De beslommeringen van een ligfietsende levensgenieter

Categorie: het vrije woord Pagina 17 van 45

fantasie en min of meer zinnige of onzinnige zaken

De dominee en de ligfiets

“Wat een figuur hé, die Harms. Blijkt die ineens zijn ligfiets aan de wilgen te hebben gehangen.”
“ Wat, neen, dat meen je niet Wapse” zei Krijn. “ Wel Krijn, het staat gewoon in het kerkblad. Hij heeft de ligfiets beschikbaar gesteld aan de bedienaar van het Woord. “ Heftig knikte Wapse nu als onderstreping dat het hem echt ernst was. “Of ik het heb gehoord? “ Krijn keek wat verbaasd naar Wapse. “Waar heb je het toch over, ik ben een beetje hardhorend.”
Wapse keek Krijn eens diep in de ogen. “Gaat het eigenlijk wel goed met je Krijn? Ik zeg..” “.Ja, ik weet wel wat ik doe” . “Neen, man, gaat het wel goed met je?”

“Zei je wat? Ik ben een beetje doof”.
Krijn had nu zijn handen als een ouderwetse hoorn om zijn oorschelpen geslagen. Ineens begreep Krijn nu dat het over Harms ging. “Oh ja, Harms heeft zijn ligfiets aan de dominee gegeven . Dan kan die daar vast flink mee oefenen. Harms heeft er twee van man, en hij vond het wel een goed idee dat er wat vaart werd gemaakt met het evangelie”. Krijn knikt nu ook voldaan naar Wapse.
“Maar Krijn, jongen, die Harms is toch eentje die nogal op de penning is? Dan geef je toch niet zomaar een ligfiets weg?”
Krijn kijkt nu wat beteuterd. “ Wapse, man, Harms is echt de beroerdste niet. Die gunt een ander best wel wat. Die gaat uit van het oorspronkelijk gegeven dat als je er ergens twee van hebt, je er eentje weg kunt geven”. “Hem kennend, zal ie wel een huurovereenkomst hebben gesloten met die woordbediener”, zei Wapse.
Beide mannen verzonken nu in diep gepeins. Wapse keek eens naar Krijn. Krijn staarde als wat oudere man nu in de verre verte. “Zeg Krijn, meen je dat nu? Heeft ie echt een ligfiets…”
“Oh ja, want die dominee schreef erover in het kerkblad. Moet je ook lezen man. Aardige artikelen staan er in. Die dominee gaat zelf een ligfiets aanschaffen. Harms zal hem wel helemaal hotel de botel hebben gemaakt. Maar kijk, daar komt Harms aan, zullen het meteen maar eens vragen”.

Niet veel later kwam Harms aangesneld. Op zijn ligfiets. ” Zo mannen, genieten van de mooie zomeravond? Niet gek, zullen we maar een bak leut nemen?”

Schele Japie had het hele gebeuren waargenomen. Als echte pompbediende had hij zich vandaag wat op de achtergrond gehouden. Drukte genoeg met die mooie zomeravonden. In café de Gulle Gaper waren vandaag al zoveel toeristen voor een watertje of likeurtje geweest, dat Japie voor de rest van de maand al binnen was. En die hele verhalen over dominees, nou Japie kon die af en toe wel even ‘schieten”.

Toen de vrienden dan ook koffie bestelden was Japie er als de kippen bij. Dat werd een avondje “slagroom op de omzet”. Hij grinnikte, hij zou ze wat extra leuterwater geven. Goed voor een extra bestelling.

“Proost, manne, lekkere bak, Japie!” Harms kon het zeggen alsof een engeltje over zijn tong pieste. Maar dat vond Harms van de vers gezette koffie van Japie ook. De mannen roerden, Wapse keek schielijk naar Krijn. Krijn was opnieuw wat verstrooid. De wereld vol van geluid ging aan hem voorbij. Maar de nieuwsgierigheid van Wapse was als zware transpiratielucht voor een goed waarnemer wel te merken. Harms had al wel gezien dat de vrienden flink aan de babbel waren geweest. Peizend stak hij een sigaret op. Hij zou de heren wel eens laten zweten al had hij geen benul waar ze met elkaar over in de slag waren geweest.

“Zeg, Harms, is het waar dat jij een fiets aan de dominee hebt gegeven?”. De vraag spatte als een vette flodder over de tafel. Wapse was niet meer te houden. Hij keek eens naar Krijn. Wat deed die nu weer? Hoofd helemaal schuin, beide handen als toeters om zijn oren alsof hij verwachtte dat het in Keulen donderde.
“Wat moet zo’n man nu met een ligfiets?” Vragend keek Wapse nu naar Krijn en Harms.
Krijn moest er wel om lachen. “ Hé Japie, heb je een glas gerstenat voor ons? Ik zal eens gul doen, van die “Old Soldiersbruin” die ik een tijdje terug heb meegenomen van” Keep them Rolling”. Japie stoof. Daar had hij een beste voorraad van ingeslagen. Via de coureur van het Groene Hart met zijn dikke Willyjeep had hij inderdaad een speciaal biertje weten te bemachtigen. Voor de vaste klanten dan. Hofleverancier Krijn wist dat hjj zo voor een speciaal prijsje zijn avondzakkertje kon aanbieden aan zijn vrienden.

