Ja, dat waren de woorden die vroeger door ons huis nog wel eens klonken. Als ik hem maar op zijn staart had getrapt. Maar meestal trappelden wij niet van ongeduld als zoiets weer eens werd gezegd. Och, dan werden fantasie en werkelijkheid werkelijk fantastisch door elkaar gehutseld.
En alleen van echte hutspot kun je genieten. Maar vanavond zat ik toch effe flink met de bibbers achter het stuurwiel. “k Had bijna een groot edelhert…” Maar gelukkig heb ik die niet op zijn staart gereden. Met de auto onderweg vanuit Ede naar huis. “Donker buiten, na lekker eten.” Ook zo’n gezegde uit mijn kinderjaren. “Donker buiten, lekker eten…” En ja, vanavond was het buiten donker. En er stond lekker eten. Langs de kant van de weg. Ik zag hem, ik remde en “sjakie draaide zijn nek om…” net voordat hij ons de nek zou hebben omgedraaid. En echt, op de Veluwe jakkeren met snelheden boven de 80 is zeker in het donker, niet mijn ding. Levensgevaarlijk. Voor mens en dier.
Mij bewust van het vergankelijk leven van dier en mens, was mijn wens wel om heelhuids thuis te komen. Gode zij dank. Dat dan weer wel. Het is gelukt. Maar bijna niet…
Ik had hem bijna.
Maar gelukkig: net niet. En al helemaal niet helemaal.
Dus rustig, maar met bonzend hart niet te hard naar huis gekart.
Al blijken er idioten te zijn die menen dat in het donker ver boven de 80 richting de 100 km per uur geen kwaad kan. Ik snap wel dat de sirenes klinken.
Maar het klinkt heel anders als je zegt (vooropgesteld dat je het kan navertellen): ik had hem bijna gemist, dokter…
Verscholen in de bossen van Nunspeet/Vierhouten ligt het verscholen dorp. Weggestopt door de wreedheden van het verleden. Een blijvende herinnering is vastgelegd. Laat het blijvend gedenken voorop staan. Het lijden vertelt. Het lijden geleden. Zo was het in het verleden. Maar helaas geen verleden tijd. Monumentaal gegrift in woeste grond. Het verleden van ondoorgrondelijk menselijk leed. het blijft:
De eerste veldslag of wederopstanding van een verlosser?
Een selfie op het aambeeld van zelfgenoegzaamheid lag deze achterliggende periode een naakte man. Zelf gepost. Vanmorgen kreeg ik tijdens de wandeling een fabeltjes krant digitaal toegestuurd. “Baudet redt!”
Ach, ik had misschien beter moeten kiezen voor de partij “Jezus
redt”. Een gemiste kans.
Nou heb ik volstrekt al niets met naakte mannen. Laat dat duidelijk zijn. Nee, dat kan mij volstrekt niet bekoren. Maar dit soort ambities zo ten toon spreiden lijkt mij ook vragen om problemen. Voor mij is dat de naakte waarheid.
Ik denk hierbij aan de poster van een partij met een poedelblote vrouw. En eerlijk is eerlijk, ik zou die poster best willen hebben. Die is nog steeds een boel centen-en misschien ook wel het bekijken- waard. Al bedenk ik hierbij wel dat die partij nu een “stille dood” is gestorven. Opgegaan in Groen Links. Een partij die voor de afschaffing was (?) van de monarchie, het leger, de Binnenlandse Veiligheidsdienst en bv. ook de mobiele eenheid als ik het mij goed herinner. De Binnenlandse Veiligheidsdienst, die, zij het in wat andere vorm, geweldig heeft geopereerd na de Utrechtse aanslag. Wat hebben die mannen en vrouwen fantastisch snel en adequaat gehandeld! Hulde voor die ambtelijke inzet.
Amper bijgekomen van de
veldslag die blijkbaar was gewonnen, nam ik de geschiedenisles van de
verkiezingen tot mij. Ja, daar zou je hoofdpijn van krijgen. Maar mijn partij
heeft gewonnen. Kijk, dat geeft de burger moed.
