pieter hoeksma
De onmogelijke mogelijkheid.
Soms is het verstandig stil te staan. Bij het verglijden der tijden. Zo sta ik stil bij het verschijnsel tijd. Niet tijdloos. Maar actueel is dit onderwerp. Zeker nu we het einde van 2010 naderen. Naarmate ik ouder wordt twijfel ik wel steeds meer aan het gezegde; “de tijd vliegt daarheen. Het gaat steeds sneller”. Niets is minder waar. We kunnen, al doen we nog zo ons best, er niet eens bij stilstaan. Want die tijd is ons niet gegund. De tijd gaat gewoon zijn gangetje. Vierentwintig uren in een dag. Dag in dag uit. Niet sneller en ook niet langzamer. De tijd vliegt. Jazeker, maar nog nooit is de tijd zo snel geweest als de langzaamste tijd. En wat zijn tijden? De snelheden van het schaatsen zijn bijna ongeëvenaard sneller dan vroeger, maar het dag in dag uit trainen voor 1/ 100 deeltje sneller van een seconde dan je tegenstander is iets wat ik nodeloze tijdsverdrijving vind. En bovendien, je kunt wel proberen de tijdsverdrijving door te voeren, die gaat gewoon door. Ik heb dan ook geen tijd om me er druk over te maken. Maar als een mens zegt: geen tijd, dan bedoeld ie dat de prioriteit anders ligt. Mijn voorkeur is dus duidelijk. Sommigen mensen hebben tijd zat. Zeggen ze. Maar ze hebben net zoveel tijd als jij en ieder ander. Het tijdsaspect is sterk afhankelijk van de emotionele waarde. Als ik de verslaggevers bij sportevenementen hoor hebben ze het altijd over delen van een seconde. Tot op duizendste toe. Net alsof je die kunt waarnemen, Maar je kunt er nog zoveel uitspreken, het heeft gewoon wel zijn tijd nodig. En die is er. En als ze uitgesproken zijn hebben we allemaal dezelfde tijd voorhanden.