“Proost, Wapse, proost Harms!”. De mannen hieven het glas en dronken alsof ze nooit zoiets lekkers hadden gehad. Na het tuiten van de lippen en het genoeglijk met de tong het verkoelende schuim weglikkend nam Harms het woord. “Weet je, dominee kwam bij me. Eerst schrok ik wel. Dacht, zo, dominee voorbij, dan is het zeker voorbij met….. Nou, gelukkig maar. Mooi niet. Meneer had begrepen dat ik mij nogal eens ruggelings door het Groene Hart spoedde. Of hij ook… enfin, om een lang verhaal maar af te ronden zei ik: dominee: gebruik hem. Zoveel je kunt. Geniet van de mooie schepping, want je zult merken dat de wereld om je heen er heel anders uit gaat zien. Maar denk om het volk. Ze zullen wel zeggen: dominee komt aan als het ‘vliegend evangelie.’
Nou, ik zag hem kijken. “Zou dat dan niet gepast zijn op zo’n ligger” vroeg hij. Ik vertelde hem dat het evangelie best gebracht kon worden met een ligfiets. En ik adviseerde hem om tegen “het volk” te zeggen als hij kommentaar kreeg in de zin van “dominee brengt ze naar de hemel op een ligfiets en snel ook nog” hij moest zeggen: “Mensenkind, wat let je, spring er snel achterop, betere bestemming kan ik niet aanprijzen”.

Verbouwereerd keek Wapse naar Krijn en naar Harms. “Nou Harms, ik vind dit wel wat frivool hoor” bromde Krijn. “Ik vind het maar een waagstuk” waagde nu Wapse uit te brengen.
“Japie, doe de mannen er nog eentje”.
Harms keek ze nog eens aan. “Ach, vrienden, zo’n waagstuk is het niet. Dominee oefent. En Krijn, gelet op de degelijkheid heb ik begrepen dat hij uit dat oogpunt voor een driewieler heeft gekozen. Dus niet meer Hervormd op wieltjes als je begrijpt wat ik bedoel. Nu houdt hij de spieren in conditie om op mijn ligger nog wat kilometers te maken.
En Krijn, Wapse, hij gaat nu gedreven door de groene dreven van het Groene Hart. En weet je, hij heeft volgens mij ook het hart wel op de goede plaats. Straks geen gezwabber meer, maar stuurvast scheurt hij zelfs misschien wel eens langs bij Oosterheem”.

19-07-13

Sinterklaas en de hemelse voddenraper.

Velen waren er vermoedelijk die een lied aanhieven. “Het heerlijk avondje is gekomen…”
Velen waren er dit jaar die moesten rondkomen van- nota bene in ons welvarend Nederland- met de giften van de voedselbank.
Heel Nederland verkneukelde zich voor de t.v..
Velen in Nederland zochten een goed heenkomen. De dagen werden korter, de nachten langer, de nachten kouder. De zon zien zij al niet meer “zitten”.
Voor velen is de Sinterklaas een verwennerij die kennelijk nog steeds kan worden gepermitteerd. Tenzij de creditkaart zijn voldane werk doet. De gegevens inslikken en gooien maar. Op de grote hoop. De schuldenlast neemt toe. De gezinnen zijn in last. De banen? Liggen echt niet meer in verschiet noch voor het oprapen.
Helaas, collega’s krijgen “de zak”. En je zult maar 50 zijn en te horen krijgen: weg ermee. Voor jou een goedkope Pool of andere wereldburger. Fijne Sinterklaas!
En om de zaak in evenwicht te houden heb ik evenwichtig besloten niet mee te doen aan het gesmijt met geld. Dat komt nog, naar de garage…
Vanmiddag luisterend naar de kletsdoos bij uitstek, een radio met Neerlands Hoop in bange dagen, wordt mij kont gedaan. Ik krijg het er koud van. “De sombere dagen die gaan komen…”.
En dan werd daar geen Sinterklaas mee bedoeld. Neen, het zogenaamde wijsmens, had het over kerst.
Helaas. Ze hebben het niet begrepen. En daarom zal er straks een verhaal worden verteld.
Van de hemelse voddenman. Kerst zoals Kerst is bedoeld. Iemand nodigde mij uit om in te gaan op Sinterklaas. Ik geloof daar niet in. Ik geloof wel in kerst.
Wiegel heeft ooit eens gezegd,” Sinterklaas bestaat, kijk daar zit ie”. Inmiddels hebben wij de kindertjes van de verlichting een poosje aan het werk gezien. Het zijn: “Nep-Sinterklazen”. Maar wij gedenken straks Kerst. Met een hemelse voddenraper. Dat verhaal zal a.s. zondag hoop ik verschijnen.
Het verhaal heet: L’étable

Bruggen bouwen

De achterliggende week heb ik het allemaal voorbij zien komen. Marx Rutte, werd hij genoemd. Maar een kwalificatie “ Joop” Samsom vond ik (nog) niet. Ik vond het wel mooi. De beide heren voor een brug. Maar het was een brug te ver. Links liberaal en roze rood sociaal? Wat voor mengelmoes het gaat worden weet ik niet. Liberalen lopen thans blauw aan van woede en frustratie. De “Rode rakkers”  zijn nog koest, maar die denken wellicht even iets langer na. En ook dan komen ze vermoedelijk tot de ontdekking dat er een paar blauwe draadalgjes in de keel zijn blijven steken.