Vele kiezers hebben zich aan de aanbidding van de naakte
showmaster gewijd. Aanbeden door duizenden. En zijn maatje meende vlak voor de
verkiezingen “munt te slaan” uit die afschuwelijke gebeurtenis in Utrecht. Dat
ze dat “potdorie nu ook nog effe flikken” of woorden van gelijke strekking.
Schandalig, want daarmee zouden de huidige machthebbers “weer goed wegkomen”.
Het is in en in triest als dit soort woorden gebruikt worden. Nog triester is
het, dat schaamte ver te zoeken bleek. Gespreide
vleugels van Minerva? Volgens de krant werd met de uitspraak van de
grootspreker bedoeld: “Het inzicht komt pas als de consequenties echt duidelijk
worden. “
Ja, dat zou zo maar eens kunnen.
Als je de lijsten zo eens doorneemt moet ik denken aan wat
Abraham overkwam. Al zijn het er maar 10, Heer. “Ik zal haar niet verwoesten”. “Jezus leeft “had er gelukkig nog heel wat
meer dan 10. Maar ook nu blijkt er wel een verwoesting gaande te zijn in ons
land met deze verkiezingen. Ben ik nu eigenlijk, zo vroeg ik mij al wandelend
af, een azijn”p” dat ik zo negatief ben?
Ik kijk om mij heen. B. had inderdaad wel punten die tot nadenken leiden. En ook terechte punten van kritiek. Natuurlijk hebben de “machthebbers” zich, door ondoordachte methodes als een “volksraadpleging” referenda, het met alle macht doordrukken van de elektrische auto, zonnepanelen, windmolenparken, landschapsverwoesting etc. van het “gewone volk”verwijderd.
de gewone man kan zich dit soort luxe niet permitteren. Noem het van mijn part dat zij zich “stinkende” hebben gemaakt. En logisch dat zoiets reactie oproept. Het Baälsgodsbeeldje van het referendum keerde zich knetterhard tegen de gevestigde orde. Ook hier geldt dat de bestuurders vaak veel teveel in zichzelf gekeerd waren. Natuurlijk heeft die club daar een punt. En best meerdere. En zeker, deze groep mensen hebben heel knap hun plekje binnen de bestuurderselite weten in te nemen. Maar besturen is nog steeds iets heel anders dan “brullen dat iedereen het fout doet, ”kartelvorming etc”. Helaas mensen, wacht maar af tot deze wijze mensen, die buitengewoon goed kunnen kraaien dat we het hier zo verschrikkelijk slecht hebben, het voor het zeggen krijgen. Voor besturen gelden andere kwaliteiten.
Jammer dat boer Koekoek ( van de partij voor vrijheid en
recht) er niet meer is. Hij zou zeggen: “Ik
heb het altied al gezegd”.
Er gaat veel fout in dit land. Daar hebben ze van Fvd dus ook wel weer gelijk in. Bijvoorbeeld: Het barst van de bordjes in onze natuur.
De geldschieters geven werk aan de bordjes- ontwerpers, de bordjes-makers, de bordjes -plaatsers. De schoonheid van de natuur krijg je echter bijna door de bordjescultuur niet meer te zien. Het is feitelijk bij de beesten af. Kijk, daar erger ik mij aan. Maar daar hoor ik niemand over. Ook heb dus kritiek op de bestuurderscultuur. Ooit heb ik een verantwoordelijk wethouder daarop aangesproken. Over een afstand van een kleine kilometer meer dan 80 borden en bordjes. Kritiek?
“Hierbij behoor ik mijn hand ook in eigen boezem te steken. Met de Paplepel is mij ingegeven dat gebed voor allen die boven ons gesteld zijn noodzakelijk is. Helaas, dat doe ik veel te weinig. Maar ooit, toen ik begon als ambtenaar, was en ben ik onder de indruk gekomen van de intensheid waarmee een vader van een oud-collega (Pap)voor hen die dienstbaar zijn aan ons land, bad voor wijsheid. En dat was geen uilepies kan ik u verzekeren. Voorbeeldig.
