Mijn hemel. Wat een onderwerp. Hoe het zo kwam weet ik niet. Maar ineens lag die vraag voor mijn voeten: “waarom eigenlijk?” Waarom willen we een nieuwe hemel?
Amechtig keek ik op vanuit de krant. Natuurlijk. De krant bracht wel een beeld van de hel op aarde. Of van wat wij er van gemaakt hebben. Geen vrolijk nieuws. Mensen die hun macht gebruiken. En dus dan ook meestal tot eigen gewin. Zo gaat dat. Namen hoef ik niet te noemen.
De aardkloot wordt uitgemolken. Met alle gevolgen van dien. Dit hoef ik bijvoorbeeld echt niet te vertellen aan onze Groningse broeders en zusters.
Illegaliteit dreigt te worden aangemerkt als misdaad. Er is gelukkig nog iemand die geen slok op heeft en borrelpraat verkondigt, maar of zijn woorden, laat staan zijn “intentie” wordt begrepen? Gelukkig toch nog iemand die “goed bij de tijd is”. Van zo’n opvatting zou je de kwaliteit kunnen opslobberen, alsof het een fijn drankje is.
De mens zou zich steeds meer moeten schamen. Met zijn allen maken we er eigenlijk een zooitje van. Dus de wens en de “bede” voor een nieuwe aarde waarop gerechtigheid woont? Is zo gek nog niet. Maar dat is het halve verhaal.
’t Werd me fijntjes onder de neus gewreven. Ondanks mijn snor zat dat wel snor. Maar ik werd wel een beetje wit om de neus.
Want de bede is toch: “Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde waarop gerechtigheid woont!”. Kijk, tekstverwijzingen kunt u op verzoek wel toegezonden krijgen. Een beetje studie kan geen kwaad.
Maar waarom eigenlijk een nieuwe hemel? Wat mankeert er aan de eerste????? En Paulus had toch zelfs al kennis van “een derde hemel?”
En ja, het liedje is: stil maar wacht maar ALLES wordt nieuw, de hemel en de aarde…..
Maar waarom moet die hemel nu ook vernieuwd worden?
Hemeltje lief, dat is een hersenkraker.
“Nou, Japie, kijk nu toch eens: Krijn met de jeep!” Opgewonden klom de kleine Friese boer Wapse van zijn barkruk.
Schele Japie keek eens grijnzend naar dat opgewonden standje. Ach ja, die Wapse. Beste vent maar gruwelijk nieuwsgierig. “Vrouw, we zetten maar eens koffie, want als Krijn komt, zal ook Harms niet ver meer zijn.”
Harms, een amateur genealoog uit de drukke en verstikkende omgeving van het Groene Hart, had zijn hart nu eenmaal aan de Friese Wouden verpand. En zeker als Krijn, een vriend van Harms, met zijn lawaaitoeter de zaak onveilig kwam maken, dan zou Harms ook wel in de buurt zijn.
Niet veel later stapten Krijn en Wapse binnen in de kleine gelagkamer van de Gulle Gaper.
“Moge, Japie. Best weertje om er eens uit te zijn en ik dacht maar zo, kom eens kijken daar in het Noorden.”. “Nou Krijn, daar doe je goed aan man, koffie zeker?”
Japie zag de omzet al weer groeien en zijn humeur was meteen omgeslagen als een blad aan de boom van treurigheid. Wat crises? Ach, zijn stamgast met een oude bekende, ’t kon slechter. En als dan ook nog Harms van de partij zou zijn, want die had me soms een babbel, man dan kon de dag al niet meer stuk.
“Nou mannen, ik mag hopen dat het smaakt.” Krijn en Wapse zaten al in hun vaste hoekje van het kleine café. Wapse al weer één en al vragen stellend aan Krijn, hoe oud die Willy Jeep nu wel was, of ie meegedaan had aan de oorlog. En zijn vader had er ook een en in de oorlog hadden ze er thuis wel twee gehad. Krijn keek peinzend voor zich. “ “Ach, Wapse, wil je wel geloven dat ik toch echt niet alles geloof?” zei Krijn.
Wapse keek wat beteuterd. Ja die Krijn had wel door dat hij wel een beetje praatjesmaker was. “Zeg Krijn, heb je Harms ook gezien?” Snel van onderwerp veranderen is dan maar een prachtoplossing. Dat wist die Wapse wel. Krijn keek heel bedenkelijk. “Wapse, man, die Harms is, hoe zal ik het zeggen…eh, ja, hij keek de laatste tijd wat moeilijk. Toen ik hem vroeg hoe het met hem ging zei die alleen maar “nieuw, winnen doe je bij, aanbieding, gezellig, nergens goedkoper…, maar kijk volgens mij komt hij daar op zijn ligfiets aangereden”.
Met piepende remmen en het achterwiel bijna in overdrive kwam Harms tot stilstand. Zijn gezicht stond bijna op onweer.
“Ha Harms” zei Japie. ‘De koffie staat al klaar, leuk je weer eens te zien. Je bent hier lang niet geweest”.
Neen, ladderzat was en ben ik niet. Maar toch valt het mij met name ‘ s morgens op, dat ik bij het beklimmen van de leeftijdsladder, de krant van steeds grotere afstand bekijk, danwel, en dat is zorgelijk, steeds meer van grotere afstand moet bekijken. Voorts ontdek ik dat dit wel meer perspectief biedt aan het aards gewurmel. Maar ook is het duidelijk dat de “zaak van een afstandje bekijken” ook meer duidelijkheid schept. IJdelheid. ’t Komt wel erg veel voorbij.
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén