“Ha, meneer Braakema”. Meneer Braaksma kijkt verstoord. “ Wat zegt U? Mijn naam is Braaksma, zonder die stomme “e” en in dit geval met een scherpe “es”.
Merkwaardig. Ineens schiet me weer en verhaal over de oudheid door het brein.
Eén letter verschil. En natuurlijk, herken ik de irritatie van een letter verschil. Het overkomt mij ook. En mensen zijn nu eenmaal op hun goede naam gesteld.
Maar dat is het verhaal niet. Het gaat om die ene letter. Een goed gespelde letter in dit geval.
We gaan even terug in de tijd.
Vandaag, 13 augustus 2010, maar dan terug naar 13 augustus 1927. Natuurlijk is dat terug in de tijd. Een tijd waarin we nog geen sms’jes konden versturen. Nog geen e-mails. En ik zal echt moeten googelen of er al een telefoon was in die tijd. In 1876 werd octrooi aangevraagd voor de telefoon. En zeker is dat we omstreeks 1927 weliswaar konden beschikken over een telefoon maar ontegenzeggelijk is ook waar dat bijna niemand over de telefoon kon beschikken.
Ook dit verhaal is gebaseerd op dat gegeven. Wel was er al een telegraafdienst.
Aalsmeer was een klein gebeuren. In 1927 waren de buren al dagen met elkaar in de weer. Het werd feest bij de familie P. Vijfentwintig jaren man en vrouw. Een feestje waard. En de buren wilden ook maar wat graag komen. De voorbereidingen waren dan ook in volle gang. Kinderen hadden ze ook, o.a. een zoon Gerrit. Alleen lag deze Gerrit in een van de Amsterdamse ziekenhuizen. Maar zaterdag, ja, dan zou onze Gerrit thuis komen en kon het feest pas echt losbarsten.
Edoch, onze Gerrit had bijna geen weet van al de ontwikkelingen die aanstaande waren. Feest of niet, de gemeenschap in Aalsmeer maakte zich op. Gerrit zou thuiskomen en dan kon er echt een vijfentwintigjarig huwelijksfeest worden gefeest.
Dan gebeurt het. Een telegram van de telegraafdienst. Wie beschrijft de smart van het gezin P., toen daar ’s morgens vroeg een telegram werd bezorgd met de mededeling dat Gerrit was ontslapen. Als een lopend vuurtje werd deze tijding in de gemeenschap verspreid. Een deken van rouw en rauw verdriet overviel het toekomstige bruidspaar en de gemeenschap van Aalsmeer.
Wat een wanhoop over het verscheiden van zoon Gerrit. Enige familieleden, met de vader van de overledene, togen naar het ziekenhuis in Amsterdam. Maar lang bleef de onzekerheid niet. De dode Gerrit bleek springlevend! Verwonderd keek Gerrit naar de droeve en bleek afgetrokken gezichten en overweldigd door de velen die hem kwamen afhalen stamelde hij “Was dat?”
Dat was de vergissing. Eén letter in het telegram. Droefheid sloeg om in grote vreugde. En het nieuws snelde vooruit naar Aalsmeer. Snel wist al iedereen dat één letter het verschil was tussen dood en leven. Neen, Gerrit was niet ontslapen maar ontslagen uit het ziekenhuis. Hoewel de familie enkele uren van ontzettende zorg had doorgemaakt, mag worden veronderstelt dat er vele uren van feest werden gevierd.
Eén letter. Dood. Of levend. Leve de telegrafie. Leve de SMS, maar vergissen is mensenwerk.