Zo peins en pieker ik op mijn wandeltocht door de restcultuur van wat eens de woeste Veluwe was. De Veluwe met zijn vossen, edelherten
en wilde zwijnen.
Pas maar op als de boer zijn passie preekt. Wolven liggen op de loer. Ook weer op de Veluwe. Nog even en ik stap fluks in een wolvendrol. Maar alles is beter dan dat ik stap in de drol van B. Als die wordt vertaald uit het Frans, dan kom je uit op “Ezel”. Zo dom wil ik niet zijn. Ja, verlosser? Hij zal zich als mp eens voorstellen in Frankrijk!
Beetje afgezaagd. Zo’n kop past niet. Maar ik heb even geen andere kop in gedachten. Gedachten, die rollen en tollen. Zomaar even een wandeling. Sfeer snuiven. Goed voor de bloedsomloop. Een omloop door de Doornspijkse dreven. Gedreven door , ja waardoor eigenlijk? Wat piekert en peinst een mens een eind weg. Op weg naar een rondje Doornspijk. De zondagse wandeling was er niks bij. Bijna zou je je het vergeten zijn. Maar inderdaad, op zondag was de “sabbatsreize” van begin Wolter Vinckeweg/Zuiderzeestraatweg West 102 naar Soppenhof en weerom.
Nu, anno 2019, moet het blijkbaar gebeuren om te peuren in de kanalen van de herinnering.
Waarom? Had ik met Doornspijk wat? Wat zou dat zijn? Inderdaad, melancholie of heimwee? Ik weet het niet.
De Veldweg. Soppenhof. Een paar ganzen keken mij glazig aan en draaiden zich pontificaal met hun achterste naar mij toe. De Papenbeek. Oeroud, maar stroomt nog steeds.
Op naar de Kerkdijk. ’t Oude kerkornament laat ik links liggen. Beetje nepperig. Kende ik niet, al is het plekje natuurlijk fantastisch. In van der AA staat daarover ook best wel het nodige beschreven. Met feesten , uh, ik meen geesten en partijen. De Kerkdijk. Glibberend en glijdend door het vochtige gras. Daar de Goorkolk.
Ineens bloeit de hemel open. De eerste zonnestralen omstrelen mijn herinneringen en zetten mijn “levenspad” voor deze middag in volle gloed. Zoals de diepe ader van puur geluk die wordt aangeboord en als een fontein je levenselixer een oppepbeurt geeft. Hier, bedenk ik mij, was het dat ik juist daar voor het eerst van mijn leven met een bamboehengeltje aan de waterkant zat. Met de vader van mijn zwager. Vissen. Leren hoe je dat pluimpje en dat wormpje moest haken. Dat zelfgemaakte dobbertje van een kurk en sateprikker. Een emmertje witzand met larven als lokvoer. Het voert te ver om er over te spreken. Je zou in vervoering kunnen raken. En fantasie zou vertroebelend kunnen werken.
Een mens zou er bijna van kunnen gaan grienen. Maar grienen doe ik niet. Het geluksgevoel moet niet worden weggespoeld met zoute biggels. Daarvoor koester ik het moment. Verman mij tot de kleine Doornspijkse vent en leg het vast voor mijn nageslacht.
Goorkolk. Zo mooi.
Mijn wandeling zit erop. Een verdwaalde gast liep vanaf daar met mij mee. Stilte. Ruimte. Uitzicht. Het zijn zijn woorden. Daarvoor was hij daar. Een oud Nunspeter in Doornspijk neergestreken vanuit Groningen. En ik, oud Doornspijker of oude Doornspijker, nu in Nunspeet terug gefladderd na wat verveende omwentelingen. Welke streken we vroeger ook hebben uitgehaald, nu ingehaald door herinneringen.
Verenigd in onze heerlijke wandeling over de Kerkdijk met zicht op Heusbeek aan ene zijde en Goorkolk aan andere zijde.
