Pieter Hoeksma

“Morrege, Harms!”. Een vrolijk kijkende Wapse sliert langs de tapkast en slaat hartelijk op de schouders van Harms. Krimpend van pijn vertrekt Harms zijn gezicht, schuift meteen zijn kruk wat naar de uitgang en kijkt eens huiverend naar Wapse. “Man, wat doe jij me schrikken!”, steunt Harms. ‘Ja man, maar ik heb je een hele tijd gemist”. Ook Schele Japie meende dat een duit in het zakje , ondanks de grote financiële en economische crises mogelijk moest zijn. “Ja, Harms, daor het onze Wapse wel een bietje geliek in en daorom krijgen jullie de eerste van de zaak. Welkom, Harms en Wapse, zegt het maar’

Zowel Harms als Wapse konden hun oren niet geloven. Maar op deze middag tegen het zakken van de zon begon warempel in  Harms humeur de zon weer te schijnen. Zoveel vriendelijkheid en zoveel gulheid, beste mensen eigenlijk. Moest toch maar weer eens de draad oppakken.

‘Nou, Japie, dan lust ik wel een dubbele whisky, jongen, want thuis zit ik zonder. Dat zit zo…” Wapse keek verbaasd. Toe maar Harms een whisky, nou da’s knap straf, maar goed. ‘Wat zeg je daar Harms, whisky? Nou ja, drinken doe je niet alleen, dan Japie, mij ook maar”.

‘Maar Harms, hoe heb ik het nou? Wat bedoel je met “Dat zit zo..?”.

‘Ach jongen, ik moet zo af en toe eens even iets memoreren geloof ik, testen is misschien een beter woord. ’t Zit , wat zeg ik? ’t Zat zo. We waren een paar dagen weg op de camping. Kijk maar eens op mijn website. Memories. Daar staat bijna alles. Mooi weer man, leuk kampvuur, leuke gasten en beestjes. Allergruweldadigst veel beestjes. Op de Veluwe noemen we die beestjes anders dan in de Achterhoek. En ik dacht zo, zit dat nu echt in de drank? Mijn buurman, nou die lustte ze best hoor. Een hele fles whisky kieperden we d’r zowat door bij een geweldig kampvuur. Best werk, weet je, maar ja, die whisky viel bij mij niet meer aan te slepen. Beestjes des te meer.  Branbaders met Friese inborst die weten ze ook te raken. En toen, ja toen, toen zagen we de volgende dag, of diezelfde dag of die zelfde ochtend, we zagen het niet meer zo scherp geloof ik. Beestjes man, beestjes allemaal beestjes….”.

Wapse keek stom verwondert naar de loskomende Harms. Wat heeft die nu toch aan zijn pet hangen? Beestjes, da’s ouwe koek uit de jaren zestig. Dat zongen ze toch: weet je wat ik zie als ik gedronken heb? Wat dan? Allemaal beestjes….allemaal beestjes om mij heen…”

‘Harms, jongen, je leeft niet meer in de zestiger jaren!” ‘Zo, dus jij denkt dat ik…, neen Wapse, ik zag ze bij honderden, misschien wel duizenden. Allemaal beestjes om mij heen.’

Wapse zag wel dat het Harms menens was. ‘Wat voor beestjes dan man, whiskyterriers of zo?’

Harms grijnsde. “Neen, man, kukeluusies” zo noemen  wij dat.  Of te wel ‘Lieve Heersbeestjes’. Proost!

Beestjes

Oh ja, vraag maar aan de voorlichter van IVN uit Huppekee. Die weet er alles van! Pas maar op, als je vraagt gaat ie ook al aan de Twitter.

Japie, schenk maar eens in. Hier binnen zitten ze niet en in het glas binnen ze ook niet. ‘

‘Japie, heb je voor mij een bakkie troost?’. De woorden van Harms hadden nog niet geklonken of schele Japie stond al gereed met koffie en een best stuk Friese kruidjes koek. Maar Japie verdween wel weer onmiddelijk achter de tap. Een mooi geel boekwerkje werd driftig gelezen. Zelfs Harms was onder de indruk van de stilte die bij Schele Japie waarneembaar was.

‘Wat lees je daar Japie?” Harms werd natuurlijk meteen gruwelijk nieuwsgierig. Normaal is dat zijn aard niet. Bescheiden en op de achtergrond.  Maar als Japie zit te lezen dan kan Harms het toch niet laten.

‘Horétha” stamelt Japie.  ‘Wat zeg ie?’ ‘‘Horétha’, da’s een boek.

‘Oh, een boek. En waar gaat dat boek dan over?’ Harms was nu in zijn element. Veel vragen zelf geen antwoorden hoeven te bedenken Japie laten zweten en zo toch te weten te komen over het een en het ander.

Japie raakt op de vertel toer. Teveel om op te noemen. Maar hij wist wel welke plaatjes er bij hoorden. “Let spend the night together” de eerste van de hele bubs. Harms begreep het al. Dat waren de jongetjes van de rollende steentjes. Hij had vroeger meer met die bietels van Leverpoel. Maar ja, tijden zijn zoals ze zijn. Je kunt niet alles hebben.

Q65, de Tremeloes, de Smalle Snuitjes, en whoe, ja ja, ja toen hij het lijstje zag zat Harms ineens heel,  heel ver weg met zijn gedachten.

Ssttt… De nostalgie van het verleden kwam hem als het ware zonder de muziek al in zijn hoofd. Het duurde dan ook niet lang of Harms zat op de barkruk te swingen alsof hij volop in zijn carriere van oud-zanger deel nam aan het grote volksvermaak uit de zestiger jaren. En Schele Japie wist niet waar ie kijken  moest., Nou wist je dat bij schele Japie zo wie zo niet, maar nu rolden zijn flaporen van voren naar achter.

‘Geef me d’r maar eens eentje, Japie en neem d’r zelluf ook maar eentje man” Harms was werkelijk in een dolle bui. Het boekwerk van Japie op zijn schoot. En Japie vloog naar de herriebakken om het plaatje met al die onvervalste deuntjes te laten schetteren door het Café van de Gulle Gaper.

Nahikkend van de lach en de dolle pret lazen ze de wonderlijke geschiedenis van een nog nooit eerder uitgeschreven stukje geschiedenis. ‘Japie, ken jij die schrijver eigenlijk?’

Japie knikte. ‘Dat, Harms, is een Janneman van Friese grond.”  Gekooid door deliefde verslingerd aan het werk, maar nooit te beroerd om eens te herkauwen wat geweest is. ‘

Harms keek op. He, daar heb je Wapse. Sssssttt, niks zeggen. En geef mij maar een bokbiertje van de tap man. Laten we Wapse eens mooi koekeloeren en kijken of hij die muziek nog herkend. ’t Is allemaal meesterlijk.

Horétha.