Pieter Hoeksma – Pagina 20 – De beslommeringen van een ligfietsende levensgenieter

De stilte in café de Gulle Gaper is bijna spreekwoordelijk. Schele Japie kijkt uit het raam en ziet daar een wat oudere kromme man op zijn fietsje aankomen. “Warempel dat lijkt Harms wel” mompelde hij. “Wel, dat betekent dat ik meteen maar even een mooi kannetje bruinebonensap en een goede kruidkoek moet versieren”.

Niet veel later stiefelt Harms inderdaad binnen. Hij was het, inderdaad en vlak daarna kwam ook boertje Wapse binnen. Het werd nog druk. “Morge mannen”, zei Japie. “Koffie?” Nou, de heren lieten zich dit niet ontglippen. Aan de stamtafel werd al snel de koffie geserveerd. Met een heerlijke plak Fries suikerbrood. Maar Harms bleef stil. Wapse keek eens naar Japie. Hij begreep er niet veel van.

“ Scheelt er wat, Harms?”.

De beide mannen schrikken. Dikke tranen rolden over de bleke wangen van Harms. “Ja, beste mensen. ’t Is zo onwerkelijk. Jullie kennen Krijn wel? Krijn, met die mooie Willy Jeep?” Ja, beiden kenden Krijn. Sporadisch was hij wel eens in de Gulle Gaper geweest. Z e hadden van Harms wel veel over Krijn gehoord. Krijn, een dierbare vriend van Harms, dat wisten ze wel. Een waarop hij kon bouwen, een waar je geweldig mee kon lachen, een waar je af en toe verbaasd van gekkigheid jezelf tegen kon komen. Krijn, de man van de Willy Jeep. Maar ook een mens die zo diep en intens veel hield van zijn medemens, van de natuur en van zijn God, ja , dat was Krijn.

“Wat is er dan met Krijn, Harms?” Zowel Schele Japie als Wapse stelden dezelfde vraag. “Vrienden, Krijn is in zijn slaap gestorven. Zomaar. Weg uit ons leven gerukt. En ik zeg, bevordert tot heerlijkheid. Maar ik had hem zo graag voor zijn lieve vrouw, kinderen en kleinkinderen willen houden. Krijn schreef mij een tijdje geleden nog eens. Hij had samen met mij in de kerk het lied Gezang 441 vers 7 gezongen. Hij vroeg mij toen of ik niet aan hem moest denken. Daar was hij mee bezig, mensen. Dat hield hij mij ook voor en daarvan was Krijn overtuigd. Het luidt als volgt:

Wij gaan als ingekeerden, stil door een vreemd gebied, verachten voor de wereld, die men niet hoort of ziet. Maar geeft men op ons acht, dan hoort men hoe wij zingen van onze grote dingen: wij weten wat ons wacht.” En, zo zei hij in zijn reactie naar mij: Krijn hoort niet veel meer, en gaat door een stil en vreemd gebied. Maar zien, dat doet hij als de beste en weet wat hem wacht”.

Jullie begrijpen, dat vond ik zo aangrijpend. Zo was Krijn. En hij wist ook al hoe wij, hier in de Gulle Gaper, zouden reageren. Ik citeer: “Hebben de mensen weer wat te praten in het dorp en in de Gulle Gaper zie ik ze al door het raam kijken. Zou die ook een bakkie komen doen?”

Dus Japie, doe nog maar eens in.

De mannen zuchtten. Ze keken naar buiten. Ze dronken hun bakkie. Ingekeerd, en indachtig aan die geweldige fijne vriend van Harms.

God, bewaar ons.

Door Sjaak de Stiefelaar

Op 16 oktober 2016

In Harms

Ach, het nieuws. Soms schrik je toch weer. De kreet die bovenaan stond, ontsnapte aan mijn strottenhoofd. De schreeuwerd , engerd van een man, een intens triest figuur met een balk van heb ik jouw daar voor zijn hoofd, brulde dat “Hillery maar een drugstest moest ondergaan”. Volgens Trump zou zij (Hillery) gewankeld hebben na afloop van het debat met hem. Ze zou ziek zijn.

Ik kan iedereen verzekeren dat ik geweldige bewondering heb voor Hillery. Ik zou na twee minuten na de eerste ontmoeting al volstrekt gek zijn geworden. Zij houdt het meer dan een uur vol. Zo’n openlijke viezerik, vat vol vunzige gedachten en die deze dan ook helaas nog publiekelijk uit, die intimiderend gedrag vertoont, schreeuwt en onzinnige en vuile taal uitkraamt, wie wordt daar niet ziek van? Moet zo iemand straks aan de “knoppen” zitten? In een reactie op zijn schreeuwerige uitspraken las ik: “Hij moet dan een IQ test” ondergaan. Je zult de uitslag moeten lezen! Arme psychiater.

