Pieter Hoeksma – Pagina 51 – De beslommeringen van een ligfietsende levensgenieter

Momentje

Op 10 mei 2011

Wonderlijk is het nederlandse taalgebruik. Bij (voetbal)journalisten was het enkele maanden terug ineens schering en inslag. Neen, geen momentje hoor. Ik sta niet aan de telefoon te leuteren. Chatten en tweeteren is aan mij niet besteed. Skypen gaat binnenkort, momentje hoor, geld kosten. Dus dat schaf ik dan ook af. De kranten lees ik nog steeds, maar, momentje, dat gaat straks misschien ook wel anders worden. Boeken ga ik lezen via de Ipad of zoiets, momentje, effe koekelen of dat nu een Ipad is, de Ipot heb ik niet, en momenteel maak ik mij zorgen over mijn digitale ontwikkeling. Geen moment heb ik bij de geboorte van mijzelf geweten wat mij allemaal boven het hoofd zou hangen…En nu kwamen de journalisten met een nieuw stopwoord. Momemtum.Tjuuu, om de haverklap kwam dat voor. Een speler die de bal op dat momentum met de hak meenam, door de benen speelde, het momentum dat Sjaak werd getekkeld, het momentum was daar om te demareren bij een of andere pias die de muur van Huy beklauterde en het momentum van Parijs –Roubaix was toch wel op het moment dat…

Ik zit in de auto. Een moment van ongedwongen genieten van file rijden. Aan de radiotafel-studio “Kijk op de week” van de politiekers in Nederland, begint ene Jaap de Hoop Scheffer te kefferen “Het momentum van Osama Bin Laden” en Bertje Koenders, ja ja , maar het momentum van….

Van pure schrik had ik bijna een momentum van zware verstandsverbijstering. Was het momentum van de sportjournalistiek verdwenen, komen die politiekers met hun “Momentum”.

’t Zou mij niet verbazen. Het woord van 2011 voor de Dikke van Dale. Momentje, effe kijke of ik dit momentum kan kwalificeren…..nou ik kom uit op; aandrift, daadkracht, energie, espri, fut, kracht, puf en werklust.

Ben ik nou toch op het verkeerde been gezet? Wordt momenteel het woordeke “momentum” wel op de juiste wijze gebezigd?

Digi-alfabeet.

Door Sjaak de Stiefelaar

Op 28 maart 2011

In Harms, het vrije woord

Snappen doe ik er niks van. Het is zo wonderlijk. Lijkt wel of ik er niks van begrijp. Neen, het is niet zo dat ik mij niet begrepen voel. Begrijp me goed, dat bedoel ik niet. Maar er is iets waar ik voor mijzelf geen grip op lijk te krijgen. Schrijf ik een stukje, dan krijg je :XXXX respecteert je! Dat soort digitale uitingen van waardering roept bij mij altijd de vraag op “wat bedoelen ze nu eigenlijk?”

En direct daarna druk ik er op, kijk of er een lekkere fles wijn uit mijn scherm komt, en voel een vorm van lichte teleurstelling bij mij omhoog kruipen. Dat is dan weer niet zo, weet je. Ik moet mijzelf dan even “geestelijk kietelen”, hetgeen volstrekt overbodig is, want juist zo’n mededeling is een “geestelijke kieteling”, een waardering, waarvan ik weer heel verlegen wordt. Echt waar hoor, dit is geen valse bescheidenheid. Bescheidenheid heb ik geloof ik niet zo. ’t Is volgens mij ook geen eigen eigenheid van me….Maar door mijn gebrek aan kennis van de digitale wereld vergeet ik dan dat dat tegenwoordig de vorm van positieve waardering is. En ik bedenk dat ik dan veel te weinig al die lieve reactiegevers bedank. Bedankt dus. Allemaal voor jullie reacties. Ik ben nu inmiddels een beetje meer in de digitale ontwikkelingsstadium van begrip gekomen, zodat ik begrijp dat jullie mededeling niets anders is dan een heel positieve benadering van het gebodene.

Ik stop nu. Ik besef, ik was veel te veel gekieteld om te beseffen dat ik mijn dankbaarheid voor die reacties vergezeld laat gaan met dank: ik respecteer jullie reacties. Sommige reacties leiden zelfs tot een echt ritje in een jeep over de Noord-west Veluwe. Wauw. Ik word er STIL van. Die reactie zie je op mijn weblog staan. www. Pieterhoeksma.nl.

Ik ga wel aan mijn zoon vragen of ik die naam kan laten veranderen. ’t Is me wat teveel “eigen eer” moet veel bescheidener.

Vrienden van Hart.

