Categorie: verhalen uit de oudheid Pagina 7 van 8

’t Verhaal wordt gelinkt aan verhalen uit de oudheid. Toch is dat maar voor een klein deel waar. Vandaag was ik in de ned. hervormde kerk van Sluipwijk. ‘k Moet daarover een lezing houden voor de oudheidkamer. En dan wil je het gebouw toch ook “ervaren”. Enfin, zo heb ik mij ondergedompeld vanmorgen in dit huis des Heeren. Of het bedehuis. Vandaag was het dus een badhuis. Want daar is veel gebeden. Ik liet mij al leiden door een paar gemaakte aantekeningen over ene dominee Nicolaes of Nicolaus Ruyt. De beste man, enfin dat valt te bezien, was de eerste dominee na de reformatie. En zijn graftekst/steen was in de muur gemetseld. Dan vliegen je gedachten door de grijze hersendelen heen en weer. Welke contacten ik allemaal gelegd heb ik het brein van geheugen? Geweldige vormen nam het aan. De dienst was nog niet begonnen dus ik had mooi even de tijd om alles een beetje op mij te laten inwerken. Ik kan u verzekeren dat als na ruim vier honderd jaar je de grafsteen ziet ingemetseld van iemand waarover je gisterenavond uitvoerig hebt zitten lezen en studeren, je even de rillingen krijgt. Maar de kerk staat nog! Het verkondigen van het Woord gebeurd nog. De steen is ingemetseld. Teken aan de wand! Denk daar maar eens over na…

‘k Ben terug. Ik bedenk. En denk. Wat heeft daar allemaal wel plaatsgevonden. De steen van de dochter heb ik niet meer gevonden. Het kerkhof rond de kerk is bijna niet meer in gebruik en wordt in mei a.s. geruimd. De kerk blijft. En de steen ook.  Dat had Nicolaes Ruyt nooit kunnen bevroeden. Ik spoel de gedachten weg. Ooit zal ik het verhaal van Ruyt wel neerpennen. Maar eerst de Sluipwijkse vrinden van de oudheidkamer maar “bedienen”. Vandaag werden er een kleine 80, 85 mensen met het woord bediend. Maar ’t gaat al wel eeuwen door.

Mijn douche is teneinde. Ik heb het verleden neergepend en ben weer terug op de aardkloot van het heden.

Vandaag eens lekker een beetje filosopheren. Peuteren in de kleine hersendelen. Beetje grauw afkrabben van de hersenschors, zoiets.

Immers bij het lezen, bestuderen van het leven, zijns-ontdekking en de wandeltocht op de levensweg komen we soms in de wondere wereld van de geschiedenis. Mijn geestelijke Tom-Tom, ook die werkt!, kan je natuurlijk op een dag als vandaag best een beetje programmeren. Google maps heb ik niet nodig. De leidslieden van het volk kunnen je soms een beetje richting(gevoel) helpen ontwikkelen.

Gedenken. Het is een tocht vanuit het heden naar het verleden. En het verleden ligt achter ons. Toch is van het verleden in het heden het nodige bewaard gebleven. Archivarissen beleven het heden van het bewaren van het verleden. En in het verleden ligt onze kracht. Immers hoe meer wij hebben van het verleden, hoe meer wij onderzoekers in de tijd die voor ons ligt kunnen helpen op hun zoektocht naar de eeuwen die achter ons liggen.

Soms kun je bij het zoeken ook wel aardige stukjes tegenkomen. Ik zal er eentje vertellen in de vorm van een briefwisseling met “Johannes”. De briefwisseling komt een volgende keer.

Het was precies 14.0 uur. Op 31 mei 1974. De kinderen stonden rijen dik opgesteld op het schoolplein. Mijn vader was 35 jaar als hoofd der school aan de school verbonden. De mensen lazen een gedicht. En ook daar moest ik natuurlijk aan geloven. Menen de mensen dat ik van die zes kinderen die pa en ma ter wereld hadden gebracht ineens te herinneren dat ik niet de verlegendste van de zes was. “t Zal je maar gebeuren. Als jongste telg heb ik al heel veel moeten ondergaan. Maar ach om dat allemaal te verhalen, dat zal ik de waarde broeders en zusters maar niet aandoen. Hoewel aandoelijk in veel gevallen, want ik ben veel liever dan menigeen denkt, en hoewel in heel veel gevallen ook niet op mijn mondje gevallen, zal ik er nu toch het zwijgen toedoen.

Opgelucht kunnen ze nu verder lezen. Opgelucht kunnen ze nu ademhalen. Wellustig lees ik het verslag in het nieuwe boek over een eeuw Hervormd onderwijs in Doornspijk. Deze aardige uitgave laat ook meteen een foto zien. Pa krijgt dus een fiets aangeboden. En wonderlijk waar, de foto in het boekwerk zelf laat zien dat het een Unionfiets is. Op de achtergrond staat mijn moeder.

Blijdschap was zijn deel met dit vervoermiddel. En inhalen was met dit gebeuren ook vele malen minder gevaarlijk dan met de auto. Want dan stond je letterlijk doodsangsten uit.

Nu komt dit verhaal natuurlijk niet zomaar uit de oude doos. Er is een aanleiding. Vandaar deze inleiding. Kennelijk is het zo dat fietsen in mijn genen zit. Er is dus nog hoop voor de nieuwe generaties met dezelfde achternaam. Wonderlijk. Waar. Mijn stamhouder heeft ook een beetje van die genen geerfd. Er vermoedelijk ook wel de anderen, maar misschien is dat meer hoop dan werkelijkheid. Zelf houd ik van een ligfiets, van een racefiets en van een simpele recht toe recht aan fiets. Zoiets als in mijn plaatje hierboven. Het gaat tever terug in de geschiedenis om al mijn fietsen eens in beeld te brengen. Daar moet ik nog flink aan gaan werken. En ik weet helemaal niet eens hoeveel fietsen ik gehad heb. Wel weet ik dat fietsen de wereld om je heel veel toegankelijker maakt. Stap op en trek weg. Met tent en matras, een blikje met gas en met geld in de zak kom je heus ver weg naar Verweggistaan. Ook mijn vader heeft op zijn mobiele tweewieler heel wat van de wereld bekeken. In Ederveen, Ede, Doornspijk, Huizen zijn fiets ging mee.

Wonderlijk dat nu, en nu verklap ik een geheim, diezelfde fiets staat in mijn rumoerige woonplaats. En kijk, zie of er enige vorm van gelijkenis is? Ik stap op? De fiets van pa! En straks gaat mijn oudste zoon……….op deze fiets door het leven! Met zijn zoon en dochter.

Het ligt misschien aan de fiets. Het is een Union. En ooit was de slogan “Union, da’s pas fietsen!”