Mijn verzuchting wordt alleen maar intenser: “God, bewaar ons”.

Ouder worden

Door Sjaak de Stiefelaar

Op 11 oktober 2016

In Harms, het vrije woord

Oei, iedere dag gaat er eentje bij. Een hele dag. En elke dag word je gewoon een dagje ouder. En na verloop van tijd behoor je tot de ouderen. En zeker weten, ik behoor nu ook tot de ouderen. Nog net niet tot de “rijke” ouderen en ook niet tot de “rijke gepensioneerden” maar wel tot de grijze massa.

Rijk aan grijze haren ben ik niet. De maalsters zijn voor een groot deel vervangen. De toupet gebruik ik niet, maar wellicht kan ik via de zorgverzekering en met een zielig verhaal over verlies van mijn haar en mijn, daardoor onder druk gevoelige identiteit, er eentje aanschaffen. Valt vast weer onder de extra eigen bijdrage. Ouder worden. Soms zie ik het niet meer zitten. Ik zie n.l. ook al niet al te best meer. En nu zit ik met mijn handen in het haar – nou ja bij wijze van spreken dan- ik ben n.l. al kaal.

Maar eerst nog even dit. Soms denk ik, lees dit eens voor. Maar helaas, ook dat is bij oudere mensen een probleem aan het worden. Ik hoor niet zo best. Ah, de oplossing ligt in mijn hand. Een hoorapparaat doet wonderen. Nou kan ik beter horen!

En die maalsters zijn allang vervangen. Kun je zelfs op zo’n parodie- stukje kauwen. Neen hoor, daarvan maar geen foto.

Zie ik niet te best? Ach, was dan effe naar Specsavers gegaan. Twee voor de prijs van een! Nou ja, er moest wel een flinke scheut euro’s aan worden toegevoegd. Soms vertrouw, wat zeg ik, ik vertrouw in het vervolg al die reclamejongens en meisjes niet meer. Maar goed, dan had ik maar wat slimmer in de echte wilde wereld moeten staan en zeggen, ik ga maar naar iemand Anders. (grapje, deze woordspeling). Daar was ik al eens, maar ja, moet je kijken, inderdaad met een extra computerbril gaat dat prima, echt tevreden was ik niet.

Enfin, ik zie het wel rooskleurig in op mijn oude dag. Een gewone bril met variofocus. Gaat prima. En sure, doe er maar een leesbril bij. Prima. Kan ik lezen wat voor oudheid sores op papier is gezet. En ook wat voor sores er in de oudheid op papier is gezet, want ik werk. Moet wel bij worden opgemerkt dat ik werk in de vergetelheid. Bijna vergeet ik dat ik mijn leesbril sec gebruik. Mooi hoor, de lettertjes dansen niet meer. En gelukkig kan ik nu weer lezen wat er op mijn computertje komt te staan als ik mij in de vinger prik. Gaat eigenlijk best op mijn oude dag…

Met mijn gewone bril en helder weer kan ik dan gekleurd door de wereld koekeloeren. Oud worden.

Met alle hulpmiddeltjes die wij in ons wonderschone verzorgingsstaatje Nederland krijgen hebben we het eigenlijk nog niet zo slecht. Jammer dat ik nog wel 9 maanden extra moet doorrommelen voordat ik na bijna 47 jaar in plaats van de voorgehouden 40 jaar, toen ik begon, met het Zwitsersleven kan beginnen. Maar er zijn wel collega’s die ietsje later de 65 halen en nog weer langer moeten wachten. Dus wat zeur ik?

Daarom moet ik nu een stapje terug doen. En op bijbelse gronden concluderen: weest dankbaar. Moet lukken, met valse tanden, extra oren, en drie brillen. Zelfs kan ik het gekleurd zien. Al kun je ook denken dat ik met de oogkleppen op door het leven ga.

Tja, consuminderen zit er voor mij niet in.

Gelukkig heb ik nog een extra steuntje (wandelstok) als het niet meer gaat. Oud worden. Zelfs als ik er een nachtje over slaap gaat dat stiekem door. Ik blijf hopen dat de eigenwijsheid vermindert en de wijsheid toeneemt, alsmede mijn leeftijd. Oud worden!