Door Sjaak de Stiefelaar

Op 26 maart 2011

In Harms

Soms zijn er wonderlijke dagen. Dagen die nooit hetzelfde zijn. Vandaag is een dag die ik niet zomaar vergeet. Vergeet het maar. Wat heb ik nu weer aan de fiets hangen?

Op weg naar een garage om even naar een auto te kijken deed mij besluiten maar door te fietsen. De zaak was gesloten. En het was allerfantastisch mooi weer. Nou, dus ik karren over ’s Heeren wegen. De Bovenweg, de Rode Landsweg de Zuiderzeestraatweg en dan toch maar door langs Seldenrijk. Dat past bij me. Zelden rijk of toch niet? Tussendoor naar de Lageweg en dan maar eens kijken of ik via….Maar zover kwam ik niet. Er stond een echte Doornspieker op de weg. En de weg naar Buitenhuis werd me aangewezen. Maar door nieuwsgierigheid gedreven kreeg het gesprek wel even een andere wending. De Doornspieker is nu eenmaal een “bietie nieuwsgierig.” Zonder het met zoveel woorden te zeggen werd er eigenlijk gevraagd “van wie ben ie er ene?”. Maar die hoed en die kop en dat “hoar om de bek “en dat platte proaten, da’s veur mien nu niet drekt een naore aongelegenheid. En dus kwam de buurman d’er bie, en nog ene en ene van de melkboer en zo stonden we te proaten of het glad geen geld zou kosten. ’ t Mocht wat. Ene was er die mien drek van veerre had herkend. Dat was Dirk. En om een lang verhoal kort te maok’n, ik zou en mos mee noar het Hart van Thornspic. Konden al die Doornspiekers eens effe lekker bie proaten, toch? En het was bere gezellig. Ik was gewoon effen thuus. Ene had mijn schoenen nog gepoetst, toen ik klein was. Die had zogezegd bij ons “gediend”. Vrouw Holstege uit het Siede. En mijn allereerste lieve juffrouw van de lagere school, die mij het A B C had geleerd en leren schrijven was er ook. En de dochter van van de Bosch, de penningmeester van het schoolbestuur. Och mien jong, mien hart ging glad open. Wat een wereld van herkenning. Ene die bie mien vôa an schoele was e wès. De meester was goed streng. En eentje had nog een brief van de meester. Toen ie in het ziekenhuis had gelegen. Zwarte Willem met de vrouw, die was er ook. En hoe het met al die broers en zussen was. Ze wisten dat er eentje zat in Nieuw-Zeeland, Jan, maar Kees en Hans? Hoe is het nu met Baukje? Dat er eentje was getrouwd met een Stronkhorst en Hans de fotograaf. Nou, voordat mijn broers en zussies naast hun schoenen gaan lopen, meer ga ik niet verklappen. Maar een best glas wijn was mijn deel. En wat in het vat zit verzuurd niet. Een wonderlijke dag. Van knotsveel herinneringen. En nieuwtjes. Nooit geweten dat pa in de oorlog op de Hoge Enk nog les had gegeven. Dat de Gerf. Kerk in de oorlog vol zat met vluchtelingen. En onze school ook.

Zo’n dag. Vergeten? Doornspiek vergeten? Mens ik verlang er naar om…terug te goan.

Een week van weemoed.

Door Sjaak de Stiefelaar

Op 28 februari 2011

In het vrije woord

Weemoedig. Dat is wel de juiste benaming. Weer ligt er een jaar achter me. Weer ligt er een jaar voor me. En nadat ik ook nog eens afscheid moest nemen van die mooie leeftijd moest ik ook afscheid nemen van een geliefd koekblikje.

Het had en heeft een bijzonder plekje in mijn onrustig hart. Het is hard. Maar de harde waarheid is dat het afscheid definitief is. Voorbij, dat mooie jaar van rondrammelen over ’s Heeren wegen. Met luifel en allerlei andere frutsels die het kampeerleven zo leuk maakten. Er was slechts een gang. Naar de afgang van de sloperij. Blij ben ik er niet mee. Bedroefd. Neen, weemoedig. Weer moedig voorwaarts, maar zucht, het was toch een bijzonder koekblikje…. Ik zal mijn blik nu moeten verruimen. De gedachten rollebollen en tollen alweer door mijn hoofd. Een sleurhut? Een vouwbak? Dat laatste kan en mag ik wel vergeten denk ik, gelet op vrouwshouding. Toch gewoon maar met de tent? Of andere auto? Vele opties, maar de meesten kosten nog wel wat. Opslag, aanslag op het budget, opslag van mijn budget dat kent mijn baas al helemaal niet, kortom een aanslag op mijn alles. En je kunt nu eenmaal niet alles krijgen wat je wilt. Ik wordt er wel wee moedig van. Nou ja, mocht u ergens een leuk auto’tje hebben waar we in kunnen bivakkeren? Dan houd ik me aanbevolen.