Harms is al heel druk in de weer. Eerst snel even de krant scannen, dan de sociale media.
Het duurt echter niet lang of ineens is ook boertje Wapse weer van de partij.
‘Nou Harms, wat zit je daar nu toch verdiept in, ja in wat eigenlijk?’
Harms kijkt wat gramstorig van zijn smartphone op. Verdikkie, denkt hij, daar is die nieuwsgierige Wapse weer. Kan ik nu nooit eens ergens rustig op een bankje in het zonnetje genieten?
Vandaag zit ik weer even achter de computer. Even een beetje van me af leuteren. Hopend dat ge dit element in mijn bestaan kunt appreciëren. Vandaag zit ik weer. Achter mijn buro. Druk geweest? Welneen, maar oh zo blij dat ik weer eens kan zitten. Vanaf donderdag de 12e was deze oude man actief. Na werk, een extra inspanning bij mijn inspanningsfysioloog, de krakende gewrichten even extra belast waarna mijn dierbare echtgenote mij met fiets en al bij mijn zwager heeft gedropt. Zo. Dus even weg.Op weg naar? Naar het fietserspad. Eigenlijk het Pieterpad voor de fiets. Pieterbaas wist werkelijk weer van toeten en blazen. Wat heb ik geblazen. ’s Morgens in alle vroegte moest het hele zwikkie in een trein worden gekieperd. We waren natuurlijk weer eens aan de late kant en moesten verdikkie bijna 14 km karren om op het station in Rotterdam te komen. De dag begon met stress. Een zwager die werkelijk kleurenblind door sjeesde over de wegen en wel door met name de rode stoplichten. Als dit mannetje ergens een hekel aan heeft- als automobilist- is het wel dat fietsers door rood karren. Ik wil niet rood aanlopen. Enfin, laat ik niet langer ingewijde terminologie bezigen om te ventileren dat mijn geest dit niet geestig vond. Inderdaad, ik wil er niet over uitweiden. Weidse blikken en verre verten werden ons deel. Maar wel verdampt door diverse regenachtige en vochtige elementen in de lucht.
In Maastricht konden we ons fietsgebeuren uit de trein trekken en overstappen naar een Belgisch treintje.
Op weg naar het Belgische treintje
In Nederland kreeg ik al weer direct anti Europese gedachten. In het Frans werden we afgeblaft dat de hele hap van de fiets moest, wilden wij tenminste de fietsen naar Eijsden kunnen vervoeren. In mijn allerbeste verontwaardiging, en zeker niet gespeeld, meende ik toch wel dat dit niet nodig zou zijn voor zo’n klein stukje! Laat die verhipte Franssprekende Europeaan nu ook nog instemmen met mijn argumentatie? En zie daar, we stappen eruit met bepakking
Werkelijk onwerkelijk. Loom, spreek het maar op zijn Engels uit, loemmm, is helemaal niet zo (s)loom als het lijkt.
Nee, het is een activiteit.
Het zet aan het werk. We hebben heel wat materialen in voorraad en of je nu sloom bent of loom, loom geeft creativiteit ten top. We loomen wat af tegenwoordig.
‘Wat doe jij hier joh? Ik dacht dat je minstens je neus even kon poetsen’. ‘Nou, Linkie, nu je het zo zegt, ik heb heus wel een beetje fatsoen. Maar mijn bazin niet. Die kiepert me gewoon in de gang.’
Rechtie keek Linkie minzaam aan. Beiden stonden nu op hun plaats, bij de sportschoenen, in de gang.
‘Zouden we vandaag weer worden aangetrokken?’
Linkie zuchtte. ‘Wist ik het maar. Ik vind het altijd weer zo’n zwoel moment. Heel, heel langzaam trekt ze aan mijn tong en heel voorzichtig wordt dan die wonderschone voet in mijn binnenste gewrongen. Ik vind het altijd weer erg opwindend. Jij ook Rechtie?’
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén