Ik kan niet meer wat ik kon
Ik kon niet meer wat ik kan
Kon ik maar wat ik kan
dan kon ik weer wat ik kon
Wonderlijke dingetjes. Ze komen voor. Spittend in oude geschriften lees ik een verhaal over een kerkrel in Staphorst.
De kop van het verhaal laat zich raden. Zouden er klappen zijn gevallen? Na het overlijden van twee ouderlingen moesten er opnieuw twee worden benoemd. De voorzitter van de vergadering ds D. zou de vergadering hebben geschorst.
Er bleek flinke onenigheid. Je zou zeggen, hoe is dat mogelijk? Maar ook in Staphorst blijkt dat zoiets voorkomt. Ds. heeft de zondag daarop maar geen preekbeurt vervult. En wie mocht er komen opdraven? Volgens het bewuste krantenartikel “Ds. Hoeks(e)ma uit Doornspijk”.
Tja, daar zit je dan weer. Terug in vaders tijdperk.
Ik meen me al te herinneren dat er in die periode het een en het ander had gespeeld. Dat pa “dan maar weer voor het karretje werd gespannen”. En dat pa het nog deed ook.
’t Heeft er wel om gespannen.
Ook dat weet ik wel.
Blijkbaar hadden ze het in Staphorst toch echt wel een beetje bont gemaakt. Het verhaal in het Dem. Socialistisch dagblad van 1 december 1964 doet het allemaal uit de doeken.
Of zoiets de Waarheidsvriend heeft behaald? Ik zou het in waarheid niet weten. Maar wellicht dat een ingenieur uit Huizen dat wel in zijn kerkelijke anekdotes heeft opgeslagen.
Ik zit ineens weer met mijn snuit in het verleden.
Wat doen die socialisten eigenlijk met zo’n verhaal vraag je je dan af.
Wat doe ik eigenlijk met zo’n geschiedenis vraagt je je af
‘k Moet er een beetje om grijnzen. “Men zegt dat er klappen zijn uitgedeeld”. Nou vraag je je nog meer af, toch?
Er staat: “koster Berend Krediet heeft het licht uitgedraaid in de consistorie”. Kredietwaardige koster denk je dan.
Die zag natuurlijk al het meubilair al door de ruiten vliegen. Ik wil niet mokken hoor. Een verhaal van slaande ruzie binnen een kerkenraad is me eerlijk gezegd toch wel bar.
Nu bleek echter dat ouderling Mokken de lichtknop had beroerd om de gemoederen te sussen. ’t Lukte kennelijk ook nog. Dus Krediet krijgt niet het krediet waarover in eerste instantie de verhalen de ronde deden.
Neen, de socialisten verhaalden niet in hun dagblad of Ds. Dorsman daarna de kansel weer heeft bestegen.
Mijn pa zal er vermoedelijk wel van alles van hebben geweten.
Ik vraag me nu af waarover die gepreekt zal hebben. Wellicht als aardigheid over de roeping en waardigheid van ambtsdragers bijvoorbeeld.
Daarvoor zal ik dan vermoedelijk nog wel dieper in de analen van de kerkelijke geschiedenis van Staphorst moeten duiken. ‘k Zou het eigenlijk wel eens willen weten.
“Hé Wapse, man wat leuk je te zien!”
Harms draaide zich om op zijn stoel en begroette de kleine Friese boer in ruste, hartelijk.
“Nou nou, Harms, dat jij hier al weer zit te draaien op je gat in de Gulle Gaper. En dat op dinsdagochtend. Man man, wat voert je hier nu naar toe?”
Harms keek zijn vriend eens vriendelijk aan. De kleine slimme oogjes van Wapse waren hem niet ontgaan.
Wapse en nieuwsgierig. Het zou synoniem kunnen zijn, dacht Harms.
“Ach weet je Wapse, ik heb zo het een en ander te overdenken. En waar kan ik dat beter dan op de Friese gronden? Bij Schele Japie is altijd wel even een moment van rust. Ik kan dan mijn zaakjes onder het genot van een goed fries drankje eens de revue laten passeren.”
“Ja, ja, Harms, ’t zal best, maar als jij ergens gaat zitten broeden dan denk ik maar zo dat het weer ergens in je ziele roerselen broeit.
Heb ik gelijk of niet?”
Daar kijk je naar. In stille verwondering. Onderdeel van de schepping!
Maar ook een duivels dilemma. Is dat nu een beest of?
’t Lijkt te gruwelijk voor woorden. Woorden schieten te kort. En erop schieten lukt al helemaal niet.
Neen, niet groot. Op het oog (niet erin hoor) een aardig dier totdat de digitale foto’s de huiveringwekkende werkelijkheid tot uiting laten komen.
Ik kijk.
Ik huiver. ’t Lijkt wel een “duvel”, was onze gezamenlijke reactie. Maar ook duvels mooi.
Ik bewonder de Heer der schepping. Wat fantastisch!
