Gij maakt eerlang mij ’t levenspad bekend. (Ps.16:6 berijmd)
“Gij zult mij het pad des levens bekend maken; verzadiging der vreugde is bij Uw aangezicht; lieflijkheden zijn in Uw rechterhand, eeuwiglijk. (Psalm 16:11)
De mensen die mij kennen weten het wel. Ik ben een fietsliefhebber. En wie fiets heeft altijd wel tijd om over de zaken van het leven na te denken. Soms vervliegen de gedachten zo snel dat je geen tijd hebt om ze te overdenken.
Er zijn ook momenten die je van het fietsen bij blijven. En dat brengt mij tot de boven genoemde tekst.
Ooit heb ik van mijn moeder een boek gekregen. Dat boek moet ik zelfs nog hebben. ” Geen kalme reis, maar wel een behouden aankomst.”
En tijdens zo’n fietstocht flitst dan even een wolk weg uit je geheugen.
Ook deze keer.
Ik bedacht dat we wel onze eigen weg kunnen kiezen. Maar wat je tegenkomt en wie je tegenkomt wordt door Die Ander bepaald.
Je komt op je fietstochten veel mensen tegen, waaronder helaas ook heel wat somber kijkende medeburgers. En graag wil ik dan ook wel eens wat “ontmoetingen” neerpennen.
De een is nog somberder dan de ander.Mensen die niet goed zijn uitgeslapen. Mensen die opzien tegen wat hun die dag zal brengen. Mensen, diep voorovergebogen over hun stuur en slechts asfalt aanschouwen. En zelfs dat niet eens. Ik heb er inmiddels een sport van gemaakt om bijvoorbeeld ’s morgens iedereen die ik tegenkom een “goede morgen” te wensen. Een kleine opsteker op hun levensweg. Wij weten ook niet wanneer ons pad eindigt. We weten soms wel waar die naar toe gaat, maar verrassingen blijken, net zoals bij een fietstocht, niet uitgesloten. Ineens wordt de mens gedwongen een stapje terug te doen. Soms worden fietsers zelfs gemaand af te stappen.
Bijna letterlijk wordt het dan: sta eens stil bij het werk aan de weg.
Is het ook niet zo in een ieders leven? Vaak hebben we wind mee. Maar, zeker in ons land, ook heel wat wind tegen.
Regen, wegomleidingen, opgebroken wegen, precies zoals onze levensweg.
Ik probeer op die levensfietsweg te genieten. Genieters kom ik eigenlijk weinig tegen. Ze zijn er, en hun olijke blik is een verademing. Maar soms zie je kleine padjes de weg oversteken. Huppend om zo snel mogelijk hun beloofde waterlandschap te bereiken. Vogels, die je weg doorkruisen op zoek naar voedsel. Een haas, een konijn of een reiger op zijn post voor eten.
Wonderlijke schoonheden in de natuur. Juweeltjes van de schepping. Of van de Schepper.
Op weg naar? Ja waar naar toe eigenlijk?
Zo is het toch ook in ons eigen leven. Waar het eindigt? Ik weet het eerlijk niet. Wel weet ik dat wij op ons levenspad wel moeten doen zoals met fietsen. Niet alleen de blik strak naar het wegdek. Geniet van de schoonheid om je heen. Geniet van de mooie geluiden van de vogels, de kikkers, de vlinders, de wolken lucht en winden. De zon op je gezicht. Mens, durf te genieten!
Voel de wind en ga niet bij voorbaat uit dat dit alleen maar tegenwind is. Immers, ook al is er tegenwind, er gaat veel meer wind langs je heen dan dat je tegen krijgt.
Het lijkt wel of de “schellen” van de ogen vallen.
Net als bij de regen. Verkwikkend, maar oh, soms ook zo lastig terwijl er meer naast je neervalt dan dat je op je bol krijgt.
We krijgen zelfs de mogelijkheid en soms ook de verplichting “eens even af te stappen”. Momenten van bezinning al dan niet verplicht op de eigen levensweg. En ook al vind je het maar helemaal niks: er kunnen ineens boeiende (ver)gezichten zijn. Je leert weer eens heel anders kijken.
Best mogelijk om eens even te dagdromen. Helemaal niet erg om eens iets verder te kijken dan alleen maar naar je eigen voorwiel. Zelfs hemelse vergezichten kunnen je deel worden.
En dan mag je ook belijden: Gij maakt mij ’t levenspad bekend.
Als je die levensweg “fietst” dan mag je weten, ik ga niet alleen door ’t leven. Het is niet altijd een kalme reis. Ziekte, lekke banden tegenslagen? Zeker. Maar met Hem: een behouden aankomst. En langzaam maar zeker weet je dat je levenspad meer inhoud krijgt. Dat je de zaken duidelijker krijgt dan dat je vooraf had gedacht. Wat een weelde.