De glans van de eerste presentatie voor de brug die beiden slaan,   vergaat snel.

Misschien moeten ze eens kijken naar deze brug die al geslagen is?! (klik op foto om te vergroten)Kom over de brug!

Memories

We krijgen zo in deze tijd van het leven nogal eens wat voorgeschoteld. Mensen die elkaar ontmoetten op vakantie bijvoorbeeld. Nu heb ik net mijn vakantie achter de rug. Nou ja, vakantie. De dagen regen zich aaneen. Nu doen ze dat dagelijks, dat weet ik wel, maar de regelmaat zat hierin dat er maar geen begin van een vakantie zat aan te komen. Hoe dat zo heeft kunnen gebeuren laat ik maar achterwege. De regen speelde ons ook de laatste tijd behoorlijk parten. Dan waren er ook nog eens allerlei activiteiten die de nodige aandacht vergden. Zondag de 14e hadden we nog een echte samenzang in de Woerdense Maranathakerk. We hadden onze wedstrijd in de dienst besloten met het Masithi. Maar ja, we zijn op leeftijd. Wellicht swingde het de kerk door, maar de stijve ledematen waren minder gewillig dan de muziek. Hoe dan ook, ook tijdens mijn toen al tijdelijke onderbreking van het historisch gesnuffel waren de dagen nat en killig. Uiteindelijk besloten we toch de stap te wagen en op woensdag vertrokken we naar Halle.

En zeker, nu ga ik putten uit de memories. Slechts weinigen waren uitverkoren om met ons deelgenoot te zijn van onze vakantie. De moeizame inpakwerkzaamheden werden voornamelijk belast door de werkzaamheden thuis. Maar we waren er toch maar op uit gegaan.

Halle. Natuurkampeerterrein van de fam. Waenink.  En werkelijk, het Achterhoekse landschap maakte op ons een overweldigende indruk. Geweldige ruime plek. Rust. Die wij in de hectiek van het Harmelense al helemaal niet meer (onder)kennen. Zelfs ik ga langzamer praten, al zullen er zijn die zeggen dat zulks ligt aan mijn leeftijd. We besloten maar te gaan staan bij een camper. Helemaal alleen op een mooi groot veld. Prachtige gebouwen. Fantastische bouwstijl.Het fantastische mooie houthok. Nooit heb ik veel op met bouwstijlen, maar die eenvoudige en praktische en echt op het landschap afgestemde bouwwerkjes, ze waren op de camping. De trots van vader en zoon. Kan niet missen.

Nadat we ons heerlijk in alle rust en eenvoud hadden gesetteld werden we enthousiast ontvangen door een paar mensen uit Goirle. De vrolijke Brabanderigheid, overgoten met de rust van de eenvoud, bleek een onverwacht Fries accent voor te toveren. De zandgronden, de haan op de achtergrond, de omlijsting door de eekhoorns en paddestoelen, de bouwstijlen, ik zou, als ik een emotioneel en gevoelig type zou zijn, compleet in vervoering raken. Dat ben ik niet.

 

Het kampvuur. In geweldige grote oude aardappelpotten. Wat een genot. Een heerlijke whisky. Volmaakt. Het natuurkampeerterrein Hessenoord is een echte aanrader. En zelfs bij het lengen van de dagen (wat een onzinnige uitdrukking eigenlijk, want een dag heeft gewoon maar 24 uur) zeker goed uit te houden bij een fantastisch kampvuur. Dagelijks een bezoekje van vader Waenink. Wat kon de man er van genieten om even met de gasten een gesprekje aan te gaan. En wij vonden het echt fijn.  Kom daar maar eens om bij SBB! Zelfs heb ik wat dode momenten en zo u wilt want monumenten gefotografeerd. Stillevens voor een verstilde geest.

Ik mijmer wat af. We hadden een heel fijn contact. Ido en Angeliek met de kinderen. Wat jammer dat het al weer voorbij is.

Ooit zal ik naar de KRO overstappen. De stap wagen. Waar zijn Ido en Angeliek? Ford. Ik krijg nog steeds een adres van ze….Wat een leven. Als pelgrims door het leven. Van de ene ontmoeting naar de ander. Maar mooi, dat onze wegen elkaar hebben gekruist . Bij het vallen van de bladeren en het ontplooien van de stoere paddestoelkoppen boven de grond, het woelen van een mol, de schreeuw van een Vlaamsegaai, de geur van vers gebrand kampvuur met marshmallow, ze staan  gebeiteld in mijn hersenpan (dit is de vuurpot)

als de worst in de boerenkool. Verrukkelijk. Dat zijn nog eens momenten ter memorering. Thans murmureer ik. Het is voorbij.

 

Pagina 17 van 45

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén