“Nou, kijk toch eens aan. Wat een verrassing, meneer Harms! Welkom. Een bakje bruinebonensap van het huis zal u vermoedelijk goed doen”. Het warme welkom van Schele Japie deed Harms goed. Even veegde hij zijn betraande ogen af. De wind en de fiets hadden ook op Harms wel zijn uitwerking of zou het iets meer geweest zijn?
Niet veel later zaten Harms en Schele Japie aan de stamtafel van de Gulle Gaper. “Man, wat vind ik dat toch fijn dat je weer eens komt aanwaaien. Gaat het wel goed met je?” Even week het rechteroog wat meer naar links dan normaal. Het leek er warempel op dat Schele Japie door het onverwachtse bezoek van Harms ontdaan was. “Ach, kijk Japie, het leven. Het leven heeft ook in Coronatijd wel eens heel bijzonder momenten. Ik was, zo vervolgde Harms, eens aan de wandel in het Zandenbos. En, Japie, ik dacht en hoopte natuurlijk ook dat ik eindelijk eens even helemaal alleen kon zijn.” Japie knikte. Een beetje stilte en geen mens, ja dat begreep Japie wel. Dat kon jij ook wel waarderen. Liefst met een tentje een knapperend kampvuurtje een lekker borreltje… Ja, Japie zag het helemaal voor zich.
De beide mannen zwegen. De geurende verlokkingen van de bruinebonensap werden bijna gulzig door de neusvleugels opgenomen. Een lichte vorm van “high wordende hersenen” zou dat gevoel aardig kunnen beschrijven.
|”Japie, ik kwam in de verte wat vreemds tegen. Ik dacht nog, wat een vreemd zwijn. Zo overdag, het kan tegenwoordig op de Veluwe, maar deze is wel erg vreemd. Een lichtblauwe onderkant, maar ja de bovenkant, ik kon het eerst niet ontcijferen. Japie, ik dacht, dit baasje krijgt staar op zijn elementen. Maar ja, de dokter had gezegd dat ik mij daar voorlopig nog niet zoveel zorg over hoefde te maken. En zo stiefelde ik over een prachtig ruig zandweggetje. En ineens was hij daar. Een donker mens, althans, het leek wel een soort asielzoeker. Knetterzwarte haren, Japie, lang man en een mooie dikke muts ver over zijn oren. In zijn handen had hij van die moderne oorschelpen. Snap je niks van he, dat ze van die herrie dingen in de natuur meetroggelen. Mooie jas had hij aan, maar een zwaar licht verschoten spijkerbroek, dat was niks, Japie.”
Harms zweeg even en nipte voor de tweede keer langdurig aan zijn verrukkelijke kopje koffie. “Man, wat zet jij toch altijd lekker spul”. Harms ging er nog eens goed voor zitten. Even schoof hij zijn stoel wat dichter bij Japie.
“En weet je wat hij zei?” Japie keek nu bijna recht in de ogen van Harms. De spanning die Harms in zijn woorden deed klinken maakte het best wel spannend. “Nou, nee Harms, dat kan ik toch niet raden?”
“Ach Japie, deze heel aardige man zei: “meneer, mag ik het zeggen? Wat hebt u een prachtige hoed! Zo mooi, meneer en hij staat u zo goed. Meneer u ziet er uit als een….heer!”
Japie, ik was verbouwereerd. Het is dat ik mijn plaatjes in de mond had. Ik stond bijna met de b… vol tanden, dat zul je begrijpen. Nog nooit had iemand mij zomaar een compliment gemaakt…over mijn hoed, bedoel ik. Man, mijn dag kon al niet meer stuk. Hij heeft het wel drie keer herhaald. “U bent echt een heer met een fantastisch mooie hoed”. “Nou, Japie, zeg nu zelf zo’n compliment. Zoiets moet ik toch wel even vastleggen. Ik was eigenlijk wel een beetje ontroerd. En als ik er aan terugdenk, Japie, krijg ik van dankbaarheid bijna een traantje.
Zelfs Japie glom van genoegen.”Weet je Harms, soms kunnen kleine dingen groots uitpakken. En ja, die vreemdeling was in ieder geval geen blindganger, Harms. Neem maar een kleintje van mij, want hij had en heeft wel gelijk.”
De beide mannen namen een mooi glas Beerenburger (wel van Sonnema) Japie kende zijn klanten. Harms glom van genoegen. Japie glom van genoegen. “Wel Japie, kleine dingen zei je? Jij bent groots man, wat zeg ik: ook gij zijt een heer! Proost.”
Nunspeet, 28 Januari 2022
