeft er zelfs niet voor naar het archief. Ook Coronaproof kun je onderzoeken hoe de werking van de lampjes, meestal rood, soms ook groen, in de godshuizen werd toegepast. Gewoon eens googelen en als je dan het licht nog niet hebt gezien? Vraag dan nog maar eens hoe het toch werkte met die rode lampjes. Bij sommige geschiedenissen krijg ik rode koontjes. Maar ik denk dat de lampjes aan de preekstoel er toch, mag ik hopen, niet meer zijn. Dat is voor mij als het Red Light district. Verboden toegang…

Net zoals het fenomeen “verhuurde plaatsen bij opbod (!)” niet meer in onze godshuizen de gewoonte is.

Gewoonlijk ga ik niet in op allerlei misstanden. Maar als de misstanden uit de wereld zijn gegaan is dat wel iets om dankbaar voor te zijn. Dat de discipelen al “vochten” voor het mooiste plekje? Is bekend. Dat wij nog steeds onderscheid maakten tussen rijke en arme medepelgrims? Helaas, het zal nog steeds gebeuren. Maar ik denk dat de meeste kerken nu wel “het licht” hebben gezien.

Dat hoop ik.

De (f)luisteraar

Door Sjaak de Stiefelaar

Op 20 oktober 2020

In Harms

Wonderlijk. Links, rechts, links, rechts. Het loopritme van deze zondagavond. Het gaf letterijk een “schwung” aan deze nachtelijke wandeling. Aardedonker. Maar in die duisternis vliegen de gedachten en herinneringen als kleine veelvuldige fruitvliegjes door het geestelijk firmament.

De stilte was tastbaar. Voort ging het. Van 5,4 al snel naar 5,9. Voort. Op de Veldweg. Hoe vaak had ik die al gelopen? De laatste maanden al heel wat keertjes. En in mijn jeugd werd de zondagse wandeling altijd gedaan op de Veldweg. Toen nog met leem, keien, gaten en kuilen.

Daar. Stond het huis van zuster Wierda en het Groene Kruis. Maar zuster Wierda, zo realiseer ik mij, heeft geen straatnaam in Doornspijk. Oei, een gemiste kans voor de straatnaamcommissie. Wat moet juist zij veel betekend hebben voor de Doornspijkse ontwikkeling, zoveel is wel zeker. Een standbeeld zou misschien zelfs wel op zijn plaats zijn. Nu is daar eigenlijk bijna een kerkelijk gebouwtje neergezet van de Evangeliegemeente.

Zo stiefelend, links, rechts, links, rechts, besef ik dat er plannen zijn voor nog een kanjer van een kerkgebouw op de plek van de oude Vuurdoorn, ik ruik nog de planten in de kas. Er moet blijkbaar een giga kerkgebouw worden geplant. Toen maar, blijkbaar is het allemaal niks te gek voor Doornspijk.

Wat er verder in mijn geest zich afspeelt, laat zich raden. Aan de kerk waarin ik gedoopt ben is nog steeds het oude kleuterschoollokaal gevestigd. Daar, waar ik voor het eerst door Sinterklaas vermanend werd toegesproken.

Voortgaand op de Veldweg loop ik langs het kleine slootje waar bijna een hele kleuterklas in is gekukeld. Als afscheid van, en ter ere van Judith Fleurke, mochten wij met zijn allen “visjes vangen”. Jammer alleen, dat het hekwerk niet bestand was tegen zoveel jeugdige overmoed. De paniek in de ogen van onze juffen staat mij nu nog helder voor de geest.

Dit hekwerk lijkt me trouwens ook niet bestand tegen kleine kinderen. Zelfde sloot, zelfde locatie.

In het pikkedonker vervolgde ik de weg. Alleen mijn geest werd verhelderd door prachtige herinneringen. En dan, ineens, “goeie avond”. Man, vrouw en een kanjer van een hond doken plotseling voor mij op. Bij Soppenhof. Och heden, die gedachten stop ik nu maar in het laatje “fijne jeugdherinneringen”. Maar mens, wat een schrikken. Zonder enige vorm van verlichting op die donkere weg. Voort ging ik. Mijn Action lampjes zorgvuldig om mijn handen. Geen auto’s, geen fietsers. De oude Zeeweg, wat een verademing ten opzichte van ruim 60 jaar geleden, werd ingeslagen. Op richting de Horst tegenwoordig heet dat geloof ik “De Klompenburg”. Kwiek voortstappend, tevreden over gemis aan herrie, geluiden en regendruppels deed mijn pas mijn wandelsnelheid versnellen tot 6.1 km per uur.

En dan?

Uit het niets, uit de dikke duisternis, ineens een schim. Mijn lampje werkte nog sneller dan het licht zelf. “Oh, hallo”. “Ook goeien avond”. Nou, dat had ik direct wel door: dat was vast geen Doornspijker. Zuiver Hollands.

Zijn ietwat, vale, gele hesje deed mij veronderstellen te maken te hebben met een hardloper. Hardleers als ik ben, meteen een oordeel. “Ach, mijn beste, heerlijk lekker hé, geen verkeer…”. Ik zag de man verbouwereerd aan zijn hoofd plukken. “Ik, ik, ik luister..”. zei hij op bijna fluisterende toon. “Maar mijn beste, hier hoor je toch niks?” Met een lamp zo scherp als een scheermes, zodat alle duisternis om mij heen verdween, bescheen hij mij even met een gemompelde verontschuldiging voor zoveel lamplicht. De lamp werd uitgedaan. Ontdaan van die scherpe lichtval vroeg ik “maar ik hoor toch niks..?”. “Neen, ’t is mooi werk man. Ik luister naar een preek. Kan ik mooi doen met zo’n wandeling”. Pas nu zag ik dat de man zijn “oortjes” uitdeed.

Verbouwereerd stond ik op mijn stutten. De beste man zal het vast niet gezien hebben. Nog nooit van mijn leven had ik zoiets meegemaakt. Luisteren naar een preek tijdens een wandeling. En het zal vast eentje geweest zijn van drie punten. En dus wel een wandeling van ruim 1 ½ uur. Vermoed ik. Ik heb het niet gevraagd. Horen zingen heb ik hem trouwens ook niet. Maar ik wenste hem een “goede voortzetting”. Mijn weg vervolgend bleef ik mij even verbazen. Zo’n (f)luisteraar had het moderne overdrachtsevangelie in de broekzak op zondagavond. En nu nog beweren dat die “kerkgangers” te dicht op elkaar kropen in Coronatijd? Ik dacht het niet. Geen 30 man. Een oordrager, een geel hesje, een pet en als een eenling “onderweg” als een vereenzaamde Emmaüsganger.

Verbaasd en een beetje verdwaasd heb ik mijn weg voortgezet. Welke preek? Wie preekte?

Ik heb het niet eens gevraagd. Duidelijk is wel, een apart gebouw is niet meer nodig. En na al die beslommeringen, in en met gedachten al dan niet erg filosofisch, loop ik door de Lageweg. Onbewust was ik weer op de Wolter Vinckeweg aangeland. Neen. Het geboortehuis stond er ook al niet meer. Het hele handeltje was sterk veranderd. Slechts de giga kerk stond op dezelfde plek. Ook inmiddels in de loop der jaren van een extra puist voorzien. Tja, dan heb je toch geen gebouw extra nodig? Vreemde fratsen.

Ik liep door. Naar de Deel. En deel thans mijn wandeling over een heerlijke stille donkere zondagavond. Een fluisteraar en twee luisteraars.

Meer ben ik, behalve mijzelf uit de herinneringen, niet tegengekomen.

Door Sjaak de Stiefelaar

Op 1 mei 2020

In Harms

Stiefelaar of krabbelaar

Ach heden, een mens moet wat doen. De social distance is voor velen niet uit te houden. Nu houd ik het wel uit, maar soms galoppeert de geest als een op losgeslagen “peerd”. Terwijl op de achtergrond de muzikale verwerking van “Merck toch hoe sterck”, door mij altijd weer onverbeterlijk aangevuld met “het werk van deze klerk” langs de buisjes van Eustachias worden geleid naar mijn muzikale geest en daardoor vertroeteld, grijp ik naar penseel of, in dit geval het krijt. Nu niet meteen een strijdlied aanheffen, graag, maar gewoon even stil in verwondering. Of dit een sterk merk is, waag ik te betwijfelen. Wel een paar kleine stiefeldoosjes, om maar in stijl te blijven, die ik aan het blanco papier heb toevertrouwd. ‘k Zou willen dat ik niet nog maar in de kinderschoentjes stond. In dit creatieve leven trouwens wel. Maar, zoals gold voor de kleintjes die in deze schoentjes moesten leren lopen, zo loop ik aan de hand van ‘moeder’ Ans, op mijn “(re)creatieve loopbaan” voort. Met vallen. En opstaan.